Είσαι το φώς μέσα στο σκοτάδι μου

Κεφάλαιο 4

Την επόμενη μέρα τα νέα για τον χθεσινό τσακωμό είχαν δημιουργήσει ένα χάος στους διαδρόμους. Με πρωταγωνιστές εμένα,τον Αλέξανδρο και τέλος τον Γιώργο.

Με έκανε έξαλη το γεγονός που ήθελαν να μάθουν όλοι για ποιο λογο πλακώθηκαν δυο απο τα διασημότερα αγόρια του κολεγίου.

Και το χειρότερο είναι ότι είχαν βγει φήμες ότι τσακώθηκαν για εμένα για το ποιος θα με διεκδικήσει...

《Ιού δεν είναι καθόλου όμορφη》

《Απορώ γιατί τσακώθηκαν για αυτό το μπάζο》

《Ο Άλεξ μου δεν θα γυρνούσε να κοιτάξει μια σαν αυτήν》

Άκουγα τέτοια σχόλια την ώρα που περνούσα μπροστά απο μια παρέα κοριτσιών που μάλλον ειναι fans girls του ηλίθιου.

Και δεν καταλαβαίνω γιατί με λένε μπάζο ειδικά που σήμερα ειμαι πολυ ωραία ντυμένη.
Εχω κάνει μπιφτέκι τα μαλλιά μου και εχω φορέσει ενα κίτρινο φόρεμα με μπλε λουλούδια πανω του και εχω βάλει τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια μου.

《Μην στεναχωριέσαι》μου λέει η Μάρθα όταν έφτασα δίπλα της.

《Απλώς εχω θυμώσει... ρε Μάρθα διότι ακούγονται αυτές οι φήμες για εμένα απο πολυ νωρίς το πρωί και κανένα απο τα δυο αγόρια δεν τις έχει διαψεύσει》είπα με μια δόση θυμού και παραπόνου.

《Μην ασχολείσαι με τέτοια άτομα, έχουν ακουστεί πολλά άσχημα για αυτούς ειδικα τον Αλέξανδρο. Μπορεί να σου αρέσει αλλα θέλω να προσέχεις》

《Όχι εντάξει θα προσέχω άμα δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι αυριο θα παω να μιλήσω στον ηλίθιο》της λέω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.

《Ωχ πρέπει να φύγω θα αργήσω στο μάθημα》μου λέει και μου στέλνει ενα φιλί στον αέρα.

Κούνησα χαρωπά το χέρι μου και την χαιρέτησα με ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.

Αφού κοίταξα το πρόγραμμα και είδα ότι εχω ανάλυση των ραψωδιών του Ομήρου.

Πήγα στο ντουλαπάκι μου και πήρα το βιβλίο μου που είναι τουλάχιστον 100 κιλά και τον φάκελο με τις σημειώσεις μου.

Όταν έφτασα εξω απο την πορτα του αμφιθεάτρου σταμάτησα απότομα και άνοιξα διάπλατα τα μάτια..
《Ο Αλέξανδρος είναι μέσα στην αιθουσα και είναι έτοιμος να παρακολουθήσει το ίδιο μάθημα με εμένα》σκέφτηκα και αναρωτήθηκα ποσο καντέμο παίζει να είμαι.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα όταν μπήκα κάποια βλέμματα έπεσαν πανω μου. Εγώ έκατσα σε όποια θέση βρήκα κενή εκείνη την στιγμή.

Μετα απο ενα εικοσάλεπτο το κορίτσι που κάθονταν μπροστά απο εμένα γύρισε μου έδωσε ενα χαρτάκι και μου ψιθύρισε.
《Απο τον Άλεξ》 και μου τον έδειξε που κάθονταν τρεις σειρές πιο μπροστά και μας κοιτούσε.

Άνοιξα προσεκτικά το χαρτάκι φοβούμενη για το τι θα αντικρίσω.

《Σημερα εισαι πολυ σεξι με αυτά τα ρούχα》έγραφε.

Σήκωσα το κεφάλι και τον είδα να μου χαμογελάει αλαζονικά. Δεν παίζει να είναι τόσο καθυστερημένο το παιδάκι.

Εδώ εχω γίνει ρεζίλι σε ολο το Πανεπιστήμιο εξαιτίας του και αυτός στην κοσμάρα του.

Πήρα το χαρτάκι το σήκωσα ψηλά για να το βλέπει και άρχισα να το σκίζω σε χίλια μικρά κομμάτια με ενα βλέμμα απέχθειας στο πρόσωπο μου.

Τα μάτια του σκοτείνιασαν, οι φλέβες του λαιμού του φάνηκαν και ενα θυμωμένο ύφος αντικατέστησε το πρόσωπο του.
Γύρισε μπροστά με νεύρα και....
《ΑΟΥ》 ακούστηκε σε ολο το αμφιθέατρο.
《Τι γίνεται εκεί; 》 φώναξε ο καθηγητής.

《Αυτός ο τρελός κλώτσησε πολυ δυνατά την καρέκλα μου》 είπε μια κοκκινομάλλα και έδειξε τον Αλέξανδρο. Τότε όλο το αμφιθέατρο τον κοίταξε αυτος χωρίς να δώσει καμια εξήγηση  σηκώθηκε μέσα στον θυμό και έφυγε.

Συνεχίζεται...