Ghost Rockers : // De Toekomst

Is dit liefde?

Jonas Pov 

Vandaag is eindelijk de dag aangebroken. Ik mag eindelijk een dag doorbrengen met Mila en Toby. Mila en ik hebben onze relatie stilaan weer opgebouwd. Al hield ze me in het begin wat op afstand. Maar ik begrijp dat wel, weet je het. Het is absoluut niet gemakkelijk voor haar. Maar gisteren had ze me gebeld en gevraagd of ik langs wou komen en ik heb natuurlijk direct ja gezegd. Ik was in de wolken. Ik heb hier echt naar uit gekeken naar een dag met Mila en voor de eerst een dag met mijn zoon. Mijn eigen vlees en bloed. Ik heb ondertussen ook al een kleine studio gevonden die ik huur, zodat ik niet meer op die hotelkamer moet slapen. Ik wandel over de straat en geniet van de frisse lucht. Als ik naar het huis van Mila wandel. Ik bel bij haar aan als ik binnen voetstappen hoor. Met een grote zwaai gaat de deur open en daar staat Mila buiten adem. 'Ooh godzijdank.', zegt ze terwijl ze op adem probeert te komen. 'Goed dat je er bent.', zegt ze. Ze gaat aan de kant zodat ik binnen kan komen. 'Toby is ziek en ik ben al de hele morgen met hem in het weer geweest.' Ze loopt de woonkamer weer binnen. 'Kalmeer even.', zeg ik tegen haar.  Ze staat stil en lacht naar me terwijl ze op adem probeert te komen. 'Zou jij alsjeblieft even op hem kunnen passen? Ik zou naar de apotheker en naar de winkel moeten, want ik heb niets meer in huis.', vraagt ze aan me. 'Tuurlijk wil ik dat doen.', zeg ik tegen haar. 'Goed. Uhm hij ligt nu momenteel wat te slapen en ik hoop voor jou dat hij slaapt tot dat ik terug ben. Als hij toch wakker wordt, moet je eens kijken of je zijn pamper moet verversen. Geef hem dan ook zijn flesje zodat hij toch iets binnenkrijgt. Dan kan je Bumba opzetten. Daar kijkt hij graag naar.' Ik kijk hoe Mila van her naar der loopt en me alles uitlegt. Ik volg haar en luister naar haar al haar constructies. 'Ik ga me aankleden. Je kan ondertussen wat tv kijken ofzo.', zegt ze. En voor ik kan antwoorden of iets zeggen is al de gang ingerend. Ik vind ze wel schattig zo. Ze is zo bezorgd om hem en ze probeert de beste moeder te zijn. Dat is ook al beseft ze dat niet altijd. Ik heb me in de zetel gezet en kijk naar de televisie. Iets later komt Mila de gang uitgerend terwijl ze haar schoenen probeert aan te doen. 'Ik ben weg', zegt ze. Ik wil haar gedag zeggen, maar ze is al weg voor ik het kan zeggen. Ik zap wat door de posten op de televisie, maar er is niet echt iets te doen. Ik loop naar de keuken om te kijken of er iets te drinken is. Als ik zie dat er nog een berg afwas staat. Mila zal het waarschijnlijk wel appreciëren moest ik dit doen voor haar. Ik doe de afwas als ik plots lawaai uit de babyfoon hoor komen. 'Hij is wakker.', denk ik. Voorzichtig loop ik door de gang naar de kamer van Toby. Stilletjes duw ik de deur van zijn kamer open. Hij is aan het huilen. Ik doe het gordijn een beetje open zodat ik iets zie. Ik pak hem voorzichtig op uit zijn bedje en hou hem dicht tegen me en probeer hem wat te troosten, maar hij houdt niet op met huilen. Ocharme die kleine jongen zal zich echt niet goed voelen. Ik controleer of ik zijn pamper moet verversen. 'Jep.', denk ik als ik eraan ruik. Ik ververs hem, maar steeds blijft hij huilen. Ik meet zijn koorts, want hij heeft echt warmen. De arme jongen heeft koorts. Ik doe zijn kleertjes weer aan en neem zijn knuffel. In de woonkamer zet ik hem in de zetel en zet bumba op terwijl ik een flesje voor hem ga maken. Ik hoor hem niet terwijl ik het flesje maak en als ik om de hoek kijk zie ik dat hij met zijn tutje in de mond gefascineerd naar bumba aan het kijken is. Als zijn flesje klaar is, loop ik naar de zetel en zet hem op mijn schoot. Ik geef hem voorzichtig zijn flesje. Terwijl ik hem zijn flesje geef neemt hij voorzichtig mijn hand vast. Ik voel haast vlinders fladderen in mijn buik, wat een mooi moment is dit. Al blijft hij wel de hele tijd naar bumba kijken. Hij drinkt flink zijn flesje leeg, wat ik niet had verwacht om hij zich niet goed voelt en hij koorts heeft, maar had dus duidelijk honger. Samen kijken we naar bumba als hij iets later zachtjes tegen me aan dommelt en omdat ik het niet kan laten dommel ik ook zachtjes in. 

Mila Pov

Ik ben naar de apotheker gegaan en naar de winkel zo snel ik kan. Ik wandel zo snel ik kan terug naar huis zodat ik bij mijn kleine jongen kan zijn die zich niet goed voelt. De boodschappen tassen zijn loodzwaar en het is een helse tocht als ik er dan toch eindelijk geraakt ben. Ik zet mijn tassen neer en open de deur met mijn sleutel. Als ik de tassen naar boven sleur. Als ik de woonkamer binnen komt, kan ik het niet laten. Mijn mond valt open en een kleine ooh ontsnapt. In de zetel liggen mijn twee jongens. Jonas ligt in slaap in de zetel. En Toby ligt op zijn buik tegen hem aan ook in slaap. 'Ooh dit is zo schattig.', denk ik; Ik zet de televisie af die nog aanstond en ga naar de keuken om mijn spullen uit te pakken. Natuurlijk moet ik weer iets laten vallen terwijl ik de boodschappen uitpak. Ik hoor hoe Toby meteen begint te huilen. Ik loop meteen naar hem toe, maar als ik in de woonkamer kom heeft Jonas al vast en wiegt hem zachtjes heen en weer om hem te troosten. 'Hey je bent er weer.', zegt hij. 'Ja ik wou jullie niet wakker maken.', zeg ik. Ik zet me naast hem in de zetel terwijl ik over het kleine handje van Toby aai die al opgehouden is met huilen. 'Jullie lagen door zo schattig.', zeg ik. Ik zo hoe Jonas zijn ogen beginnen te glunderen als ik het zeg. 'Het is precies echte liefde tussen jullie.', zeg ik. Jonas draait zich naar me toen. Hij zet Toby op zijn schoot en pakt mijn hand vast. 'Wat wij hebben is ook echte liefde.', zegt hij. Hij komt langzaam dichter en ik hou hem niet tegen. En voor ik weet raken onze lippen elkaar. En het enige waar ik aan denk is. 'Hier heb ik zo lang naar verlangt.' 

Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten, hopelijk vinden jullie het een leuk deeltje. Laat zeker weten wat jullie ervan vinden. Groetjes Yenthe x