Painted Memories (ISLA SERINO SERIES #1) COMPLETED

Chapter 1

Chapter 1

“Just like some of our dreams people also disappear, they also fade.”

“Pambihira!” Nasipa ko ang tila malaking lata na muntik nang maging dahilan ng maling pagbagsak ko sa may gilid ng pampublikong palikuran.

Halu-halong amoy ang sumalubong sa akin doon. Halos maduwal pa ako dahil sa sobrang sangsang. Mabuti na lamang dahil gabi at hindi ko nakikita ang kung anuman ang dapat makita sa lugar na ito.

Pigil ang hininga habang kinakapa ang sugat na natamo galing sa matalas na kung ano, malalim iyon.

This life is indeed a battle of survival, if you're weak then you'll lose.

For years, I feel like I've been hiding and running away from no specific person or thing. This could the deadliest battle for me because I have no idea who are my opponent. Ang masaklap pa'y tila pinaglalaruan lamang ako.

The thing is, as days goes by I learned to be more confident. I am used to it anyway,

“P-papa..”

Isang linggo na halos akong hindi lumalabas sa bahay, patuloy na nasasaktan sa mga nangyari. Hindi parin makapaniwala. Where is kuya Artur? How about papa? Bakit ako nag-iisa? Nasaan sila?

Walang oras na lumilipas na hindi ko sila naiisip. Pilit na inuunawa ang mga nangyayari.

Who are to blame? Sino ang puno't-dulo nito? Why in an instant my life has changed?

“Keliandra! Keliandra! Tao po?”

namumugto ang mga matang napatingin ako sa may pinto dahil sa napakalakas na katok doon. Patakbo akong lumapit at agad iyong binuksan.

“Papa?!”

It's been a week since the tragedy of my life started, hindi ako halos lumalabas ng bahay at sa bawat katok na maririnig umaasang si papa ang mabubungadan sa pagbukas ng pintuan. Pero mali ako, at sa pagkakataong ito mali na naman.

Halos hindi makausad sa mga dumadaang araw. Nawawalan ng ganang humakbang at takasan ang nakakakilabot na pinagdadaanan. Nagdadasal na sana kung paanong namanhid ang aking katawan ganoon din ang aking nararamdaman...

Unti-unti ay nanlumo ang mukha ni Herald nang mapagmasdan ako. May pagtataka sa mga mata niya subalit mas nangibabaw ang awa. Hindi s'ya agad nakakibo, tila sinusukat pa ang mga nangyayari.

Sa tabi niya ay naroon sina tiya Delsa at Ate Rita, kapwa rin nakikidalamhati. Ngunit sadyang hindi pa ako handang harapin ang kahit sino.

“Akala ko si p-papa na...”

I shut the door, still disappointed. Naglakad ako muli patungo sa sala at nanlalambot na naupo sa sahig, wala ng katok na narinig. 

Nagising ako sa isang umaga dahil sa malakas na pagtilaok ng manok sa labas, isama pa ang maiinit na sikat ng araw na tumatama sa aking mukha.

Hindi ko na naman naisara ang bintana.

Nanatili akong nakapikit, dinadama ang sarili. Nabasa ko noon sa isang libro na ibinigay sa akin ni Herald na..

“one day you'll be awake feeling alive again after the heinous past that made you suffer a lot and when that day came get up, get dressed and live.”

The first thing I checked was the calender that papa hang on the wall.

papa..

ulit ko sa aking isipan, napangiti ako.

Hindi na ganoon kasakit iyon, hindi katulad nang mga nakaraan na naaalala ko siya. Yes, I miss him so much but maybe I learned to accept that he's gone–probably hiding?