Guilty || Jenlisa

Bölüm 7 ✨

İyi Okumalar Canlar

—————————

Chanyeol'un bana verdiği adrese baktım. Eğer bu adrese herkesle birlikte gitmek istersem asla gitmeme izin verilmezdi. Ve ne yapacağımı bilmiyordum.

Belki de kendim gidip bakmalıydım. Çünkü Chanyeol o adresteki eve bıraktığını ama Lalisa'nın hep o evde olmadığını söylemişti.

Belki de kimseyi endişelendirmeden bu gün gidip bir adresi kontrol etmeliydim.

Namjoon ve Jin'in toplantı odasında oturup sohbet ettiklerini camlı odadan görebiliyordum.

Onlara bir bahane uydurup çıkmam gerekiyordu. Derin bir nefes aldım ve kağıdı arka cebime koyup odaya girdim.

"Sorgu nasıldı? Bilgi edindin mi?" Diye sordu Namjoon.

Kafamı olumlu anlamda salladım.

"3 hafta önceki operasyonda vurduğum kişi Lalisa'ymış ve bu kolye'nin ucundaki mermi de benim silahıma ait. Yani kolye Lalisa denen kadının. O gün oradaymış."

"Ee Chanyeol'ü ne yapacaksın?" Diye soran Jin'e karşılık elimdeki dosyayı bıraktım.

"Onu hastaneye gönderttim. Uyuşturucudan kurtulması için iyileşim sürecine girecek."

Jin beni onayladı ve önüne döndü.

"Şey, benim biraz başım ağrıyor da. İlaç da aldım ama yine de işlerim bittiği için eve gitmek istiyorum. Sizce sorun olur mu?"

Jin ve Namjoon'un bakışları beni buldu.

"Tabii ki git. Yorma kendini." Dedi Namjoon. Ona teşekkür ettikten sonra odadan çıktım.

————————

Adresteki yere giderken, gittiğim yolun Busan-Seoul yolu üzerinde olduğunu fark ettim.

Bu yolda genelde hep ormanlar olurdu. Ve ben bu adresteki evi nasıl bulacağımı bilmiyordum.

Sonunda arabamı durdurmam gereken yere geldiğimde arabadan inip hiç vakit kaybetmeden ormanın içine ilerlediğimde hemen girişte zaten küçük bir kulübe ile karşılaştım.

Adrese baktığımda kağıttaki ile aynısı olduğunu gördüm.

İlerleyip kapıyı çaldım. Hemen yanımdaki pencerenin perdesi kıpırdayınca kapının açıldığını fark ettim.

Tek elimle kapıyı içeri doğru ittim. Hiç kimse yoktu. Yavaş adımlarla içeri girdiğimde kapı ardımdan kapanmıştı.

Arkamı döndüğümde hiç kimsenin olmadığını olmadığını görüp garipseyerek içeri ilerledim.

Kulübe dışarıdan göründüğü kadar küçük değildi. Hatta oldukça büyüktü.

Oturma odası olan yere ilerlediğimde koltukta oturan bir bedenle karşılaştım.

O sırıtan güzel suratına güzel bir yumruk geçirmek istiyorum!

"Sonunda buldun beni fıstık." Diyerek sırıtmaya devam ederken ayağa kalktı ve bana doğru ilerledi.

Elim istemsizce belimdeki silaha kaydığında orada olmadığını gördüm. Tanrım arabada düşürmüş olmalıyım.

"Ne o yoksa beni mi öldüreceksin?"

"Amacım seni öldürmek değil. Seni alıp hükümete teslim etmek. Bu benim görevim." Diyerek bana yaklaşmasın diye bir adım geri gittim.

Tam karşımda durdu. Gözleri dudağımı bulurken çeneme götürdü tek elini. Soğuk eli çeneme değip başımı biraz yukarı kaldırdığında ona ve gözlerine baktım.