Oceana - deel 1

Executie

Hij vond haar gedrag vreemder en vreemder worden. De laatste tijd verdween ze vaak, zonder uitleg, om dan een paar uur later weer terug te komen.

Ondertussen was de rechtszaak van Hagrid's rare kip in volle gang. Patty's vader was aan de winnende hand, en het leek erop dat Scheurbek geëxecuteerd zou moeten worden. Hij wist dat Oce het niet leuk zou vinden, maar zich bij het besluit neer zou leggen. Hij wist ook dat Potter & co. het vreselijk zouden vinden. En wie was hij om de mogelijkheid Potter boos te maken voorbij te laten gaan? Hij moest alleen nog wachten op de uitslag.

Die kwam rond juni. Executie, zo luidde het vonnis. De pogingen van Griffel en Hagrid om het beest vrij te pleiten waren tevergeefs geweest.

Die noodlottige dag liep hij met Korzel en Kwast richting Hagrid's huis, waar de executie plaats zou vinden. De Minister van Toverkunst zelfs zou erbij aanwezig zijn. Hij groette Vleeschouwer, die de executie zou uitvoeren.
Hij koos een heuveltje vlak buiten de poorten van Zweinstein uit als uitkijkplaats. Vanaf daar kon hij Hagrid's huisje goed zien. Tevreden zag hij dat de hippogrief vastgebonden in het pompoenveldje stond.
Hij draaide zich om en zag Potter, Griffel en Wemel bedroefd naar Hagrid's huisje kijken.
'Hier om de show te zien?' vroeg hij spottend.
Opeens kwam Griffel met getrokken toverstok op hem af lopen. Hij deinsde achteruit en keek haar verschrikt aan. Ze drukte haar toverstok tegen zijn keel.
'Hoe durf je dat te zeggen! Jij hebt er zelf voor gezorgd dat Scheurbek je aanviel!'
'Hermelien, genoeg! Hij is het niet waard!'
Griffel keek hem aan en haalde haar toverstok weg. Ze begon terug te lopen en hij, zijn zelfvertrouwen teruggewonnen hebbend, riep haar na. 'Durf je niet, Modderbloedje? Dat beest had het verdiend. Hij was gevaarlijk!'
Opeens draaide ze zich om en sloeg hem zo hard als ze kon in zijn gezicht. Zijn hoofd klapte achterover en hij voelde het bloed uit zijn neus stromen. Hij vloekte zachtjes en voelde voorzichtig aan zijn gezicht om de schade in te schatten.
'Dat voelde goed,' zuchtte Griffel.
'Goed? Dat was geweldig!' antwoordde Wemel.
Hij richtte zich op en siste: 'Kijk maar uit, Modderbloedje. Mijn vader zal hier over horen.'
Potter & co. liepen weg en hij voelde nog eens aan zijn neus. Fijn, hij was gebroken.
'Die had je verdiend, Draco,' zei een bekende stem achter hem.
'Oce! Wat doe jij hier?'
'Bemiddelaar spelen. Ik heb een ruzie tussen Harry, Ron en Hermelien opgelost en ik help ze als emotionele steun bij de executie van Scheurbek. Zal ik je even helpen?'
'Ja, graag.' Hij stond stil terwijl Oce zijn neus met een spreuk heelde. 'Bedankt.'
'Ik moet weer gaan. Harry, Ron en Hermelien hebben me nodig.'
'Natuurlijk. Sint Potter en zijn Heilige Maten kunnen niet zonder jou. Kun je niet eens bij míj blijven?'
'Sint Potter en zijn Heilige Maten?' kaatste Oce, zijn vraag negerend.
'Oce.'
'Draco.'
Hij zuchtte. 'Ga nou maar. Zometeen laat je de Heilige Drie wachten.'

Scheurbek werd geëxecuteerd. Dat was het enige waar ik aan kon denken. Tijdens VTZK lette ik niet op. Geschiedenis van de Toverkunst gebruikte ik als dutjestijd. En met Toverdranken negeerde ik Sneep compleet. Dat laatste had niets met Scheurbek te maken, Sneep gaf me gewoon hoofdpijn en hem ergeren was een kunst van vergelijkbare schoonheid als de Mona Lisa.

