Oceana - deel 1

De Ontmoeting

'Nou, dat was het dan,' zei Ron na een tijdje.
'Scheurbek is weg. Kom, we moeten terug, voordat iemand ons ziet.'
We liepen richting het kasteel, toen plotseling een rat langs ons heen schoot. Ik herkende hem direct.
'Schurfie!' riep Ron. Hij rende hem achterna en pakte hem op.
Opeens schoot er een grote, zwarte hond langs ons heen. Sirius Zwarts. Het zal ook eens niet.
Zwarts, verblind door woede en haat, tackelde Ron en trok hem aan zijn been mee. Hij trok hem mee richting de Beukwilg. Ron worstelde als een gek om los te komen, en haakte zijn andere been achter een boomwortel. Even stopte Zwarts, en toen vulde een vreselijk krakend geluid de nacht; Ron's been was gebroken.
Binnen een seconde waren ze verdwenen.
Harry, Hermelien en ik keken elkaar aan. 'Erachteraan.'
We renden richting de Beukwilg. Zwarts en Ron hadden er makkelijk onderdoor gepast, maar wij niet. De takken van de boom sloegen wild heen en weer.
Hermelien probeerde erdoorheen te komen, maar een tak raakte haar en ze werd meters door de lucht geslingerd voordat ze weer landde. Harry ging achter haar aan en onderging hetzelfde lot. Ik keek hem verbaasd aan. Hij wist dat hij meegeslingerd zou worden, waarom zou hij dan...
Triomfantelijk hield hij een tak omhoog. Hij was lang genoeg om de stam van de Beukwilg te raken, wat de boom zou doen stoppen bewegen. 'Slim, Harry!' Hermelien was weer bij ons komen staan, verwilderd maar oké.
Ik pakte de stok en stak hem uit. Ik drukte tegen de knop.
Snel klommen we tussen de wortels naar de tunnel naar het Krijsende Krot. Daarbij zagen we niet de mantel op de grond.

De tunnel was net zo lang en koud als ik me herinnerde. Harry en Hermelien, die er nog nooit geweest waren, keken angstig om zich heen. 'Waar zou deze tunnel naartoe gaan?'
'Ik denk het Krijsende Krot,' opperde Hermelien.
We liepen een tijdje door, totdat we bij de deur van het Krot aankwamen. Hermelien probeerde nog een strategie te bedenken, maar Harry rende al de kamer in, naar Ron, die op het bed lag. Zijn been lag in een vreemde hoek.
'Kijk uit! Het is een val! Het is hem!'
'Wie...' Harry was niet echt de slimste jongen, maar hij had vrij snel door over wie Ron het had.
'Hoe is Zwarts ooit hier gekomen? Het stikt hier van de Dementors!'
'Hij... hij is een hond!'
'Een Animagus, eigenlijk.'
De grote zwarte hond, die ervoor in de hoek van de kamer had gelegen, onzichtbaar voor Harry en Hermelien, was opgestaan en was veranderd in Sirius-Zwarts-de-Dramaqueen.
'Ik ben een Animagus. Ik kan in een hond veranderen als ik dat wil. Daardoor ben ik ontsnapt. Dementors kunnen de emoties van dieren minder goed aanvoelen, zie je. Dus toen ik dun genoeg was om door de spijlen van mijn cel te glippen, deed ik dat ook, en die stomme Ministers kwamen er pas dagen later achter!' Hij klonk vrij trots.
'En nu is het tijd voor wraak!'

Opeens stormde professor Lupos de kamer in. 'Wacht!' riep hij.
De twee mannen keken elkaar verbaasd aan. 'Hoe kom jij... maar hoe... ik moet je inleveren!'
'Remus, ik was het niet. Híj was het!'
'Wat? Maar hoe... maar dan... waar is hij?!'
Aan de gezichten van Harry, Ron en Hermelien te zien begrepen ze niets van dit gesprek. En nog minder van de knuffel die de twee mannen elkaar daarna gaven.
'Oude makker, lang niet gezien! Het spijt me, ik had nooit gedacht... en al die jaren dacht ik...' Professor Lupos was overmand door emotie.
'U ként deze moordenaar?' gilde Hermelien opeens.
'En ik dacht nog wel zo goed over u! Ondanks uw... uw... ding!'
'Wat?' Harry en Ron keken elkaar onbegrijpend aan.
'U... u bent een weerwolf!'
'Heel goed, meisje. Je bent echt de slimste heks van je leeftijd.' Hermelien bloosde door het compliment.
'Hoelang weet je het al?'
'Sinds de invalles van Sneep.'
Zij dus ook. Er is ten minste één tovenaar die niet de intelligentie van een steen heeft. Ik kijk naar jullie, Korzel en Kwast, dacht ik.

