Zmysł Zabójcy || SasuNaru ✔

MISJA 18 - OBIETNICE I KŁAMSTWA

Jestem przeziębiona i umieram, ale znów opętała mnie wena do Zmysłu :P Chociaż nadal jestem zła, że wciąż jestem z nim w tyle, a moje plany poszły się... kochać XD Teoretycznie już powinnam zakończać Zmysł, a jestem dopiero na 18 rozdziale T.T przez pracę i popołudniówki w tamtym tygodniu... Nie mogłam poświęcić się pisaniu w takich ilosciach, jak bym chciała, ponieważ byłam zbyt zmęczona.

„Obietnica jest jedną z przyjemniejszych form kłamstwa."

Kazimierz Kijanka

Lustrzane odbicie ukazywało nieznaną, zmęczoną twarz. Ostre rysy, oczy, które przysłaniały zbyt długie, zaniedbane włosy. Badawcze, oschłe spojrzenie i spierzchnięte wargi. A potem pokazało chłodny, przyprawiający o zimne dreszcze uśmiech. Był wyważony i pozbawiony jakiejkolwiek empatii.

Uchiha bez wahania sięgnął po rączkę ostrego noża i chwycił za kosmyk włosów szorstko. Zaledwie po chwili, po paru precyzyjnych ruchach, miał przed sobą siebie sprzed ośmiu miesięcy. Włosy nastroszone, oblicze beznamiętne, a w tęczówkach dostrzegało się groźny, ostrzegawczy błysk skrywanej nienawiści.

— Czyżby Pantera wróciła? — zapytała ze śmiechem Karin, który weszła do łazienki i oparła się o kotarę drzwi.

Sasuke nie odpowiedział. Przemył jeszcze nóż, a potem odwrócił się w stronę usatysfakcjonowanej kobiety. Rzucił ostrzem, przechodząc obok niej, bez cienia grymasu na twarzy. Ta odruchowo pochwyciła rączkę, ale gdyby tego nie zrobiła, zapewne nóż trafiłby prosto w krtań.

Uchiha ruszył dalej, w mrok pomieszczenia. Karin obróciła kilka razy ostrzem i szepnęła usatysfakcjonowana do siebie:

— O taaak... Pantera wróciła.

***

— To, że z nami jesteś, nie oznacza, że ci ufam — zaznaczył Sasuke, choć nie zaszczycił spojrzeniem Suia, który przysiadywał na parapecie. Mężczyzna czyścił jeden z pistoletów Uchihy i robił to z wyraźną przyjemnością. Nic nie odprężało zabójcy tak, jak pielęgnowanie swoich narzędzi pracy.

Hozuki wzruszył ramionami.

— Ważne, że żyję — podsumował swoje myśli. — Nie musisz mi ufać, zresztą zakrawałoby to o absurd... po tym wszystkim, nieprawdaż?

Posłał zadziorne spojrzenie w stronę Uchihy, ale ten tego nie odwzajemnił, nadal nachylając się nad laptopem z Karin. Zdawał się być nieobecny i skupiony na czymś zupełnie innym, niż na aktualnym, przymusowym partnerze. Sui wywrócił oczami, zirytowany. Nie było z nimi w ogóle zabawy, pomyślał.

— W każdym razie... jaki jest plan? — zapytał, gdy ta cisza zaczęła go poważnie denerwować. Zresztą liczył, że w końcu dowie się jaka była jego rola w tym całym gównie. A wiedział, że Sasuke wciąż czuł do niego odrazę i zapewne nie zapomni mu tego od tak. Z tego powodu właśnie przypuszczał, że agent miał dla niego dostatecznie dużo „rozrywki". Niekoniecznie dobrej.

— Nie musisz znać szczegółów — powiedział sucho Uchiha. — Ważne, żebyś rozumiał, co do ciebie mówię.

— Mam być twoją marionetką? — zakpił Hozuki ze śmiechem. — Czuję się zaszczycony!

— Powinieneś być — dodał Skorpion, do niego mrugając. Karin w tym wydaniu nie tylko go fascynowała, ale naprawdę przerażała. W innych okolicznościach by coś odpowiedział zgryźliwego, ale teraz zamilkł, mrużąc oczy i posyłając jej nieufne spojrzenie. Badawcze, wręcz kalkulujące. Agenci, którzy tracili piątą klepkę, nie byli niczym dobrym. Jeśli nie mogli polegać na własnym umyśle, to jak mogli funkcjonować z bronią przy pasie? Suigetsu obawiał się, że w najlepszym razie Karin sama się uśmierci, w najgorszym pęknie i uśmierci ich. To nie brzmiało zachęcająco, ale tak przedstawiały się Hozukiemu realia. Jednak nie dziwił się, że Uchiha na to nie zbaczał. Gdy się traci wszystko, szaleństwo jest najmniejszym problemem.