Είσαι το φώς μέσα στο σκοτάδι μου

Κεφάλαιο 22

Ελβιρα pov

Δεν θυμάμαι τίποτα απο χθες...το κεφάλι μου είναι λες και το έχουν χτυπήσει εκατό φορές με σφυρί...

Και επιπλέον γιατί ειμαι μονο με τα εσώρουχα, ποιος με έφερε μέχρι το δωμάτιο γιατί μόνη μου αποκλείεται να εχω έρθει.

Σηκώθηκα και προχώρησα μέχρι το μπάνιο για να κάνω ενα ντουζ για να χαλαρώσω λίγο.

[...]

Δεν θα το σχολιάσω ότι έχασα και σήμερα τα πρωινά μαθήματα ας παω να φάω κάτι στην τραπεζαρία και θα παρακολουθήσω τις απογευματινές διαλέξεις.

Που είναι το κινητό μου ;;

Προσπαθώ να το βρω εδώ και ενα δεκάλεπτο την τελευταία φορά θυμάμαι να το εχω βάλει στην τσέπη της ζακέτας μου

Ούτε την ζακέτα την βρίσκω ελπίζω να μην μου την έχουν κλέψει...

Θα παω να βρω την Μάρθα ίσως την έχει πάρει αυτή...

[...]

《Ευτυχώς που σε βρήκα》είπα στην Μάρθα μόλις την είδα σε ενα απο τα απομακρυσμένα τραπέζια της τραπεζαρίας

《Μην μου μιλάς γιατί πονάει το κεφάλι μου 》 γκρίνιαξε

《Και εμένα με πονάει 》

《Μην ξαναπιούμε ποτέ στην ζωή μας ξέρεις τι μου είπε ο Χριστός ότι χορεύαμε σαν τις τρελές στην μέση του σκέιτ παρκ 》

《Αποκλείεται 》 είπα εγώ και άρχισα να γελάω αλλά όταν είδα το σοβαρό ύφος της κατάλαβα ότι μου λέει την αλήθεια.

《Δεν θα ξανα πιώ ποτέ 》 είπα και έκατσα φαρδιά πλατιά στην καρέκλα.

《Δεν μου λες έχεις την γούνινη ζακέτα μου;;》την ρώτησα με αγωνία

《Όχι γιατί ;;》

《Την έχασα και εχω μέσα και το κινητό μου τι θα κάνω ;;》απάντησα και έβαλα τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπο μου για να κρατήσω τα δάκρυα που έρχονταν

Ψυχραιμία...

《Ηρέμησε, εμένα χθες το βράδυ με έφερε εδώ ο Χριστός και κοιμήθηκε μαζί μου για να με προσέχει όταν ξύπνησα τον ρώτησα που είσαι εσυ και μου είπε ότι εσένα σε έφερε εδώ ο Αλέξανδρος αρα μπορεί να ξέρει κάτι αυτός για την ζακέτα σου 》είπε έτσι απλά

Αυτο σημαίνει ότι με είδε με τα εσώρουχα...ΧΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΊΑ!!!

Ελπίζω να μην του είπα καμία βλακεία...

Ειμαι σίγουρη ότι έχει αυτός το κινητό μου δεν ξέρω πείτε το διαίσθηση.

Σηκωθηκα και πηγα με φορα προς το τραπεζι που καθονται τα famous παιδιά του Κολλεγίου.

Αυτός ήταν στο κέντρο του τραπεζιού και είχε στα πόδια του την Νάντια

Πάλι Αυτή η πουτ@να στον δρόμο μου...

Αλλά βέβαια κατα τα λεγόμενα του ηλίθιου ειμαι χειρότερη απο αυτήν τσούλα.

Κοπάνησα και τα δυο μου χέρια πανω στο τραπέζι και τότε γύρισαν όλοι προς το μέρος μου.

Αλλά εμένα δεν ένοιαζε γιατί οι φιγούρες τους είχαν θολώσει εκτός απο την δική του...

《Το κινητό μου》 απαίτησα και με κοίταξε βαθιά στα μάτια και ενα πλάγιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του.

《Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το εχω εγώ λεμόνια ;;》 με ρώτησε κάνοντας τον ανήξερο

《Έμαθα ότι εσυ με πηγές στο δωμάτιο μου χθες το βράδυ για αυτο κόψε τις μαλάξεις και δώστε μου》

《Και άμα δεν στο δώσω τι θα κάνεις ;》 είπε και φίλησε τον ώμο της Νάντιας.

《Κάτι που θα μετανιώσεις που γεννήθηκες》 του είπα άγρια

《Με απειλείς ;》 είπε νευριασμένα

《Όχι σε προειδοποιώ》

《Άμα θες πίσω το κινητό σου θα πρέπει να έρθεις το βράδυ στο δωμάτιο μου》είπε αλαζονικά

Επιφωνήματα ακούστηκαν απο τους φίλους του...και η Νάντια τον κοίταξε θυμωμένα μάλλον δεν της άρεσε αυτο που μου είπε.

《Ξέχασε το 》του είπα

《Τότε να ξεχάσεις και το κινητό σου 》

《Γιατί δεν μου το δίνεις τωρα;》 τον ρώτησα.

《Δεν το εχω μαζί μου,έτσι και αλλιώς χτυπάει σε λίγο και εχω προπόνηση μπάσκετ και εσυ μαθήματα μέχρι το βράδυ αρα δεν έχεις αλλη επιλογή》

《Οκ καζανόβα της κακία ώρας》 είπα και έφυγα απο εκεί ακούγοντας τον να γελάει.

Συνεχίζεται...