"Dispatch voor ALFA210"

Dit had ze ook niet verdiend

10 weken later

POV : Tineke Baetens (Schilebeeckx)

Vandaag moesten ik en Koen weer gaan werken. Ik moest zeggen dat ik er wel weer naar verlangde, maar dat had ik na de geboorte van Joey ook. Koen was al beneden, ik vond het nog steeds raar dat hij nu commissaris was maar hij gaat dat goed doen dat geloof ik.
Ik trok mij uniform aan, en liep naar beneden, waar Koen zat Jimmy zijn eten te geven. "Goeiemorgen liefje!" Zei ik "Goeiemorgen schat" zei hij.

~paar uur later~

POV : Koen Baetens

Daar zat ik dan, in het kantoor van de commissaris, nou ja nu mijn kantoor. Ik moest nog steeds lachen bij dat idee. Er werd op de deur geklopt "Ja?". "Chef? Er is iemand voor je" zei Patrick. "Laat maar binnen, en Patrick?" Zei ik. "Ja?" Vroeg hij. "Gewoon Koen, chef klinkt zo oud" zei ik met een knipoog. Hij lachde en liep weg. Een paar minuten later liep iemand binnen die ik hier liever niet had willen hebben. Mijn moeder............................

"Koen?" Vroeg ze
"Wat doe jij hier?" Vroeg ik boos
"Ik uhmmm ik kom mijn excuses aanbieden" zei ze.
Wat denkt zij wel niet. Ik voelde me echt ontzettend boos vanbinnen

"Ik hoef jou excuses niet! Wat je me 20 jaar geleden hebt aangedaan. Heeft mij een trauma opgeleverd, nooit ben je er voor me geweest. En nu kom je doodleuk je excuses aanbieden!? Echt niet, wat je me hebt aangedaan zal ik je nooit vergeven Nooit! En nu mijn kantoor uit!" Riep ik. Ze keek me aan met betraande ogen. Moest ik nu ook al medelijden met haar gaan krijgen. "Koen? Alles in orde hier?" Kwam Niels binnen, hij verstijfde toen hij haar zag staan. "Oh Niels, het spijt me zo erg!!" Zei ze. Begon ze nu ook al tegen hem? "Ga weg" was het enige wat Niels zei. Ze gaf Niels 1 blik en liep naar buiten. Ik liep achter haar aan "die rol als moeder voor mij ben je kwijt onthoud dat heel goed!" Zei ik waarschuwend. Ze keek niet eens meer om en liep verder naar buiten. "Cava Koen?" Vroeg Tineke. "Jaja, met mij wel" zei ik opgelucht. "Gelukkig en met Niels?" Vroeg ze. "Geen idee, ik zal eens kijken" zei ik en liep terug mijn kantoor binnen waar Niels ondertussen was gaan zitten met zijn hoofd in zijn handen. "Cava Niels?" Vroeg ik. "Soort van denk ik" zei hij. Je kon aan zijn gezicht zien dat hij gehuild had. "Zeker?" Vroeg ik. Hij knikte en liep terug naar zijn bureau. Hij werkte nu samen met Tineke als ik de rol als Commissaris over moest nemen.

Ik liep naar hun toe en begonnen te praten over van alles nog wat. Tot Roland naar ons toen kwam "Er is een lichaam gevonden hier vlakbij. Een paar straten verderop dicht bij het spoor" zei hij. "Wij gaan daar naar toe" zei Tineke en liep richting de uitgang "succes" zei ik en liep terug naar mijn kantoor.

~30 minuten later~

Ik werd gebeld. ♡Tineke♡ stond er op mijn schermpje. Ik nam op

"Hey?"
"Koen... misschien is het beter als je naar hier komt" zei Tineke
"Uhmm okay? Ik kom eraan" zei ik
"Okay tot zo" zei ze er hing meteen op.

Ik pakte zo snel ik kon mijn jas en liep naar de auto. Stapte in en reed naar de plek.
Daar aangekomen zag ik Niels en Tineke al staan. Bij een lichaam, dat bedekt was met een wit doek. "Waarom moest ik komen?" Vroeg ik. Tineke keek om en drukte mij een beetje achteruit. "Uhmm...misschien moet je zelf even kijken?" Zei ze twijfend. Ik knikte in liep naar het lichaam.
Ik tilde het witte doek een beetje op, en verstijfde.........

POV : Niels Destadsbader

Daar stond je dan, je eigen moeder dood voor je op de grond. Je broer flauwgevallen voor je op de grond. En jij totaal niet wetende wat te doen.
Tineke probeerde Koen terug wakker te krijgen, wat niet erg bleek te lukken.

POV : Tineke Schilebeeckx

Ik probeerde Koen terug wakker te krijgen, maar zonder succes. Ik bleef op zijn wang kloppen. Na nog een aantal keer opende hij dan eindelijk zijn ogen. Hij bleef recht voor zich uitstaren. "Koen cava?" Vroeg ik. "D-dit heeft ze niet verdiend" zei hij stil. "Dit is mijn schuld" vervolgde hij. "Koen, dit is alles behalve jouw schuld." Zei ik.

POV : Koen Baetens

Ja ze is ver gegaan, te ver gegaan, veelste veer, maar dit is ook niet wat Niels en ik wouden.
Tineke hielp mij rechtop "Kom we gaan naar huis, ik vraag de anderen wel om dit verder af te handelen" zei ze. Ik knikte en  we liepen naar Niels. "Koen dit kan toch niet?" Vroeg hij. "Dit dit verdiend ze niet Niels..." zei ik. "Klopt" zei ik. Hij kwam naar me toe en gaf me een mannelijke knuffel.

~1,5 uur later~

Wij zaten met zijn drieen thuis, de kinderen nog steeds bij de opvang. En Niels en ik op de bank een beetje niks aan het doen. Het was stil, niemand zei iets of bewoog. Gewoon omdat niemand wist wat te doen of te zeggen.

Om een gegeven moment viel ik in slaap en hoorde nog net Tineke tegen Niels zeggen dat ze de kinderen op ging halen.