Είσαι το φώς μέσα στο σκοτάδι μου

Κεφάλαιο 2

Την επόμενη μετά όταν ξύπνησα ο καιρός ήταν συννεφιασμένος όπως τα συναισθήματα
μου.

Αφού σηκώθηκα έκανα τα απαραίτητα έβαλα τα ρούχα μου.

Ξεκίνησα για να πάω να συναντήσω την Μάρθα στην βιβλιοθήκη.Βγήκα απο το κτίριο που στεγάζονται οι εστίες των σπουδαστών και ξεκίνησα να προχωράω προς το κτίριο
που γίνονται τα μαθήματα
...
《Τι θα κάνω Παναγία μου!!》 αναφώνησε η Μάρθα μόλις με είδε

《Τι έπαθες ;;》

《Ξέχασα να κάνω τις μεταφράσεις στα λατινικά και την ξέρεις την Σιάσου όποιος δεν έχει κάνει τις εργασίες τον κόβει》κλαψούρισε η κολλητή μου και έγυρε το κεφάλι της προς τα πίσω.

《Ορίστε》της είπα και της έδωσα το δικό μου τετράδιο για να αντιγράψει
《Είσαι η καλύτερη》ούρλιαξε και μου το πήρε μέσα απο τα χέρια.

《Εσυ πως εισαι;;》 με ρώτησε με περιέργεια ενώ έγραφε

《Μετα απο τα χθεσινά γεγονότα χάλια να πάρει την άλλη απο την μέση και να γυρίζει να με κοιτάζει έχει πολύ θράσος τελικά》
《Μην του δίνεις σημασία μωρέ άλλωστε όλα τα αγόρια μαλακές είναι》είπε και εγώ γέλασα

Μετα το πρωτο μάθημα ιστορία του αρχαίου ελληνικού κόσμου εγώ και η Μάρθα κατευθυνθήκαμε προς το προαύλιο για να πάρουμε αέρα
Οι αναθυμιάσεις της βαρεμάρας είναι πολυ επώδυνες.

Όταν βγήκαμε είδα μαζεμένα παιδιά να είναι σε κυκλο και να φωνάζουνε αμέσως πήγαμε προς τα εκεί για να δούμε τι γίνεται.

Στριμώχτηκα μέσα στο πλήθος και όταν μπόρεσε το οπτικό μου πεδίο να δει τον λογο που τόσα άτομα φωνάζουν έπαθα έμφραγμα.

Ο Αλέξανδρος να είναι πανω απο ενα παιδι και τον βαράει με απανωτές μπουνιές στο πρόσωπο.

Αίματα εκτοξεύονταν απο το στόμα και την μύτη του αγοριού που ήταν σχεδόν αναίσθητο .

Χωρίς να το εχω καταλάβει έβαλα τα κλάματα και πηγα κοντά τους ουρλιάζοντας για να τους χωρίσω. Ποτε δεν μου αρεσε να βλέπω να χτυπάνε κάποιον και να μην κάνει κανένας τίποτα.

《ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ》προσπάθησα να σπρώξω τον Αλέξανδρο απο το παιδί
《ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΕΙΣ》ξανα ούρλιαξα
<<Τι θες γαμώ το φελέκι μου>> είπε ο Αλέξανδρος και σταμάτησε να βαράει το αγόρι

Βρήκα την ευκαιρία και τον έσπρωξα
《Είσαι καλά ;》ρώτησα το χτυπημένο παιδι κανένας δεν μίλαγε όλοι με κοίταγαν

Αυτο προσπάθησε να μίλησει αλλά κούνησε το κεφάλι του ζαλισμένα. Το προσωπο του ήταν γεμάτο αίματα
《Κάποιος να με βοηθήσει να τον σηκώσουμε》
《Μαρθα》φωναξα

《Έρχομαι》είπε και με βοήθησε να τον σηκώσουμε από το τσιμεντένιο έδαφος. Γύρισα και κοίταξα με απάθεια τον Αλέξανδρο αυτος με κοίταζε με ένα απαθής βλέμμα σαν να μην τον ενδιαφέρει που πήγε σχεδόν να σκοτώσει ένα παιδί.

Την ώρα που πήγε να μιλήσει...
《Τι γίνετε εδώ;;》 είπες ένας καθηγητής
《Νεγρίδη,Ιακώβου στον γραφείο της πρύτανη αμέσως μιας και η Απόστολου έχει σηκώσει ήδη το παιδι πηγαίνε το στο ιατρείο εσείς ακολουθήστε με》είπε και μας κοίταξε με μισο μάτι

Καθ'όλη την διάρκεια μέχρι το γραφείο της πρύτανης
Είμασταν σιωπηλοί προχωράγαμε δίπλα , δίπλα και ρίχναμε ματιές ένας στον άλλον.

《Περιμένετε εδώ για να εξηγήσω την κατάσταση στην πρύτανη》 είπε και μπήκε μέσα στο γραφείο

《Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί το έκανες αυτο ;》ρώτησα ψιθυριστά για να μην μας ακούσουν
《Όχι εσυ να μου πεις γιατί ανακατεύετε σε δουλειές που δεν είναι δικές σου》 μου απάντησε με νεύρα και έσφιξε τις γροθιές του.

《Δεν νομίζω να είναι δουλειά ο ξυλοδαρμός ενώ αθώου παιδιού》 του είπα στάζοντας ειρωνεία το στόμα μου.

《Δεν ξέρεις καν τι έχει γίνει μεταξύ μας και γιατί τον βάρεσα》 μου είπε.

《Έτσι πως το κόβω εγώ, μάλλον τον βάρεσες έτσι χωρίς λόγο γιατί είσαι ενα εγωκεντρικό γουρούνι και μεγάλος μαλακας》του είπα σοβαρά αυτή την φορά.

Τελείως αιφνιδιαστικά με κόλλησε στον τοίχο και έβαλε τα χέρια μου πανω απο το κεφάλι μου.

Η ανάσα του έσκαγε στο πρόσωπο μου,τα κατασκότεινα μάτια του ήταν καρφωμένα πανω μου.

Η καρδιά μου νομίζω ότι θα βγει εξω απο τον θώρακα μου.
《Κοίτα με 》 πρόσταξε και έσφιξε τους καρπούς μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου

Μαύρο στο πράσινο

Όταν συναντήθηκαν τα μάτια μας ένιωσα ενα ρίγος σε όλο μου το σωμα

Μαυρο στο πράσινο

Όταν συναντήθηκαν τα μάτια μας ένιωσα μια μαγεία ατρόμητη μπροστά στις άλλες.

《Εμένα δεν θα με ξαναειρωνευτεις κατάλαβες ;》γρύλισε και με ξύπνησε απο τον λήθαργο που είχα πέσει όταν με ταρακούνησε

《Φύγε απο πάνω μου》είπα χωρίς να του απαντήσω στην ερώτηση του πράγμα που τον εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο.

《Απάντησε μου》 σχεδόν φώναξε και ένωσε πιο πολύ τα σώματα μας

《Περαστε》 μας είπε ο καθηγητής και μας άνοιξε την πορτα.

Κατευθείαν με άφησε.

Πριν μπούμε μου ψιθύρισε
《Δεν τελειώσαμε εμείς οι δυο, την έβαψες κοπελιά》

Συνεχίζεται...