Oceana - deel 1

Perfect

Een praktijktoets VTZK. Geweldig. Precies wat hij nu nodig had. Want hij beheerste de stof natuurlijk perfect. Dus niet.
Het was nu begin November, en de eerste toetsen kwamen eraan. VTZK beet het spits af.
De les waarin professor Lupos het nieuws vertelde, kon hij zich nog goed herinneren, ook al was het meer dan een week geleden, en vergat hij meestal binnen een paar minuten waar een les over was gegaan.

'... en daarom heb ik besloten dat jullie over anderhalve week een toets krijgen.' Meteen ging iedereen iets rechter overeind zitten, behalve Griffel, die alles druk aan het noteren was, Kwast, die in slaap was gevallen, en natuurlijk Oce, die al de hele les aandachtig had zitten luisteren. Ze had echter nog geen veer aangeraakt. Nu hij erover nadacht, had hij haar tijdens lessen nog nooit zien schrijven, behalve bij huiswerk of als de professor het hun opdroeg op te schrijven. Of bij Geschiedenis van de Toverkunst. Maar na afloop gaf ze die aantekeningen altijd aan Potter of Wemel. Ze had ze niet nodig, zo leek het wel. Hij zou haar na de les daar maar eens over vragen.
'Het wordt een praktijktoets, om te kijken of jullie de stof goed genoeg beheersen. In een gevecht met een duistere tovenaar heb je er niets aan als je alleen de theorie weet, maar niet de praktijk. Jullie moeten voor de toets bladzijde 21 tot en met 50, 54 tot en met 83 en 87 tot en met 90 leren.'
Een paar mensen begonnen meteen te klagen, en een aantal anderen begon luidkeels te jammeren dat het echt te veel was.
Hij keek opzij. Oce had een nieuwsgierige blik in haar ogen. Alsof ze een onderzoeker was bij een groep apen, en nu hun gedrag observeerde. Misschien was dat ook wel zo, bedacht hij zich. Er was iets met haar dat haar... anders maakte. Vreemd. Buitenaards. Alsof ze een extra kleur tegen het bekende kleurenspectrum was. Maar het was niet heel duidelijk, alsof ze zich met een bekende kleur had ingesmeerd, maar haar ware aard toch doorscheen.
Na de les liep hij naar haar toe. 'Waarom maak je nooit aantekeningen, terwijl je wel altijd oplet? Niemand anders doet dat.'
Ze tikte tegen haar slaap. 'Ik heb een fotografisch geheugen. Ik onthou elke seconde van mijn leven, voor de rest van mijn leven. Dit heb ik sinds ik twaalf dagen oud was.'
'Wauw. Je herinnert je dus echt alles? Ook alle gênante momenten?'
'Jep. Jammer genoeg wel. Het is zowel een vloek als een zegen. Ik hoef nooit theorie te leren, maar ik zal elk gênant of pijnlijk moment onthouden. Voor de rest van mijn leven. En voor iemand zoals ik, is 'voor de rest van mijn leven' best wel lang.'
Hij vroeg zich af hoe iemand ooit zoveel zou kunnen onthouden. Hij had altijd gedacht dat hij zich veel kon herinneren, maar álles... liever niet.

Twintig minuten lang sloeg hij zich met bloed, zweet en tranen door de opdrachten heen, vergat bij de één de juiste spreuk, haalde bij de ander ze door elkaar en verpestte bij weer een ander de spreuk, zodat hij het doel per ongeluk opblies.
Toen hij eindelijk klaar was, wachtten Korzel en Kwast al op hem. 'Hoe ging het?'
'Het was best moeilijk. Hadden jullie die spreuk voor vlammen goed?'
'Ik wel', klonk een bekende stem achter hem.
'Oce! Hoe ging het?'
'Slecht. Ik mocht geen levende personen opblazen of gevangenen martelen. Ik had echt meer verwacht van de toets. En de spreuk is incendio.'
'Oh. Maar ik bedoelde: hoe deed je het?'
'Oh, ik denk best gemiddeld' zei ze achteloos.

Een week later kwamen de resultaten binnen. Hij had een B. Boven verwachting. Geen onvoldoende dus. Hij was best trots op zichzelf, omdat hij van zijn vrienden had gehoord dat zij allemaal A's of S'en hadden. Korzel en Kwast hadden allebei een Z. Snel ging hij Oce opzoeken, om haar de cijferbetekenissen uit te leggen. Hij vond haar in de gang voor het kantoor van Perkamentus, druk discussiërend met Anderling. Hij kon het laatste stuk nog net horen.
'Nee! Je mag niet terug! Het is gevaarlijk daar! Bovendien breng je heel Interdimensiona in gevaar met je roekeloze gedrag!'
'Ik moet hun graf bezoeken! Bovendien is het niet roekeloos, ik heb het al zo vaak gedaan!'
'In deze onstabiele tijden is het geen goed idee om zo ver te reizen! Je overbelast het net nog!'
'Dan ga ik toch niet over het net! Ik kan ook gewoon met de- oh, hallo, Draco.'
Direct keek Anderling zijn kant op. Ze knikte kort naar hem, en zei tegen Oce: 'Je doet het niet! Anders zal ik gedwongen zijn een Sluiter te gebruiken.'
Ze staarde Anderling woedend aan.
Vreemd.

'Wat had jij? Ik had een B. Dat staat voor Boven Verwachting.'
'Oh, ik had een U. Teleurstellend. Ik had hoger verwacht.'
'Weet je zeker dat we het over dezelfde toets hebben? Een U is Uitmuntend. Hoger kan niet.'
'Jawel. Het ging niet perfect. Dus ging het slecht.'
Hij besloot niet de moeite te doen haar op andere gedachten te brengen, en begon zijn huiswerk te maken.

Er kwamen steeds meer resultaten binnen, en hoewel zijn cijfers niet slecht waren, waren die van Oce... beter dan die van Griffel. Alleen maar U's. Af en toe gaven leraren haar extra werk, of stof uit een hogere klas, en dat leverde ze dan de volgende dag in. Ze kreeg er altijd Uitmuntende cijfers voor. En op alle vragen die aan haar gesteld werden, wist ze het goede antwoord. Hoe meer hij van haar zag, hoe meer hij ervan overtuigd begon te raken dat ze anders was. Een extra kleur. Ze was gewoon... perfect.