Rond drie uur, Aardse tijd, was ik klaar met de lessen en liep ik naar buiten toe, op zoek naar Harry, Ron en Hermelien. Ik had ze beloofd bij te staan bij deze executie. Nadat ik hun ruzie had opgelost een paar weken geleden beschouwden ze me blijkbaar als een soort therapie. Misschien moest ik ze maar eens een factuur sturen.
Ik vond ze op een klein heuveltje dichtbij het kasteel. Daar trof ik ook Draco, Korzel en Kwast aan, onder schot gehouden door Hermelien. Ik verstopte me achter een rotsblok en keek toe.
'... dat Scheurbek je aanviel!' Oh. Het ging dus dáár over. Blijkbaar was ik net op tijd gekomen voor de ontknoping.
'Hermelien, genoeg! Hij is het niet waard!'
Hermelien haalde met tegenzin haar staf weg, en daardoor kreeg Draco wat ademruimte. Hij ging rechtop staan, precies in de houding waarvan ik wist dat ze problemen betekende.
'Durf je niet, Modderbloedje? Dat beest had het verdiend. Hij was gevaarlijk!' Hoe dom kun je zijn? Als je onder schot gehouden wordt, daag dan nóóit je tegenstander uit. Vooral als je zelf geen wapen bij de hand hebt.
Hermelien is hier het perfecte voorbeeld van. Ze draaide zich om en raakte hem met een mooie directe recht op zijn neus. Zelfs hiervandaan kon ik de 'krak!' horen en het bloed zien. Dat zou wel pijn doen.
'Dat voelde goed,' zuchtte Hermelien. Ron antwoordde, maar dat kon ik niet meer horen.
'Die had je verdiend, Draco,' zei ik toen ik bij hem kwam.
'Oce!' riep hij verrast uit, 'wat doe jij hier?'
''Bemiddelaar spelen. Ik heb een ruzie tussen Harry, Ron en Hermelien opgelost en ik help ze als emotionele steun bij de executie van Scheurbek. Zal ik je even helpen?'
'Ja, graag,' antwoordde hij. Toen ik zijn neus had gemaakt, keek ik hem aan een zei: 'Ik moet weer gaan. Harry, Ron en Hermelien hebben me nodig.'
'Natuurlijk. Sint Potter en zijn Heilige Maten kunnen niet zonder jou. Kun je niet eens bij míj blijven?'
Altijd zo jaloers.
'Sint Potter en zijn Heilige Maten?'
'Oce.'
'Draco.'
'Ga nou maar. Zometeen laat je de Heilige Drie wachten.'

Ik vond Harry, Ron en Hermelien in Hagrid's huisje, vergezeld door een diepbedroefde Hagrid. Die laatste haalde mooie herinneringen over Scheurbek op, terwijl de rest ongemakkelijk zat te luisteren. Ze keken me opgelucht aan toen ik binnenkwam.
Ik hielp Hagrid aan een zakdoek (maatje tafellaken) en ging bij de anderen zitten. Harry vertelde Hagrid dat hij het erg jammer vond, maar dat hij er niets aan kon doen. Opeens stopte hij midden in zijn zin en bracht zijn hand naar zijn hoofd.
'Ik werd geraakt door een steentje!' bracht hij uit.
We begrepen dat het een boodschap moest zijn en snelden naar het raam. Perkamentus, Droebel en de beul kwamen aanlopen.
'Snel, snel, voordat hun jullie zien! Jullie moge hier eig'lijk helemaal nie zijn!' Hagrid hielp ons naar de achterdeur en bonjourde ons zijn huis uit. We slopen weg, richting het kasteel. Voordat we vertrokken, ging ik nog een glimp op van rommelig, bruin haar achter een struik.

We stonden op een heuveltje, zo dat we Hagrid's huisje konden zien, maar Scheurbek niet. We wachten op het onvermijdelijke.
Vleeschouwer kwam naar buiten. Droebel, Perkamentus en Hagrid ook. Alles leek stil te staan, wachtend op de dood.
De beul hief zijn bijl.
Een harde 'tsjak!' doorboorde de stilte.
Kraaien vlogen op.

(A/N) Sorry dat ik zo laat upload. Ik had dit hoofdstuk dinsdag al geschreven, maar op de een of ander manier was hij weer verwijderd, en moest ik opnieuw beginnen. Ik heb nu wel ontdekt hoe je, in zo'n geval, je oude hoofdstuk terug kan halen, dus het zal niet nog eens gebeuren.