𝓓𝓸𝓾𝓫𝓵𝓮 𝓣𝓻𝓸𝓾𝓫𝓵𝓮.

Super taken and ready to be taken😉/46/

3 μέρες μετά.

Christine's pov

Πως μπορει ενας ανθρωπος να ειναι τοσο γαμημενα σκληρος;
Να μην νοιάζεται αν θα πληγωσει καποιον.
Και ετσι ειμαι εγω εδω. Μπροστα απο το τζακι του σαλονιου μας πινοντας ζεστη σοκολατα για να καταπινω την θλιψη μου.
Τουλάχιστον δεν θα επρεπε να ειμαι δυστυχισμένη στα Χριστουγεννα. Ετσι δεν ειναι;
"Αγαπη μου.. Εγώ φεύγω." Λεει γλυκα ο πατερας μου ενω εγω απλα του νευω και συνεχιζω να κοιταω τις φλογες.
"Ρε Χριστινα γαμωτο." Λεει ο αδερφος μου και μπαινει μπροστα μου.
Τον κοιταω χωρις να καταλαβω τι εννοει.
"Σταμάτα να εισαι ετσι για εναν παπα-" τον διεκοψα πριν προλαβει να τον βρισει.
"Δεν μιλάμε ετσι." Του λεω με ένα μισο χαμογελο.
"Σορρυ.. Παντως πιστευω οτι το εχει μετανιωσει." Μου λεει ενω καθεται διπλα μου.
"Εντάξει. Δεν με ενδιαφερει. Δεν με εμπιστευτηκε γαμωτο." Λεω ενω προσπαθω να καταπιω τον κόμπο που εχει δημιουργηθεί στον λαιμο μου.
"Μην διωχνεις ετσι τους ανθρώπους. Ασε τους μεσα. Μην κλείνεσαι στον εαυτο σου. Θα καταληξεις σαν την μητερα μας." Λεει γλυκα ενω με παιρνει μια αγκαλια.
"Θα το σκεφτω ενταξει;" του λεω απλα για να με αφησει μονη μου.
"Οκευ." Και κανει νοημα πισω.
"Ωραια εχεις δυο ολοκληρα λεπτα να το σκεφτεις μεχρι να ερθει ο Πανος. Σαγαπαω αδερφουλα." Λεει ενω μου δινει ενα γρήγορο φιλι στο μαγουλο και τρεχουν με την Βικτωρια πιασμενη χερι χερι πανω γελοντας.
Θα τους σκοτωσω. Κανουν σαν μωρα.
Θυμαμαι τις παλιες μερες που παιζαμε κρυφτο και ο Μιχαλης και η Βικτωρια κανανε συνεχεια οτι τα φτυνανε και εγω συνεχεια φυλαγα.
Η πορτα χτυπαει. Και πλεον ειμαι αποφασισμένη.
Την ανοιγω διστακτικά και αυτος δεν κοιταει εμενα κοιταει κατι ταινιες που κραταει.
"Ε δεν ηξερα τι ταινια να φερω οποτε εφερα οτι μου αρεσει-" σταματαει την προταση του καθως με βλεπει και κοκαλωνει.
"Χριστινα;" ακουγεται περισσότερο σαν ερωτηση.
"Εγω ειμαι αυτη." Του λεω με ενα μισο χαμογελο.
"Εχεις χρονο να μιλήσουμε;" ρωταω.
"Φυσικά." Μου απανταει και του κανω χωρο να περασει.
Καθεται στον καναπε και κουναει νευρικα το ποδι του. Βαζω το χερι μου στο ποδι του να σταματησω ελάχιστη νευρικοτητα του.
"Κοιτα.." ξεκιναει αυτος.
