"Dispatch voor ALFA210"

Nu of nooit

POV : Koen Baetens

Ik werd wakker, ik keek om mij heen en zag dat ik op straat lag. Hoe ben ik hier terechtgekomen. Ik wou recht op gaan, maar mijn lichaam werkte niet bepaalt mee. Uiteindelijk is het me gelukt om tegen een boom te gaan zitten.

POV : Niels Destadsbader

Vanavond was het kerstavond. Koen was nog altijd niet terug. Tineke vreest voor het ergste, maar ik weet zeker dat hij nog leeft.

Het was half 6 in de avond, over een uurtje moest Tineke op kantoor zijn voor de kerstborrel. Vandaag zijn Koen en Tineke ook precies 3 jaar samen.

Ik liep over straat tot ik iemand tegen een boom zag liggen. Ik liep naar de man toe. 

Koen.......
Hij was buitenbewustzijn, ik sloeg hem een paar keer op zijn wang, maar hij reageerde niet. "Koen kom op word wakker!" Riep ik. Hij opende zijn ogen "N-niels??" Zei hij zacht. "Ja Koen ik ben hier" zei ik. Het viel me nu pas op dat zijn gezicht vol zat met blauwe plekken en schrammen. "Ik ga een ambulance bellen" zei ik. "Nee" zei Koen. Koen probeerde op te staan, maar het lukte niet echt dus hielp ik hem overeind. "Tineke denkt dat ik niet meer leef hè?" Vroeg hij. "Umm ja.." zei ik. Ik hoorde Koen zuchtten, "I-ik moet naar haar toe nu" zei hij. "Moet jij niet eerst naar het ziekenhuis ofzo?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. "Zeker?" vroeg ik, "Ja Niels, ik voel me beter dan ooit" zei hij. "Tineke is op kantoor" zei ik. "Dan gaan we naar kantoor" zei hij. Ik denk niet dat ik veel te zeggen had, als Koen iets wil moet het ook gebeuren, dus liep ik met hem naar kantoor. Aangekomen op kantoor liepen we naar binnen en zagen dat Tineke met de rug naar ons toe stond "top" hoorde ik Koen zeggen, ik keek hem vragen aan. 

Toen kreeg Brigitte ons in de gaten, maar Koen deed snel teken dat ze stil moest zijn, en ze ging weer verder met praten tegen Tineke en Floor. Koen liep (zover hij kon) richting Tineke, net voor hij helemaal achter haar stond stopte hij en ging op zijn knie zitten en haalde een doosje uit zijn broekzak. "Tineke?" zei hij begon hij, Tineke begon zich om te draaien "Wil je met me trouwen?" Tineke draaide om en begon meteen te huilen "Koen!" schreeuwde ze "JA!" schreeuwde ze erachteraan. 

POV : Koen Baetens 

Het is nu of nooit dacht ik bij mijzelf. Ik pakte de ring uit mijn broekzak en ging op 1 knie zitten.

"Tineke?" zei ik, ze begon te draaien "Wil je met me trouwen?" ze begon te huilen "Koen! JA" schreeuwde ze. Ik ging recht staan en schoof de ring over haar vinger, en kuste en knuffelde Tineke. Iedereen om ons heen begon te juichen "Ik zei toch dat ik terug zou komen" zei ik in haar oor "Doe dit nooit meer alsjeblieft" zei ze huilend. "Beloofd!" zei ik in haar oor "Koen!" hoorde ik de chef zeggen, maar ik negeerde hem even en ging door met het knuffelen van Tineke.

POV : Tineke Schilebeeckx

Dit voelde zo goed, om Koen na 3.5 maand weer bij me te hebben. Hij was helemaal verwaarloosd, zijn baard was lang gegroeid, hij was vies en stonk een beetje, zijn gezicht zat onder de schrammen. Ik heb hem zolang moeten missen, maar hij is eindelijk terug. Ik liet Koen los en gaf hem nog een kus. Ik ging naast Koen staan, hij sloeg zijn arm rond mijn middel, wat ik ook bij hem deed. Maar hij liet een enorme pijnkreet horen. Zijn gezicht werd helemaal bleek, hij stond op het punt om flauw te vallen. Niels kwam net optijd aan met een stoel, waar Koen op ging zitten. "Gaat het Koen!?" Vroeg ik. Hij reageerde niet, dus besloot ik om op de plek waar de pijn vandaan kwam te kijken. Ik tilde zijn T-Shirt omhoog en zag een enorme wond die helemaal vuil geworden was zitten. "Koen dat moet verzorgd worden!" Zei Robin die het ook zag. "Kom we gaan naar het ziekenhuis ik rijd wel!" Zei Robin en hielp Koen op staan. Koen zei niks, net of hij niks durfde te zeggen.

-Aangekomen bij het ziekenhuis-

POV : Tineke Schilebeeckx

We ondersteunden Koen naar binnen, waar hij direct geholpen werd door een aantal dokters. Koen werd in een rolstoel naar een kamer gebracht waar zijn wonden verzorgd werden. De wond in zijn zij werd schoongemaakt en dicht gehecht l, de sneën op zijn gezicht werden schoongemaakt. "Het is niet ernstiger dan dat het lijkt, hij heeft 3 zwaar gekneusde ribben en een aantal wondes. Verder is hij in orde." Zei de dokter, en liep de kamer weer uit. "Cava Koen?" Vroeg ik, hij keek mij aan en zei "ja", "zeg je liet me wel schrikken" zei ik. Hij begon te lachen. "Niet grappig Baetens!" Zei ik. "Jij bent er straks ook 1!" Zei hij nog steeds lachend. Ik ben blij dat hij weer lacht. "Kom we gaan naar huis, Robin staat op de parkeerplaats" zei ik en hielp hem overeind. "Ik heb ook echt altijd ongeluk hè?" Zei hij terwijl hij opstond. "Nee Koen, jij bent 1 van de sterkste en 1 van de enige die met de ongelukken die jij al gehad hebt weer terug de oude wordt!" Zei ik. "Echt?" Vroeg Koen. "Ja... Robin en Tom zijn niet de Robin en Tom die ze voor dat ze weg gingen waren. Jij wel!" Zei ik en gaf Koen en knuffel.

POV : Koen Baetens

Daar zat een kern van waarheid in.

Plots schoot iemand mij te binnen, Joey. "Hoe is het met Joey?" Vroeg ik aan Tineke tijdens de knuffel. "Goed, maar hij mist duidelijk de papa!" Zei ze. Ik glimlachde een beetje en liet Tineke los. "Kom we gaan naar huis" zei ik en pakte Tineke's hand en liep een beetje onhandig naar Robin die op de parkeerplaats wachtte.

-thuis aangekomen-

POV : Tineke Schilebeeckx

We kwamen thuis, ik zag dat Niels Joey al opgehaald had bij mijn moeder weg. Die had vanmiddag op het gepast. Niels was in slaap gevallen in de ene zetel.  Koen liep naar Joey toe en pakte hem op en knuffelde hem. "Ik heb je gemist maatje" fluisterde hij net hard genoeg om het te kunnen horen. Koen legde Joey weer terug en draaide en ging in de andere zetel zitten, ik ging tegen hem aan zitten. "Ik hou van je" fluisterde hij in mijn oor, "ik hou ook van jou" fluisterde ik terug. Ik voelde dat hij een kus op mijn haren drukte, en binnen 5 minuten sliep hij. Niet veel later viel ik ook in slaap.
~*Naast mijn toekomstige man*~