Oceana - deel 1

De Sorteerceremonie

Hij liep samen met Oce naar de koetsen. Sommigen staarden haar aan. Logisch; ze was ronduit beeldschoon. Toen ze bij de koetsen aankwamen, liep ze even door, naast de koets, en stak haar hand uit.
'Cool, Terzielers! Daar heb ik over gelezen! Die kun je alleen zien als je iemand hebt zien sterven! Kun jij ze ook zien, Draco?'
'Ehm... nee, sorry. Jij natuurlijk wel.'
Ze knikte.

Toen ze op Zweinstein aankwamen, nam professor Anderling Oce apart. Om haar naar de sorteerhoed te laten brengen, besefte hij. Hij hoopte dat ze in Zwadderich zou komen.
Hij zag Potter en zijn vriendjes lopen. Maar misschien kwam ze wel in Griffoendor... wat dan?
Hij hoopte op het beste en stapte de Grote Zaal binnen.

Ongeduldig keek hij naar de steeds kleiner wordende rij van ongesorteerde leerlingen. Naast hem zat Patty hem te vervelen met haar verhalen over haar vakantie. Hij hoopte dat Oce snel aan de beurt zou zijn. Hij probeerde niet te denken aan wat er zou gebeuren als ze niet in Zwadderich gesorteerd zou worden. Eindelijk, na wat wel een eeuwigheid leek, werd Oce omgeroepen en liep ze naar het krukje.

Hij merkte dat iedereen haar aanstaarde. Ze was dan ook een bijzondere verschijning, met haar perfect symmetrische gezicht en haar groen-blauw-grijze ogen. Ze zette de hoed op haar hoofd.
Hij wachtte. En wachtte. En wachtte. Na een kwartier vroeg professor Anderling voorzichtig: 'Sorteerhoed, is er iets mis? Waarom duurt het zo lang?'
'Omdat ik niet kan besluiten waar ik haar in zou moeten delen! Ik kan niet een van hén indelen! Het spijt me, professor Perkamentus, maar helaas heb ik gefaald.'
'Kan ze niet zelf kiezen?'
'Nee, professor, excuseer me voor mijn ruwe onderbreking, maar door mij te laten kiezen zou er een paradox ontstaan.'
'Leg eens uit, kind.'
'Nou, de afdelingen staan voor wijsheid, moed, loyaliteit en sluwheid. In mijn geval zou de wijste keus Griffoendor zijn. De moedigste keus zou Huffelpuf zijn. Zwadderich zou de loyaalste keus zijn en Ravenklauw zou de sluwste keus zijn. Dit creëert een paradox, want mijn keuze zou wijzen op een voorkeur voor één van die eigenschappen, waardoor ik eigenlijk beter in een ander afdeling zou passen, maar dan zou ik direct voor die afdeling kiezen, waardoor ik dus beter in een andere afdeling pas, enzovoort, enzovoort. Het is een oneindige cirkel.'
'Aah... ik begrijp het. Nou, Prinses, dan geloof ik dat we maar een jaartje zullen moeten wachten.'
Hij klapte met zijn handen en achterin, loodrecht op de andere tafels, stond opeens een kleiner tafeltje, met een glinsterende ster erboven.
'Aan het einde van dit jaar zul je worden gesorteerd; of niet, als het nog niet duidelijk is. Trouwens: iedereen mag aan die tafel komen zitten zodra zij dat willen; hij is voor alle afdelingen. Je slaapkamer zul je door middel van een raadsel moeten vinden. Nu, ga zitten! En ja, Prinses, je kunt de tafel om pizza vragen.'