"Συγγνωμη.. Απλα δεν ειχες αναφερει ποτε τον αδερφο σου και θολωσα οταν σε ειδα μαζι του.. Ηθελα τοσο πολυ να του σπασω τα μουτρα. Δεν θελω να ξανα γινει κατι τετοιο ομως." Λεει με ενα ντροπαλο χαμόγελο.
"Συγγνωμη και εγω.. Εκεινη την μερα ειχα πει ψεματα οτι ειχα πονοκέφαλο. Και αν ελεγα αληθεια δεν θα γινοταν τιποτα απο αυτα.." λεω και παιρνω μια βαθια ανασα.
"Συγγνωμη που σε απεφευγα και σου μιλησα ασχημα." Συνεχιζει και εγω τον πλησιαζω και αυτος τυλιγει το ενα χερι γυρω απο την μεση μου.
"Λοιπον.. Τωρα που ξεκαθαρισαμε τις θεσεις μας." Λεω εγω καθως με τραβαει πιο κοντα του.
Κουναει θετικα το κεφαλι του περιμένοντας την απαντηση μου.
"Τι γινεται με εμας;" ρωταω.
"Υποθετω ειμαστε ζευγαρι." Λεει χαμογελοντας και εγω τον πιανω και τον φιλαω.
"ΜΠΡΑΒΟΟ." ακουγονται οι φωνες του Μιχάλη του Αλεξ και της Βικτωριας απο πανω.
Καλα αυτος ποτε προλαβε να έρθει;
"Επιτέλους μας γκαστρωσατε.." λεει ο Αλεξ δραματικα και κατεβαινει δυο δυο τις σκαλες και πιανει και τους δυο μας αγκαλια.
"Κουμπαρακια μου εσεις." Λεει και μας σφιγγει.
"Οπα οπα ποιος μιλησε για κουμπαρια και μαλακιες;" πεταγομαι μονο και μονο για να τσαντισω τον Πανο.
"Ελα μου ντε." Ερχεται και η Βικτωρια διπλα μου κρατοντας μου το χερι αγκαζε.
"Τι εννοειτε? Δεν θελετε να μας παντρευτείτε?" Λενε μαζι ο Πανος και ο Αλεξ.
Εγω και η Βικτώρια σκαμε στα γελια.
"Ειστε γελοίοι." Λεμε ταυτοχρονα και συνεχίζουμε να κοπανιομαστε.
"Όχι τώρα αυτό δεν το Κατάλαβα δηλαδή δεν θες να με παντρευτείς;;" λεει ο Άλεξ στην Βίκυ με νευρα
"Άλεξ σοβαρεψου σαν μωρό κάνεις" του απαντάει σοβαρά.
"Απαντά" της λέει και εγώ έχω πεθάνει από τα γέλια.
"Φυσικά.." λεει και ο Άλεξ αμέσως χαμογελάει.
"Και δεν θέλω" συνεχίζει και του κόβετε το γέλιο.
"Καλά τώρα είστε σοβαρή;;" τους ρωταω.
"Ναι;;" απαντάει ο Άλεξ.
"Άχχ δεν μπορώ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ" λέει
"Θεε μου. Απο τοσα μαλακισμενα αγορια. Βρηκες να μου δωσεις το πιο καθυστερημενο απο ολα.." συνεχίζει  ενω κοιταει το ταβανι.
"Όχι πες μου σοβαρά γιατί πάντα μου δίνει ηλίθιους για αγόρι;;" με ρωτάει σοβαρά η Βίκυ
"Δεν ξερω. Λογικα κατι κακο εχεις κανει." Συμφωνω μαζι της ενω εχω πεθάνει απο τα γέλια.

