Oceana - deel 1

31 oktober 1981

Zwarts keek in gedachten verzonken voor zich uit. Ik besloot zijn bubbel te prikken door door te vragen.
'En Lily? Harry's moeder? Zat die ook bij jullie groep?'
'Nee, ze kon ons de eerste zes jaar niet uitstaan. Pas in het zevende jaar kreeg James wat met haar.'
'En ze kregen Harry op...?'
'31 juli 1980. We gingen naar school van 1970 tot 1977, voordat je het vraagt. En ja, dat is vroeg, maar ze waren tot over hun oren verliefd.' Hij zuchtte.
'En toen kwam Voldemort.'
Zwarts sidderde bij die naam. 'Inderdaad.' Daardoor was hij zo door emoties verzwolgen dat hij niet verder wilde praten, wat ik ook vroeg.

Weer terug in het kasteel besloot ik om het heft in eigen handen te nemen en eindelijk uit te zoeken wat er die ene avond is gebeurd. Eerst de datum bij Harry checken; die wist ik niet zeker, aangezien ik het alleen van horen zeggen had.
"Harry, wanneer zijn je ouders vermoord door Voldemort?" zou hij waarschijnlijk niet zo leuk vinden, dus ging ik voor een meer tactvolle variant.
'Harry, kan ik even met je praten?'
'Ja, tuurlijk,' zei hij, opkijkend van zijn huiswerk.
'Terug van je afspraak?'
Even keek ik hem verward aan. Toen realiseerde ik me dat hij het over de leugen had die ik hem en Ron vertelde voordat ik naar Zwarts ging. 'Ja, het duurde niet zo lang. Maakt niet uit. Ik heb de laatste tijd veel over de geschiedenis van tovenaars gelezen, en daarvan is één specifieke tovenaar vrij belangrijk: Voldemort. Nu staat overal dat hij verslagen is, door jou, als ik het goed heb. Kun je me daar iets over vertellen? Ik begrijp het als je het niet wilt.' Dan moest ik het aan een docent vragen, die wist het vast ook wel.
'Oh, nou, ja, natuurlijk. Ik weet ook niet veel, alleen dat Voldemort op 31 oktober 1981 naar ons huis kwamen, mijn ouders vermoordde en hetzelfde bij mij probeerde te doen, alleen kaatste de spreuk af. Hij werd geraakt, verdween, en daarmee werd ook heel Groot-Brittannië bevrijd.'
'Ah. Bedankt.'

Op weg naar het Grote Meer om alles op een rijtje te zetten, dacht ik na over mijn volgende stappen. De Dag Dat Voldemort Verslagen Werd was gepromoveerd van een Vraag naar een Project: van nieuwsgierig zijn tot alles op alles zetten om een antwoord te vinden.
Ik leunde tegen een rotsblok aan en keek naar het meer. 31 oktober 1981. Halloween. Wie zou voldoende herinneringen hebben van die dag om ze te bekijken? Harry's ouders waren dood, en mijn lieve oom was niet echt bereikbaar. Misschien...
Nee. Dat is te gevaarlijk. Het zou alles kunnen verpesten.
Toch deed ik het.

"Het" was een oude spreuk om door de tijd te reizen. Hij was vrij moeilijk, maar ik kon hem acceptabel genoeg uitvoeren. Ook kon ik mezelf onzichtbaar maken, problemen voorkomend. Ik kon alleen wél ergens tegen aanstoten, iemand aanraken of iets om laten vallen. Het was een risico dat ik wilde nemen.

Zachtjes sprak ik de spreuk uit en voor ik het wist werd ik het verleden ingezogen.
Een lange man, omhuld door een lange, zwarte mantel stond stil voor een kind, dat hem om snoepjes vroeg. Hij keek het aan en het rende weg. De man liep verder.
Doelgericht stevende hij af op een mooi, gezellig huis aan het einde van de straat. Hij lachte, een koude, harde lach, die zijn triomf liet zien. Hij was blij met iets, iets was hem gelukt.
Door het raam waren drie tovenaars te zien: een lange, knappe donkerharige man met een bril, een iets kortere, roodharige vrouw en een baby van misschien een jaar oud. Ze leken zich van geen kwaad bewust: de man maakte met zijn toverstok kleine rookwolkjes, die het kind aan het lachen maakten. De vrouw lachte gezellig mee.
Voor de deur bleef de Man-in-Black staan en maakte een gebaar met zijn staf. De deur knalde uit zijn voegen. Vanuit de woonkamer klonk geschreeuw: 'Hij is hier! Lily, breng Harry in veiligheid!'
Dit was het huis van de Potters, op 31 oktober 1981.
En Voldemort stond voor hun deur.

Voldemort stapte het huis in. De donkerharige man, waarschijnlijk James Potter, springt voor hem. Zonder toverstok.
Één enkele 'Avada Kedavra!' was genoeg om hem uit de weg te ruimen. Ik voelde de gedachtenstromen van Lily Potter.
Angst, overweldigende angst, niet voor haarzelf, maar voor haar zoon, vermengde zich met een diep, hartverscheurend verdriet. Ze had de klap gehoord waarmee het dode lichaam van James Potter de vloer raakte en wist wat het betekende. Ze wist ook dat, wat er die avond ook zou gebeuren, ze haar zoon niet zou kunnen zien opgroeien.
Vreemd genoeg voelde ik bij haar ook een soort acceptatie. Ze wist dat ze ging sterven. Ze zou haar leven geven voor haar zoon. Dat liet me beseffen hoeveel Lily Potter van Harry gehouden had.
Voldemort stapte over het lichaam van James Potter heen, die nu met blinde ogen in de verte staarde. Hij liep de trap op en blies de deur naar de slaapkamer van Harry op, die door Lily gebarricadeerd was.
Voor ons stond een roodharige, knappe vrouw van begin twintig, die voor een wieg stond, waar een zwartharige baby in zat.
'Moedige vrouw... ik waardeer de moedigen zeer, en jij bent zeer moedig. Ik zal je sparen als je aan de kant gaat.' Voldemort had een kille, hoge stem die de rillingen over je rug lieten lopen.
'Nooit!' riep de vrouw. 'Dood mij en spaar mijn zoon, alstublieft! Spaar mijn zoon!'
'Dan heb je je lot bezegeld, dom modderbloedje! Avada Kedavra!' Een groene flits en Lily Potter was geschiedenis.
Voldemort keek naar Harry, en begon te spreken. 'Een kind, dat is het nog maar. Wat is er zo speciaal aan jou dat jij de grootste tovenaar ooit kan verslaan? Nu zorg ik ervoor dat ik voor altijd zal heersen, door de profetie te voorkomen! Avada Kedavra!'
Iedereen weet hoe dat is afgelopen.

Weer terug in mijn eigen tijd en op Zweinstein dacht ik na over wat ik heb gezien. Ik had nu mijn antwoorden. Peter Pettigrew was de geheimhouder van de Potters, omdat die moesten onderduiken door een of andere profetie. Hij verraadde hen aan Voldemort-de-Monologer en die ging naar hun huis om ze te vermoorden. Hij vermoordde Harry's ouders, maar kon niet hetzelfde doen met hem. Het enige wat hij bij hem achterliet, was een bliksemvormig litteken.
Die nacht was een Halloween waarin voor velen niet de nachtmerrie begon, maar eindigde. Hoe poëtisch.
Op naar Zwarts, ik had een sarcastische dramaqueen nodig.