'Dan is het nu tijd voor gerechtigheid!' donderde Zwarts.
'Wacht,' begon Lupos. 'De jongen heeft het recht te weten waarom.'
'Als jullie Harry gaan doden, moeten jullie eerst langs ons!' riep Ron, die moeizaam omhoogkwam.
'Wachten? WACHTEN? IK HEB GEWACHT!'
'Oh nee,' mompelde ik.
'TWAALF JAAR LANG! IN AZKABAN!'
'Die man had acteur moeten worden, met zoveel gevoel voor drama,' zei ik zachtjes tegen mezelf.

Lupos zuchtte, en zei: 'We gaan Harry niet doden. We gaan Wormstaart doden, of uitleveren aan de Dementors.'
Je kon de vraagtekens bijna boven hun hoofden zien zweven.
'Ron, mag ik je rat eens bekijken?' vroeg Lupos rustig. Zwarts staarde hem boos en ongeduldig aan.
'Schurfie? Nee, nee. Waarom? Je gaat hem toch niet doden? Hij is mijn rat!'
'Al heel lang, toch?'
'Ja, hij was eerst van Percy, en hij heeft hem aan mij gegeven.'
'En Percy heeft hem twaalf jaar geleden gekregen.'
'Nou, ja.'
'En wat gebeurde er twaalf jaar geleden?'
'Maar... maar dat kan niet! Hij-'
'Hij mist een vinger, niet? Net zoals-'
'Peter Pippeling, de geheimhouder van de Potters,' zei ik.
'Wat? Nee, híj,' Harry wees naar Zwarts, 'was de geheimhouder. En híj heeft ze verraden!'
'Laten we dat even uitzoeken,' stelde ik voor, 'met een simpele spreuk. Professor Lupos?'
Wormstaart, die doorhad wat er ging komen, probeerde te vluchten. Lupos, die doorhad wat ik bedoelde, vuurde een spreuk op Wormstaart af, waardoor die transformeerde. Last-minute bedacht ik me een niet-zo-essentieel-maar-toch-vrij-belangrijk detail, en toverde ik wat kleren aan het lijf van de ex-rat.
'Hai, oude vrienden! Wat leuk om jullie weer te zien!'
'Stop de show, verrader. Jij gaat lief stil zitten zodat we je de nek om kunnen draaien,' siste Zwarts.
Hypocriet.
Wormstaart draaide zich om naar Harry en begon te smeken. 'Lieve jongen, wat ben je groot geworden! Net zoals je vader!'
'STOP! Ik verbied je om met hem te spreken!'
'Je vader en ik, wij waren beste vrienden! Hij zou niet willen dat zijn vriend gedood zou worden.'
'KOM HIER! DAN KAN IK JE DODEN!'
'Dappere jongen! Nobele jongen! Help me!'
'Raak me niet aan, jij rat!'
Harry zuchtte, en ik wist dat hij zich gewonnen zou geven.
'Hij mag niet gedood worden,' begon Harry.
Wormstaart keek blij en opgelucht. 'Goede jongen, nobele jongen!'
'We leveren hem uit aan de Dementors, zodat zij met hem kunnen doen wat ze willen.'

Opeens kregen we nóg een ongenode gast: Sneep, de vibe-killer nummer 1.
Voordat hij iets kon doen, echter, had ik hem al knock-out geblazen.
Hermelien probeerde niet al te geschokt te kijken, maar dat kind ziet leraren als heiligen. Wat voor mij niets uitmaakte, want ik zou toch wel in de hel komen.

Achter elkaar aan liepen we naar buiten. Harry en Hermelien ondersteunden Ron, en ik liet Sneep achter ons aanzweven.
De volle maan was prachtig vandaag, bedacht ik me, vlak voor ik me bedacht dat we een weerwolf in ons midden hadden.
Lupos transformeerde, Zwarts bevocht hem in hondenvorm, en Sneep, die weer was wakkergeworden (die man was echt niet kapot te krijgen, zou hij soms Teroniaans bloed hebben?) probeerde ons te beschermen. Wát een belediging. Niet dat ik iets deed om ons te beschermen, maar het ging om het idee.
Van verder klonk een wolvenroep, en weerwolf-Lupos vluchtte weg. Tegen die tijd was Zwarts echter ook verdwenen.
Ik en Harry keken elkaar aan en gingen op zoek.

(A/N) Sorry dat hij zo laat is!