KAYBEDİŞ

İlk Kaybediş

Boğun beni yorumlara hadi hadi

iyi okumalar...

Yürüyorum amansızca.Kafamda binbir türlü soru cevapsız lakin cevaplanmayı bekleyen soru işaretleri.Şu son 2 saatte yaşadıklarım 18 yıllık hayatıma bile fazla.Ruhuma kasvetli bir karamsarlık çökmüş sanki.Boğuluyorum kurtaranım yok.
Çırpındıkça hep en dibe batıyorum.

Ben hiç bu kadar çaresiz olmamıştım.Üstelik kendi çaresizliğimle bir başkasına nasıl çare olabilirim ki?İşte onu hiç bilmiyordum.Başvurduğum tüm yollar tozlu, hepsi çıkmaz sokaklarla dolu.

Yönümü nereye dönsem duvara tosluyorum.Bu nasıl bir çaresizliktir Allahım.Bu nasıl bir mecburiyet.Bu nasıl bir bilinmezliktir...

Kaç saat kaç dakika geçti oradan ayrılalı hiç bilmiyorum ve bilmekte istemiyorum.Keşke tam şuanda zaman dursa orda sıkışıp kalsam dünya dönmekten bıksa keşke.
O zaman ben bir seçim yapmak zorunda olmazdım.

Birisi çıkıp gelse bu yaşadıklarımı yaşayacağımı söylese güler geçerdim.Ama hani bir söz vardır ya
İnsanın aklına gelmeyen başına geliyormuş diye.Hah işte durum benim için de tam böyle.Ruhum bir yaprak misali bir o yana bir bu yana savruluyor fütursuzca.

Soğuk hava bile içimdeki yangını üşütmeye yetmiyor.Zifiri karanlık bile artık etki etmiyor kapanan gözlerime.Bu gece ölmek istedim hiç düşünmeden.Bir insan neden çare olarak ölmek istesin ki?...

Keşke abimi bugün o aciz durumda görmeseydim.İçim o kadar yandı ki herzaman dağ gibi arkamda olan abimin bugün ayaklarımın dibinde benden başka çaresi olmadığını görmek nedir bilir misiniz?
Kim bilir ne kadar çok gururu ezilmiştir utancından.

Şuan o kadar bitik bir durumdayım ki beynim işlevini yitirmiş gibi.

Kan çanağına dönmüş gözlerimi karanlık gökyüzüne çevirdim.Yıldızlara baktım sanki elimi uzatsam bana yardım edebileceklermiş gibi.

En geç yarına kadar bir karar vermek zorundaydım.Ya abimi ölüme terk edeceğim ya da kendi elerimle kendimi bitirecektim.Çünkü o adamın yanında çalışmak ölüme koşmaktı hiç şüphesiz.Bunlar yetmiyormuş gibi eğer onun yanında çalışırsam okulumdan ayrılmak anlamınada geliyordu.Ve okuldan ayrılmak demek hayallerimden,umutlarımdan vazgeçmek demekti.Onun bir sözü tüm hayatımı mahvetmek üzere.

Ve ne yazık ki buna itiraz bile edemiyorum.Offf...

...

Kaçıncı gözyaşımdı sayısını saymayı bıraktım.Gözlerim yorgun düştü her damlada.Gözkapaklarım artık bana itaat etmez oldu.En sonunda pes ettim isyan etmekten.Kendim için bile olmasa bir yanlışa düşmüş abim için direnmek zorundaydım.Başka çarem yoktu.Kararımı kalbim mantığımdan önce vermişti çünkü.

Kabul edecektim ve abimi kurtarıp kendi bitirişimin ilk yarasını verecektim ruhuma.Bugün sadece ben değil benliğim,gülümsemem,kanatlarım kırılacaktı bin yerimden.

...

Banyoya gidip her ne kadar zor olsada toparlanmam için elimi yüzümü yıkadım.Aynaya baktığımda bu ben değildim.Hemde hiç...

Mavi gözlerim şimdi ağlamaktan kan çanağına dönüşmüştü.Yüzüm solgun en önemelisi ruhum yitikti.

Bugün benim elimden sadece hayallerimi değil gülümsememi de çalmışlardı.