Guilty || Jenlisa

Bölüm 27

İyi Okumalar.

----------------------------------

(Jennie'den)

Gözlerimi ağırca açtım. Burnuma dolan hastane kokusu ile yüzümü buruşturdum.  Elim istemsizce karnıma gittiğinde orayı okşadım ve kolumdaki seruma baktım. Yan tarafımda Lalisa vardı.

''Ah! Sonunda uyandın! Jennie.. Ne kadar endişelendim biliyor musun ?''

''Senin için endişeleniyor mu ? Bana bir şey olacak diye çok korkardı.''

Aklımda yankılanan ses Yerim'e aitti.

''Jennie.. Ccevap ver güzelim.''

''Sen benim elimden Lalisa'yı alırsan bende senin elinden her şeyini alırım.''

Beni merdivenden ittiğini hatırlıyorum.

''Lalisa bebeğimize bir şey oldu mu ?'' Lalisa dolmaya ve kızarmaya başlayan gözlerini üstümden çekti ve yere baktı. Sinir, korku ve üzüntü. Hepsi vücuduma hücum ederken kolumdaki serumu çıkarttım ve yavaşça yataktan doğruldum.

''Ne yapıyorsun? Yat çabuk hemşireyi çağıracağım serumunu geri takması için.''

''Nerede o ?!''

Lalisa sert çıkan sesime karşılık önce şaşkınca baktı. Ardından eliyle kapıyı gösterdi.

------------------

Kapıdan çıktığım gibi koşarak Yerim'in yanına yaklaşıyordum. Lalisa arkamdan sesleniyor, bağırıyor ve bana yalvarıyordu. Çünkü yapacaklarımı biliyordu.

''Yerim-ah!'' Seslendiğimde bana baktı ve baktığı andan benden sert bir yumruk yedi. Attığı çığlık hastanede yankılanırken yere düşmüştü.

''Sen daha dur!''

Üstüne çıkıp tek elimle saçını çekerken diğer elimle çenesini sertçe tuttum.

''Nasıl yaptın lan?!''

''Jennie yeter hadi gidelim.'' Lalisa elini belime koyduğunda sinirle bağırdım.

''Dokunma bana!'' Tekrar Yerim'e döndüm.

''Bırak beni!''

''Kes sesini!'' Saçına iyice asıldığımda güçlü bir çığlık attı.

''Nasıl bir his biliyor musun ?'' Ağzına elimi kapattım ve aynı zamanda nefes almasını engelledim. Saç diplerini kazırcasına çekince boğuk inlemeler çıkardı.

''Böyle bir his işte!''  Lalisa beni kollarımdan tuttu ve Yerim'in üstünden kaldırdı. Kafamı göğsüne yasladı.

''Canın cehenneme!'' Diye bağırdığımda göz yaşlarım Lalisa'nin göğsünü ıslatırken bizi oturtmak için kenardaki koltuğa doğru çekti. Eli ile saçlarımı okşarken ağzımdan bir hıçkırık koptu.

''Ya sana bir şey olsaydı Jennie? Sen ve ben genciz. Çocuğumuz şu an ölmüş olabilir ama önümüzde daha çok uzun bir yol var. Tekrar çocuk sahibi olabiliriz. Ama sen ? Ya sana bir şey olsaydı ? O zaman benim çocuğum olmazdı. Çünkü sen olmazdın. Üzme kedini bu kadar.'' Kafamı elleri arasına aldı ve göz yaşlarımı sildi.

''Üzmemeye çalışacağım.'' Dediğimde gözleri dolu olsa bile güldü.

-------------------------

''Annene ve kardeşlerine bu haberi verecek misin ?'' Lalisa'nın sorusu üzerine ona baktım.

''Evet hem beni hamile biliyorlardı zaten.'' Elimi tuttu ve öptü.

''Üzülmeni istemiyorum  Jennie. Asla istemeyeceğim.'' Tebessüm edip ona baktım.

''Seni seviyorum.'' Bunu onun suratına karşı ilk defa söylemiştim sanırım. Bana gülümsedi ve arabayı sürmeye devam etti. Çalan telefonumla çantamdan telefonu çıkardım.  Annem arıyordu.

''Efendim anne ?'' Diyerek açtım.

''Kızım nasılsın ? Sesin biraz gibi geldi.'' Lalisa'ya baktım ve tekrar telefon görüşmeme geri döndüm.

''İyi değilim zaten anne.''

''Niye kızım ? Bir şey mi oldu ? Kavga ettiniz de o kız üzdü mü seni ?''

''Hayır anne. O beni asla üzmez.'' Dedim ve Lalisa'nın elini tuttum.

''Ne oldu o zaman ?''

''Anne ben çocuğumu kaybettim.''

''Ne ? Sen ne dediğinin farkında mısın ?''

''Farkındayım anne.'' Gözlerim doluyordu.  Burnumun ucu sızlamaya başlamıştı.  Hemen kendimi düzeltmek için camı açtım.

''Kızım nasıl oldu bu ?''

''Ufak bir kaza geçirdim ve maalesef düşük yaptım.''

''Ah benim güzel kızım, bir tanem.  Üzme kendini olur mu ?'' Bak daha gençsiniz çok uzun bir yol var önünüzde.''

''Evet anne biliyorum sağol. Bu arada sen neden aramıştın?''

''Hah doğru ben sana onu söyleyecektim konu çok saptı. Burada bir kadın var. Senin gerçek annen olduğunu söylüyor.''

-----------------------------------------------------------------------------------

 AYNEN ÇOK UZUN BİR YOL VAR ÖNÜNÜNZDE.