UnPlanned Family

UPF#2

LEZZI POV

"Ma'am kanina pa po siya nag-aantay. " bungad no Jen sa akin pagkarating ko sa Office.

Huminga muna ako ng malalim bago buksan ang pinto. Sa loob ng 2 linggo ngayon ko nalang ulit siya makikita.

"Good morning. "Bati ko. Dumiretso ako sa table ko. Nanatili parin siyang nakaupo sa couch na nasa loob ng office ko.

Pinagmasdan ko siya. Masasabi Kong Di pa din kumukupas ang kagwapuhan niya. He's 27 and I'm 25. Ganun parin ang mukha niya.

"Why are you starring at me?" Levi said. He give me a cold look and voice. Di ko alam kung bakit siya ganyan.

"Anong pinunta mo dito?" Umupo ako at binuksan ang laptop. Ayokong magpaapekto.

"How's lovely?"

"Akala ko ba pumupunta Ka doon? Bakit mo siya tatanungin sa akin?" Insert sarcastic here.

"I'm in business trip this past two weeks. Tinatanong ko kung kamusta siya ng wala ako. " medyo inis ang tono niya.

Duh! Anong gusto niyang palabasin?

"Walang pagbabago. Ano bang expected mo? " naiinis ako sa kanya. Basta!

"Nakikipag-usap ako ng maayos. " seryosong sabi niya.

"Sinasagot lang din kita ng maayos."

"Lezzi Marie!" Aba! Galit pa . tinatawag niya ko sa buong pangalan pag galit na siya.

"Bakit? Anong gusto mong sabihin ko sayo? Na tuwang tuwa yung Bata na wala yung magulang niya sa tabi niya? Na masaya siya na hiwalay ang magulang niya?" Shit! Naiiyak na ko. Ayaw ko ng ganito lalo na't si lovely ang usapan. "Galing ako dun kanina. Pero Alam mo ba dinabugan ako ni lovely. " naramdaman Kong pumatak ang luha sa pisngi ko.

"Why are you crying?" Sabihin niyo sa akin na namalikmata lang ako sa nakikita ko ngayon sa mga Mata niya. Pag-aalala. Impossible!.

"Why? Why are you asking?" Please Sana naman sabihin niyang nag-aalala siya sa akin.

"Wala lang. Ano bang iniiyak mo?" Bumalik na ulit siya sa dating siya.

"Oo nga naman. Bakit nga ba ako umiiyak sa harap mo? Hindi mo naman maiintindihan. " feeling ko sasabog na ko. Bumabalik yung sinabi sa akin ni mama. Lalong bumibigat yung pakiramdam ko.

"Ano bang kailangan Kong intindihin? Kahit kailan Hindi kita maiintindihan."

"Lovely is crying when I left the house. She feels envy to her classmates. She is always asking if we're coming home. Pero palagi din siyang disappointed pag Di niya tayo nakikita sa Gabi. Naiingit siya sa nga classmate niya na sinusundo ng magulang. " mahinahon Kong sabi. Kung magtataasan kami ng Boses at walang patutunguhan tong usapan.

"As much as I want to fetch her in school I can't. Marami akong ginagawa. And besides I'm working hard for her. Para maibigay ko lahat ng pangangailangan niya. "

"I'm also doing the same. Pero naisip ko lang parehas na tayong may sariling company,may mga bank accounts na tayo. I think its time na si lovely naman ang pagtuunan natin ng pansin. Lumalaki na siya. Matalino siya at nakakaintindi na. " Sana rin maayos natin ang sa atin. Idadagdag ko Sana.

LEVI POV.

2 weeks. Pagod pa ako galing sa business trip tapos eto pa sasalubong sa akin. Anong magagawa ko kung maraming trabaho. Di biro ang paghahandle ng kompanya. And besides may part parin sa akin na Di pa tanggap kung among meron ako. I know its been 7 years since that mistake happened and lovely was the fruit of it. I can't blame lovely wala naman siyang kasalanan. Kami ang may kasalanan masyado kaming lutang sa alak noon at apektado sa tawag ng laman.

"I'm also doing the same. Pero naisip ko lang parehas na tayong may sariling company,may nga bank accounts na tayo. I think its time na si lovely naman ang pagtuunan nation ng pansin. Lumalaki na siya. Matalino siya at nakakaintindi na. " malumanay na sabi ni Lezzi.

Gusto ko sanang pagtuunan ng pansin si Lovely pero my company needs me. Ayokong pabayaan ang pinaghirapan ko.

Lumapit sa siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. Ma's malapit siya ngayon at Amoy ko ang pabango niya. She's still using the scent. I look at her...

maganda si Lezzi. Simple lang siya. Hindi siya katulad ng nga naging girlfriends ko.

"Please Levi. Para Kay Lovely subukan nating maging pamilya. Alam kong Di mo to gusto pero ayoko ng makita yung lungkot sa mata niya. Please. " yumuko siya. Alam Kong umiiyak siya.

Si lovely. Aminado akong Di pa ako handa na magpamilya. Everything happened so fast.

Pero si lovely. Si lovely na anak ko.

I hold her chin and raise her head. I look to her eyes. May luha pa. Her eyes are so fragile. But I'm not the one for her. Oo may anak kami pero hindi ko nakikita ang sarili ko na makasama siya habang buhay. Hindi nga ba? Eto na naman yung isip ko na sumasabat.

Totoo naman ha. OK fine. I'm attracted to her. But hanggang doon lang. I'm not the one for her.

"Please don't cry. " maganda talaga siya kahit akong angulo sayang lang at Hindi ko siya nagustuhan . Hindi nga ba? Shut up mind!

"Please..." She said.

*sigh*

"OK fine. I'll file a leave for a week" para to Kay lovely.

Biglang lumiwanag ang mukha niya. Ngumiti siya sa akin. Sabay yakap.

Shit!

"Thank you so much. " bulong niya.

Bakit ako kinakabahan?.

"Maam may--oopss. Sorry po. " napabitaw siya agad sa akin. Buti nalang. Save by the bell. Ayoko ng malapit siya sa akin.

"Sorry.masaya lang ako. Sorry ulit. " sa iba siya nakatingin habang sinsabi niya yung. Maya Maya pa at pinunasan na niya ang nga natuyong luha sa mukha niya. But something caught my eye.

She's wearing our wedding ring. Why?

****************

Keep supporting. As i promise palagi akong mag uupdate. Hehehe. Ipakalat niyo narin.

Dont forget to comment and vote. :)