"Dispatch voor ALFA210"

Oh my god!!

POV : Tineke Schilebeeckx

Koen kwam bij de chef uit zijn kantoor, hij zette zich naast mij neer. "En?" Vroeg hij. "Ehh ik heb de opa en oma van Simon opgebeld zij zouden zo snel mogelijk komen." Zei ik.

Koen opende op de computer een PV en vulde die voor zo ver kon in. Even later kwamen de opa en oma Simon ophalen.

"Hoe kun je zo stom zijn om je eigen kind te mishandelen?" Zei Koen boos, hij liep weg naar de refter.

POV : Koen Baetens

Het werd me allemaal even te veel. Ik liep naar de refter. Ik leunde tegen het aanrecht aan. "Koen?" Hoorde ik. Ik keek op, het was Tineke die binnen kwam "cava?" Vroeg ze. Ik knikte het werd stil. Ik keek naar de grond. "Koen?" Zei Tineke plots. "Hoe kom je aan dat litteken op je arm?" Vroeg ze voorzichtig.
Ik keek haar geschrokken aan. "H-h-heb je dat gezien?" Vroeg ik nog altijd geschrokken. Ze knikte.
Ik ademde diep in "Ik ben in mijn jeugd ook mishandeld geweest" zei ik zacht, en liet mijn tranen in vrije loop. Tineke schrok aan haar gezichtsuitdrukking te zien. Ze gaf me een knuffel, toen we loste vroeg ik "Kan ik jou een verhaal vertellen?", "Tuurlijk" zei ze. Ik begon mijn verhaal.

"18 jaar geleden, Ik was 8 jaar, en dolgelukkig met mijn gezin. Mijn vader die was ook politie-inspecteur, na school als hij moest werken ging ik altijd langs bij hem op het kantoor. Sindsdien ken ik onze chef al.
Op een dag kwam ik op het kantoor, en werd ik bij de chef geroepen. Ik kreeg te horen dan mijn vader tijdens een achtervolging een ongeluk heeft gehad en is omgekomen. Mijn wereld storte op dat moment in. De band tussen mij en mijn vader die was onafscheidelijk.
De chef bracht mij naar huis, en vertelde het verhaal aan mijn moeder. Die er ook niet goed van was.
De volgende ochtend werd ik wakker, mijn moeder is beginnen schreeuwen tegen mij dat het allemaal mijn schuld was dat mijn vader was overleden. Het bleef niet bij schreeuwen ik moest alle huishouden en alles doen, als ik iets niet goed deed sloeg ze me. Ze is op een bepaald moment beginnen drinken. Alles werd alleen maar erger. Dagen lang was ze dronken, dat is ook de reden dat ik niet drink. Ik durfde er nergens wat van te zeggen, ik was bang voor de gevolgen ervan."

De tranen stroomden over mijn wangen. Tineke zei "Als je het niet verder wilt vertellen hoeft het niet" en sloeg een arm om mij heen, "Nee, je moet alles weten." Zei ik en vervolgde mijn verhaal.

"Ik was 9, Ik kwam op een dag thuis van school, ik liep meteen naar boven. Ik hoorde de bel gaan. Het bleek de commissaris te zijn. Hij wou mij spreken. Hij vroeg hoe het met me ging. Ik durfde niks te zeggen dus zei ik dat het goed ging. Hij ging weer weg, hij was nog maar net de deur uit of mijn moeder kwam op mij af en vroeg of ik de flikken gebeld had. Ik zei nee, maar ze geloofde het niet ze bedreigte me met een mes en op een moment stak ze het mes in mijn arm vandaar dat litteken, ik schreeuwde het uit van de pijn. Op dat moment ging de bel weer, ik liep met een bebloedde arm naar de deur en deed open, de commissaris was er weer met 2 andere agenten. Ik vloog in de armen van de chef. Hij vroeg wat er gebeurd was, het enige wat ik op dat moment kon zeggen was mama, de agenten gingen naar binnen en even later kwamen ze weer buiten met mijn moeder geboeid, ze zei dat ik daar niet goed van ging zijn.
Ik ging met de chef naar het ziekenhuis en daarna naar het kantoor. Ik moest vertellen wat er gebeurd was, ik legde het hele verhaal uit. Hij zei dat ik naar een pleeggezin moest, want verdere familie had ik zover ik wist niet. Pleeggezinnen waren er op dat moment niet dus stelde de chef voor dat ik bij hem kwam wonen todat we een pleeggezin hadden gevonden. Uiteindelijk naar een paar maand ben ik bij het gezin van ons Lotte geplaatst. Mijn moeder is uiteindelijk veroordeeld voor, opzettelijke slagen en verwondingen, poging tot doodslag en bedreiging, ze heeft 17 jaar cel gekregen, dat betekend dat ze dit jaar vrij komt..."

Tineke keek me geschrokken aan.

POV : Tineke Schilebeeckx

Koen had net het hele verhaal van zijn jeugd verteld. Ik wist even niet goed wat ik moest zeggen.
"Het litteken op mijn arm is niet het enige litteken dat ik heb" zei Koen, hij trok zijn politiehemd omhoog, er kwam nog een litteken tevoorschijn, precies van riemslagen ofzoiets. "Oh my god Koen!" Was het enige wat ik uit kon brengen.
Ik had ook tranen in mijn ogen gekregen.

"Koen?" Vroeg ik stil. "Ja?" Zei hij " "Waarom heb je dit niet eerder verteld" vroeg ik. "Ik was bang, dat onze relatie dan kapot zou gaan" zei hij stil. "Oh Koen, waarom zou onze relatie dan kapot gaan?" Vroeg ik.
"Op de Politieschool zijn ze het ook te weten gekomen, toen ze het wisten wouden ze niks meer met me te maken hebben ze vonden me raar." Zei hij onzeker. "Koen kijk naar u eigen, je bent toch geen rare? Gij bent een superflik en een supervriend" zei ik en gaf hem een kus. "Merci schat" zei hij, we gaven elkaar een knuffel die wel uren leek te duren. "Misschien moeten we verder gaan werken" zei ik. "Goed plan"grinnikte Koen. Ik gaf Koen nog gauw een kus "Ik hou van je" zei ik, "ik ook van jou" zei hij terug.

POV : Koen Baetens

Ik had me nog nooit zo opgelucht gevoeld als nu. We liepen terug naar ons bureau.
Ik keek het kantoor van de chef binnen en zag dat hij zijn duim opstak naar mij, als teken dat ik goed had gedaan. Ik stak mijn duim terug op en glimlachte zwak.