Życzę sobie, by... || Miraculous

chapter 22

Po skończonym monologu, bo rozmową tego nie można było nazwać, kiedy jego ojciec tylko kiwał głową, Adrien rozluźnił się, jakby mu ulżyło. Nie obyło się bez kilkukrotnego strzelenia gumką w rękę. Nie musiał nawet szukać jej palcem na nadgarstku, po prostu łapał za brelok.

Było już dobrze po północy.

Kiedy obaj wstali, chłopak wreszcie się zdecydował i przytulił do niego, a Gabriel poczuł dziwne uczucie, jakby poczucie winy, albo sumienie. Przedtem go nie znał.

Poklepał go niezręcznie po plecach. Byli prawie tego samego wzrostu.

Chłopak odkleił się, wyszedł z pomieszczenia i pobiegł ogromnymi schodami na górę do swojego pokoju.

***

Chimène obudziła się, będąc prawie trupem - poprzedniego dnia przesadziła trochę z drinkami. Zacisnęła powieki i sięgnęła poza łóżko w poszukiwaniu telefonu, torebki, czegokolwiek. Nie znalazła nic, więc otworzyła szeroko oczy. Wszystko było nad wyraz wyraźne, mogła policzyć wszystkie panele na suficie.

Znajdowała się w dziwnym pokoju. Cały z cegieł - które, nomen omen, też mogła policzyć z miejsca, gdzie się znajdowała - kamera na statywie znajdowała się w nogach łóżka poza nim, a ona pod pościelą była naga. Kilka książek o fotografii zdobiło półki.

Wstała z łóżka, zasłaniając się kołdrą i schylając po koszulę. Założyła ją i natychmiast zapięła. Wyszła z pomieszczenia połowicznie ubrana. Wszędzie rozchodził się zapach jajecznicy, już zaczynała mieć odrobinę pojęcie, w czyim domu się znajdowała.

Zeszła schodami na dół do kuchni połączonej z salonem.

- Dzień dobry - powiedział mężczyzna mieszający jajka na patelni. Był młody i wysoki z ciemnymi oczami i burzą kręconych włosów na głowie. Na sobie miał jakieś szerokie dresy. Nic poza tym.

Usiadła przy wyspie kuchennej.

- Dzień, fotograf.. z Tuluzy? - zapytała niepewnie, krzywiąc się i próbując zmusić mózg, żeby przypomniał sobie coś jeszcze ze wczoraj.

- Tak, nie pamiętasz mojego imienia? - był rozbawiony, a ona nie wiedziała dlaczego, czy coś zabawnego wczoraj zrobiłam?

- Mam pracę - chciała uciec jak najdalej od niego i tego miejsca. I psa, dodała w myślach. Ciekawe, jak tam Loulou? Pewnie zasrała cały dywan w salonie.

- W łazience na krześle są twoje rzeczy, jeśli chcesz wziąć prysznic, proszę bardzo - odwrócił się z uśmiechem na ustach, wyciągając talerze spod blatu wyspy.

Ruszyła w kierunku zamkniętych drzwi z mleczną kwadratową szybą. Wyjęła telefon z torby i sprawdziła godzinę, drugą ręką rozpinając guziki. Stanęła przed lustrem, wyciągnęła soczewki z oczu, z których jedno z zielonego zrobiło się szare z plamkami brązu i, wyrzucając je do śmietnika, weszła pod zimny prysznic. Nie wiedziała, jak mogła się tak upić, że zapomniała o szkłach.

Kiedy wyszła z łazienki, we wczorajszej spódnicy i koszuli bez majtek i rajstop, zakładając szpilki, śniadanie już na nią czekało na wyspie, a to drugie - miało za zadanie ją kusić obok.

Jej wybawca, gwałciciel, kochanek, albo przygoda na jedną noc siedział na wysokim stołku barowym, nic więcej poza kolorem jego włosów i tym, że był opalony nie dostrzegła, przez wadę i brak okularów. Zanotować, schować parę szkieł do torebki, pomyślała, wiedząc, że i tak zdąży o tym przez cały dzień zapomnieć.

- Poznaliśmy się w pubie, a potem tańczyliśmy, prawda? - usiadła na krześle obok, potarła skronie dwoma palcami u każdej dłoni, próbując pozbyć się tępego bólu głowy.