✔️╰☆☆ í gσt u ¡(mαm cíę)¡ - m.y+j.jk {yoonkook; [police]}

36. ᴍʏ ᴛɪᴍᴇ.

❁ ᴾᴸᴱᴬˢᴱ ᴰᴼᴺ'ᵀ ᴸᴱᵀ ᴹᴱ ˢᴴᴵᴺᴱ

ᴰᴼᴺ'ᵀ ᴸᴱᵀ ᴹᴱ ᴰᴼᵂᴺ,

ᴰᴼᴺ'ᵀ ᴸᴱᵀ ᴹᴱ ᶠᴸᵞ.

ᴺᴼᵂ ᴵ'ᴹ ˢᶜᴬᴿᴱᴰ, ᴰᴼᴺ'ᵀ ᴸᴱᵀ ᴹᴱ ˢᴴᴵᴺᴱ.. ❁

—♡—

— To dokąd mnie zabierasz, Jeon? - zapytał, rzucając mu swoje przelotne spojrzenie.

— Zobaczysz, złociutki. - uśmiechnął się chytrze i przeniósł wzrok na jezdnię. Cóż, pozostało mu tylko czekać. Po Jeonie mógł spodziewać się wszystkiego. Co jeżeli uprowadzi go gdzieś za granicę i będą żyć na uboczu? Pokrecił głową na te myśli i skupił wzrok na szybie. Nim się zorientował znaleźli się już na miejscu. Podróż zajęła im kilka minut w ciszy, ale nikt nie narzekał.

— Panie przodem. - zaśmiał się, otwierając mu drzwi.

— Debil...

Jeongguk poprowadził mężczyznę do dziwnego, zamkniętego pomieszczenia. Otworzył drzwi i wpuścił go do środka. Min chyba nie spodziewał się, że miejsce, w którym się znajdują może być prawdziwe. Nic nie powiedział, czego obawiał się Jeongguk. Reakcja Yoongiego była ważna, ale obecnie nic z jego twarzy nie można było odczytać.
Mężczyzna ruszył głębiej i przyjrzał się miejscu bliżej, na chwilę uciekając myślami.

— Kiedyś opowiadałeś mi o swoim śnie, ja powiedziałem, że to prawda. Teraz może znajdziesz swoje stare wnętrze i coś mi zagrasz? - podszedł do niego bliżej.

— Jeongguk..

— Nie chcę słyszeć sprzeciwu. Nie możesz rezygnować ze swoich marzeń z powodu przeszłości, Yoon. - westchnął.

— Wiesz ile czasu minęło? Skąd myśl, że mógłbym w ogóle coś pamiętać? - prychnął i usiadł na krzesełku, patrząc na swoje odbicie w sali lustrzanej, którą oświecały tylko małe światła.

— Bo jesteś inteligentny, mój drogi. Nieprawdaż? - oparł się o spoglądał na niego z góry.

— Nie lubię Cię, wiesz? - zmrużył oczy, wycierając kurz z klawiszy starego fortepianu.

ᴾᴼ ᶜᴴᵂᴵᴸᴵ ᴾᴿᴬᴳᴺᴵᴱᴺᴵᴬ ᴾᴿᶻᵞˢᶻłᴼ ᶻᴬᴺᴵᴱᴰᴮᴬᴺᴵᴱ, ᴰᴸᴬᵀᴱᴳᴼ ᴺᴬ ᴷᴸᴬᵂᴵᴬᵀᵁᴿᶻᴱ ᴶᴬᴷ ᴶᴬᴰᴱᴵᵀ ᴼˢᴵᴬᴰł ᴷᵁᴿᶻ.

— To chyba musisz mnie bardzo nie lubić, skoro tak mówisz? Tylko moja "nienawiść" do Ciebie staje się jeszcze śilniejsza, Min Yoongi.