Oceana - deel 1

Perron 9 3/4

Na alles wat er het afgelopen jaar was gebeurd, vond ik het bijna jammer dat ik weer weg moest. De zomervakantie zou ik in Amerika doorbrengen.
De terugreis met de Zweinsteinexpress was bedrukt. We zouden elkaar twee maanden niet zien.
Harry was uitzonderlijk humeurig. Hij had de kans om voorgoed bij zijn oom en tante weg te gaan voor zijn neus voorbij zien gaan. En om zout op de wond te strooien werd hij een paar dagen na De Ontmoeting teruggestuurd naar de Dreuzels die hem twaalf jaar lang hadden mishandeld. Perkamentus was dan misschien een genie, maar hij wist duidelijk niets van kinderen.

Hermelien begon een gesprek met me over Amerika. Ze was er een jaar geleden geweest met haar familie en ze wist een heleboel trekpleisters op te noemen.
'New York is echt geweldig! Je moet echt het Vrijheidsbeeld bekijken! En Times Square! Dat zul je geweldig vinden.'
'Zal ik doen. Wat is er in het westen te zien?'
'Las Vegas. De stad vol casino's. Leuk om naar te kijken, maar er lang blijven is een nachtmerrie. In ieder geval volgens mijn ouders. En je hebt ook nog Los Angeles, de stad van de sterren. Daar is Hollywood, waar veel films worden gemaakt.'
'Ah.' Ik had echt geen idee wat films waren. Het was vast niet belangrijk.

Harry staarde bedroefd en gefrustreerd uit het raam. 'Jij gaat naar Amerika. Hermelien gaat naar Frankrijk. Ron gaat naar Het Nest. En ik? Ik ga naar de Duffelingen, de stomste familie op aarde.'
'Je vergeet dat ik een achternicht ben van Voldemort, Harry.'
'Ja, maar ik denk niet dat hij weet dat je bestaat. Ik zou wensen dat de Duffelingen niet wisten dat ik bestond...' Hij zuchtte.
'Ron, kan ik niet bij jullie de zomervakantie doorbrengen?'
'Perkamentus staat erop dat je elk jaar minstens de zomervakantie bij die Dreuzels doorbrengt. Maar ik beloof dat we de laatste twee weken samen doorbrengen. Met z'n allen.' Ik keek iedereen aan. 'Ik heb namelijk nog een kleine verrassing gepland. Perkamentus was zo vriendelijk me iets te vertellen. Arthur Wemel heeft me met de rest geholpen.'
Iedereen leunde wat verder naar voren.  'Wat?' vroeg Ron nieuwsgierig.
'Ik heb kaartjes voor het Wereldkampioenschap Zwerkbal. Topbox. Ons vieren plus alle Wemels.'
'WAT?!' Ron en Harry begonnen te juichen. Zelfs Hermelien, die normaal gesproken niet geïnteresseerd was in Zwerkbal, glimlachte.
'Maar die waren al weken geleden uitverkocht! Hoe kom je eraan?! En Topbox nog wel... die kosten een vermogen! Hoe heb je dat- nee, laat maar, ik wil het niet weten. Dat is geweldig!'
'Het Zwerkbalkampioenschap! Daar heb ik altijd al naartoe gewild... nou, sinds ik weet dat het bestaat, natuurlijk.'

De stemming was direct veel vrolijker. Harry was ook niet meer zo humeurig, nu hij wist dat hij twee weken eerder weg zou mogen. Natuurlijk moest het moment verpest worden door Draco, die had besloten ons te vereren met zijn aanwezigheid.
'Waarom zoveel geschreeuw, Wemel? Heb je een Knoet gevonden?'
'Jij ook hallo, Draco,' zei ik. 'Wat aardig dat je ons komt opzoeken. Omdat je het zo aardig vraagt: ik heb kaartjes voor de Topbox van het Zwerkbalkampioenschap deze zomer. Twaalf plaatsen: ik, Harry, Hermelien en alle Wemels.'
Draco's mond viel open. 'Serieus? Waarom?'
'Omdat ze het verdienen. In tegenstelling tot sommige anderen zijn Harry, Ron en Hermelien gul, aardig, behulpzaam en niet veroordelend.'
'Oh.' Hij leek opeens heel ongemakkelijk.
'Maar vertel eens, waarom ben je hier ookalweer?'
'Eh... ik wilde kijken waar je was.'
'Nou, hier. Wilde je verder nog iets, of blijf je alleen uit beleefdheid hangen?'
'Eh, nee. We vroegen ons af of je nog bij ons wilde gaan zitten.' Ik kon de onuitgesproken woorden in zijn ogen lezen: en niet bij hen. Ik zuchtte. 'Ja, natuurlijk. Ik kom zo.'
'Oké.'
Zodra hij de deur uit was, zei Harry: 'Echt? Je gaat nog steeds met hem om?'
'Ja. Hij heeft niet alleen slechte kwaliteiten, weet je.'