Zodra ze was gaan zitten en Perkamentus aan zijn speech begonnen was, besloot hij naar haar toe te gaan. Oce was ondertussen druk bezig om uit te vogelen hoe ze de tafel 'pitsa' kon laten geven, wat dat dan ook mocht zijn. Helaas zag hij pas toen hij bij de tafel aangekomen was dat Potter en zijn vriendjes er ook waren.
'Pizza. Ik. Wil. Pizza. Geef. Mij. Pizza. Bij Surlof's hoorns! Geef mij pizza!'
Plotseling verscheen er een grote, ronde broodschijf bedekt met tomatensaus en gesmolten kaas. Het zag er vreemd uit.
'Jahaaa! Pizza!'
Hij ging aarzelend zitten, tegenover Potter, Griffel en Wemel.
'Hallo, Oce. Ik dacht, zo eenzaam hoor je hier niet te zitten. Wat, ehm, wat is dat?'
Ze keek hem geschokt en beledigd aan.
'Wat is pizza? Wat is pizza?! Pizza, het meest hemelse eten dat er bestaat! Pizza, mijn eerste echte liefde! Pizza, ik heb er zelfs een broekzakdimensie van! Wat is pizza? Ha! Proef het maar. En o ja, dat was geen vraag, maar een bevel. Weten jullie wél wat pizza is?'
Potter en Griffel knikten, maar Wemel schudde zijn hoofd.
'Proef. Nu.'
En toen stak ze zelf een stuk in haar mond, die in een driehoek was gesneden, als een taart, gevolgd door Griffel, en kort daarna door Potter.
Wemel was ondertussen in een heftige tweestrijd verwikkeld, net zoals hemzelf.
'Sorry Oce, maar ik ga dat echt nie-al goed, ik doe het al.'
Hij had geen idee waarom, maar hij proefde voorzichtig een klein hapje van het stuk dat Oce op zijn bord had gelegd.
De rest van de avond at hij pizza, ook zijn eerste liefde.

Het avondmaal was... apart.
Al snel kwamen Patty, Korzel en Kwast bij hem zitten. De andere Wemels gingen bij Potter zitten en namen vrienden mee, waaronder Leeflang. Die namen weer vrienden mee, en die namen weer vrienden mee... ook kwamen er andere Zwadderaars bijzitten. Uiteindelijk zaten er aan de tafel, die magisch gegroeid was, zo'n honderd mensen. En Oce zat in het midden.
'Hé, Potter, ik hoorde dat je was flauwgevallen in de trein. Was het te eng voor je?' Sneerde hij.
Potter wilde al aan een antwoord beginnen, maar toen zagen ze hoe Oce naar hen keek.
'Dat is niet aardig, Draco. Je mag geen conclusies trekken voordat je het complete verhaal kent. Bovendien ken ik iemand anders die het Dementor-incident niet zo leuk vond.'
Wemel proestte het uit.
'Het Dementor-incident? Er kwam heel even een Dementor de wagon binnen. Was je daar zo bang voor?'
Boos keek hij hem aan.
'Oce hier trok een Dementor onze coupé binnen, die haar ziel probeerde op te zuigen, waarna ze hem in zijn gezicht trapte. Was dat soms toevallig bij jullie ook gebeurd?'
'Wát?!' Riepen Potter, Griffel en Wemel.
'Oce, dat is echt een heel stom idee! Waarom deed je dat?' Riep Griffel.
'Dementors zijn fascinerende wezens. Ik wilde er gewoon eentje onderzoeken. Is dat nou zo erg?'
'Ja. Dat is het absoluut.'
'Maar het is toch goed afgelopen?'
'Doe het gewoon niet meer, oké?'
'Oké...' Haar grijns voorspelde niets goeds.

'Oce, waar had Perkamentus het nou over, met dat ge-Prinses enzo?'
'Hij... had het tegen mij. Hoezo?'
'Nou, het... het klonk een beetje vreemd. Ben je soms lid van een of andere koninklijke familie?' Dat verklaarde eigenlijk best veel. Hoe ze wel wist van tovenaars, maar niets van Jeweetwel ofzoiets, en wel veel over geldzaken, en die vreemde talen... en de moorden. Maar dat verklaarde haar 'kracht' niet. Hoe zat dat?
'Nou... dat zou je wel kunnen zeggen, denk ik. Maar niet een van die aardse landen. Het is... ingewikkeld.'
'Duidelijk.'
Ze lachte.
'Nou ja, niet echt. Laat maar. Het is niet belangrijk.'

Opeens verscheen er boven Oce een tekst.
Paarse letters hadden in de lucht geschreven:
'Sterven zal ik voor jou,
Het vuur komt dichterbij, kom gauw,
De logica die je zoekt,
Maakt het geluid van een big en het koekelekoekt.'
'Wat is dat nou weer voor raadsel?'
'Makkelijk. Het is Griffoendor. Het wachtwoord weet ik ook al, maar dat mag ik niet vertellen. Griffoendor staat voor vuur. En Griffoendors zijn moedig: ze zullen sterven voor je.'
'Oh. Aha. Nu weet ik dus waarom ik niet in Ravenklauw zit.' Zei hij.
'Oké, wie wil er chocolate-chip-cookie-ijs?'