Biktwria's pov .

"Ρε μωρό μου γιατί με λες έτσι;;" μου λέει ο Άλεξ και καλά στεναχωρημένα.
"Σε πλήγωσα αγάπη μου;;" του λεω ειρωνικά ενώ τον πλησιάζω.
"Ναι" λέει σαν πεντάχρονο ενώ κουνάει το κεφάλι του.
"Ωωωω συγγνώμη δεν θα το ξανά κάνω" του λεω ενώ τον αγκαλιάζω και τον φιλάω.
"Τουλάχιστον σήμερα"συνεχίζω και τα παιδιά γελάνε εκτός από τον αλεξ .
Ρε παιδιά δεν μπορώ χωρίς να πω κακία τι να κάνω.
"Δεν υποφερεσε" λέει ο Άλεξ ενώ πάει να φύγει από την αγκαλιά μου.
"Έλα πλάκα κάνω" λέω και τον σφίγγω ποιο πολύ πάνω μου και αυτός με φιλάει.
"Ναι φτάνει όμως" πετάγεται ο αδερφός μου
"Γιατί καλέ;;" τον ρωταω.
"Μην ξεχνάς πως είμαι ο αδερφός σου και μου φαίνεται κάπως τον να φασωνεστε μπροστά μου" λεει λίγο αυστηρά.
"Καλααα" λέω και αφήνω τον αλεξ.
"Δεν παίρνετε τηλέφωνο τα αδέρφια σας να έρθουν από εδω;" ρωταω ενω κάθομαι στο καναπέ.
"Δεν χρειάζεται.." λέει ο Πάνος αυστηρά και η Χριστίνα τον κοιτάει με δολοφονικό βλέμμα.
"Χρειαζεται." Πετάγομαι εγώ και τα αγόρια ηττημένοι ξεφυσανε.
Αφού παίρνουμε τηλέφωνο τα κορίτσια σέ λιγότερο από 15 λεπτά βρίσκονται έξω από την πόρτα μας.
"Γεια σας περάστε." Λέει η Χριστινα με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Κάνει άκρη η Χριστινα και εμφανίζεται η Ιωάννα με την Άννα.
Η Ιωάννα χαιρετάει με χαμόγελο  και ο Μιχάλης έχει μείνει σκαλωμενα και την κοιτάει.
Χαιρετάει και η Άννα.
"Ε βλαμμένο." Λέω καθώς κουνάω τα χέρια μου μπροστά στην μούρη του.
"Ε ναι.. Γεια ." Λέει με ένα υπερτεραστιο χαμόγελο.
"Γεια.." Λέει η Ιωάννα ντροπαλά.
"Ρε μαλακά είναι η αδερφή μου.. Μαζέψου." Λέει άγρια ο Άλεξ και του την "λεει".
"Σιγουρα ειναι αδερφή σου ;; Δεν μοιαζεται." Λέει ειρωνικά ο Μιχάλης και κερδίζει ένα χαχανητά από  όλους μας εκτός από τον Άλεξ που τον κοιτάει ακόμα δολοφονικά.
"Μαζέψου. Είναι Αδερφή μου." Ξανά λέει συλλάβετε ο Άλεξ.
"Και τι ρε μαλακά και εσύ τα εχεις με την δικιά μου Αδερφή." Λέει επίσης ειρωνικά ο Μιχάλης.
"Και τι;; Εσύ μένεις στο εξωτερικό." Συνεχίζει την λογομαχία ο Άλεξ.
"Και εσύ είσαι ένας μαλακας αλλά δεν το συζητάω." Συνεχίζει ο Μιχάλης.
"Εσύ πόσο είσαι;; 20; Η Ιωάννα είναι 16." Λέει ο Άλεξ και νομίζει πως νίκησε σε αυτήν την λογομαχία.
"Και;; Ο άντρας πρέπει να είναι μεγαλύτερος." Λέει ο Μιχάλης καθώς σταυρωνει τα χερια του.
Ο Αλεξ ξεφυσαει αγανακτισμένος και κάθεται ξανά στον καναπέ.
"Θα μου το πληρώσεις." Λέει ο Άλεξ. Ο Μιχάλης χαχανιζει.
"Θέλετε να πάμε στο play room;; Να παίξουμε κάτι.." προτείνει η Χριστινα και όλοι συμφωνούμε και ανεβαίνουμε πάνω.