"Dispatch voor ALFA210"

Het verhoor...

POV : Koen Baetens

Tineke en ik gingen terug aan ons bureau zitten. We moesten straks de vader en moeder verhoren. Ik wist dat het zwaar ging worden maar ik deed het voor Simon. Roland en Hannes kwamen binnen met de vader en zette hem op de stoel tegenover ons. "Bon!, laten we maar beginnen met u naam" zei Tineke streng. "Christiaan de Folder" zei de man.
Ik noteerde alles, Tineke vroeg "waarom valt u mijn collega aan?", "Ja sorry, ik wist niet meer wat ik deed, jullie namen mijn zoon en vrouw mee. Ik wist niet waarvoor, ik had dat niet mogen doen sorry meneer de agent" zei de man. "U heeft geen idee waarom wij uw vrouw arresteerde?" Vroeg ik rustig. Christiaan schudde van nee "Uw vrouw mishandeld uw zoon we konden het tot buiten horen"  zei ik met een verheffende stem. Christiaan schrok duidelijk "Ik heb daar nooit iets van gemerkt, hoe is het met Simon?" Vroeg hij triestig. "Hij is met zijn opa en oma mee, de wondes vielen allemaal mee, dus maak je geen zorgen" zei Tineke, Christiaan haalde opgelucht adem.
Ik riep Roland en Hannes, hij mocht weer naar beneden. "Hij zat er echt wel mee hè?" Vroeg ik, "Ja, ik geloof hem wel" zei Tineke.

Dan was het zover het verhoor van de moeder. "Koen hou u alstublieft rustig, ik zal het woord doen ok?!" Zei Tineke voor dat de vrouw werd opgehaald. Ik knikte.
Roland en Hannes kwamen binnen met de vrouw, ze ging zitten. Tineke begon met het verhoor. "Wat is uw naam" vroeg ze. "Veronique de Folder" zei de vrouw.
Ik had de taak van het noteren maar op me genomen. "Weet u waarom u hier zit?" Vroeg Tineke. "Nee eigenlijk niet nee, jullie vallen zomaar ons huis binnen en arresteren ons" Zei de Veronique kwaad. "Wat was u aan het doen bij uw zoon?" Vroeg Tineke kalm. "Hij had weer eens niet geluisterd, dus ik heb hem straf gegeven." Zei Veronique.

Nu werd het me te veel "Straf geven noemt u dat!" Zei ik kwaad. Veronique knikte. "Wij komen bij u toe we horen geschreeuw tot buiten. Binnen zien wij u op uwe zoon kloppen, straf geven kom op zeg!" Riep ik bijna. Veronique zei "kloppen is een groot woord ik heb hem gewoon een tik gegeven."
De commissaris was ondertussen ook uit zijn kantoor gekomen. Hij bleef voor zijn kantoor staan. "Een tik?, die jongen zit vol blauwe plekken en wondes. Dat is geen tik meer dat is mishandeling!" riep ik kwaad.

POV : Tineke Schilebeeckx

Het werd Koen waarschijnlijk teveel en greep in, je kon de woede van zijn gezicht aflezen. Ik begrijp hem wel.
Ik legde mijn hand op zijn arm en riep Roland en Hannes om Veronique naar beneden te brengen. We wisten toch genoeg.
Toen ze weg was keek ik terug naar Koen, hij had tranen in zijn ogen gekregen. "Koen rustig maar... het is voorbij" zei ik zacht terwijl ik tegen hem aanleunde.

"Zullen we naar huis gaan?" Vroeg Koen, "Goed idee" zei ik.
We vertrokken naar huis, "Tineke?" Zei Koen, ik knikte. "Kan dit alles van vandaag, tussen ons blijfen?" Zei hij onzeker. "Tuurlijk liefje" zei ik.
Ik had Koen nog nooit zo geëmotioneerd gezien als vandaag, meestal was hij de stoere die nergens bang voor was en alles aan kon, maar vandaag...

Koen ging nog even een rondje met Barry lopen terwijl ik vast in bed ging liggen.
Even larer voelde ik dat Koen naast me kwam liggen en zijn arm om mij heen sloeg, fluisterend zei hij "Slaapwel schat"  en drukte een kus op mijn haren.
Ik viel in slaap in Koen's armen.

Midden in de nacht werd ik wakker van Koen die aan het woelen was, hij was nat van het zweet en aan het praten in zijn slaap, aan wat hij zei kon je horen dat het een nachtmerrie was over zijn verleden. "Koentje?" Zei ik zacht ik probeerdde hem wakker te maken, met succes. Hij schrok wakker en begon te huilen, ik troostte hem.

POV : Koen Baetens

Tineke was weer in slaap gevallen, maar ik ... ik kon niet meer slapen, ik zat te piekeren over mijn moeder ik was echt bang van haar.
Plots schoot me te binnen, ze had 17 jaar gekregen. Ik was 9 toen ze werd opgepakt, dat betekent dat ze dit jaar nog vrij kwam!
De hele nacht lig ik te piekeren.