Nadat ik ze had verzekerd dat ik dit zelf wilde, stond ik op en ging op zoek naar de Zwadderich-coupé. Erin zaten Patty, Benno, Draco, Korzel, Kwast, Daphne Goedleers en Theodoor Noot.
'Blij om eindelijk weg te mogen?'
Ze keken op. Hun gezichten betrokken. Puurbloed families staan niet echt bekend voor hun liefde en vriendelijkheid. Alhoewel ze het nooit zouden toegeven, was Zweinstein voor hen een plaats die weinig tovenaarskinderen leken te hebben: een thuis.
'Ook leuk om jou nog te zien, Oce. Waar ga jij tijdens de vakantie naartoe?' vroeg Patty.
'Naar Amerika. En jullie?'
'Amerika? Niet waar! Dat is geweldig! Ik ga gewoon naar mijn ouders toe.'
'Ik ook. Maar ik ga wel naar het WK Zwerkbal deze zomer,' zei Draco.
'Topbox zeker? Wij gaan ook, maar we zitten tweeklas,' klaagde Benno.
'Wacht, jullie gaan naar het WK?' vroeg Theo.

Perron 9 4/3 was nog chaotischer dan de laatste (en eerste) keer dat ik het zag. Families herenigden, huisdieren liepen en vlogen op het oog willekeurig rond en koffers en karretjes stonden verdwaald op de grond, door hun eigenaren verlaten.
Eerst ging ik Harry, Ron en Hermelien vaarwel zeggen. Meneer Wemel begon een gesprek met me, en bedankte me fluisterend voor de kaartjes. Ik vertelde hem op mijn beurt dat Harry, Ron en Hermelien het al wisten.
Korte side note aan mezelf: de Wemels zijn de meest geweldige personen op deze aarde.
Daarna ging ik op zoek naar mijn vrienden uit Zwadderich. Ze stonden bij hun families, naast elkaar, met stalen gezichten en een ijzig aura.
'Ik wilde even vaarwel zeggen,' begon ik. Draco, Benno en Patty gaven me een klein glimlachje. Hun ouders keken neerbuigend op me neer - behalve Narcissa, die me een knipoog gaf.
'Jij weer?' zei Lucius afkeurend.
Ik wilde mijn mond opendoen om een antwoord te geven - iets in de trend van: Inderdaad, ik weer! Leuk, toch? En heb jij je laatst nog bezig gehouden met duistere Dooddoenersdingen? - maar ieders gezichten verstarden plotseling. Ik keek Lucius in de ogen, en zag iets wat ik niet verwachtte: angst.
'Hoogheid, uw chauffeur staat klaar. Als u zich naar hem zou willen begeven, zal ik een veiligheidscontroles uitvoeren.'
Zuchtend draaide ik me om. 'Harriet, wat leuk dat jij je weer eens laat zien. Alles is hier veilig, geen zorgen.' Mijn persoonlijke bediende stond stil als een standbeeld achter me. Ze had twee soldaten meegenomen, en dat was wat mijn vrienden en hun families zo bang maakte. Het overduidelijke aura van magie zou ook een factor kunnen zijn, maar tovenaars waren vrij blind, dus dat kon ik niet met zekerheid zeggen.
Ik zei nog een laatste vaarwel en ging toen met Harriet mee. Ik had haar expres niet mee naar Zweinstein genomen, omdat ze nogal... strict was. En ze nam alles wat ik zei letterlijk. En ze had de neiging me overal waar ik ging te volgen. Zoals nu.

In de auto overdacht ik het afgelopen jaar. Tovenarij, vriendschap en als hoogtepunt natuurlijk Sirius Zwarts.
Dit kon ik wel. Ik kon dit wel een paar jaar uithouden.
Wat was het ergste dat er kon gebeuren?

(A/N) Dit is het dan: het einde van Oceana - deel 1! Ik vond het erg leuk om dit boek te schrijven. Wees niet getreurd: woensdag staat het eerste hoofdstuk van het tweede boek online! Lees nog wel het volgende hoofdstuk in dit boek, daar staat wat belangrijke info over het tweede boek in.
Tot woensdag!