KAYBEDİŞ

Tükendim.

Ardımda bıraktığım sözler bana ne anlatmak istiyordu ki?Şu sıralar aklım soru işaretiyle doldu taştı.Aslında az önce niyetim çabucak yukarı gitmekti.Ama dilinden dökülen sözler beni bir başka bilinmezliğe sürüklemişti.Yavaşca arkamı döndüğüm gibi sorgular bir edayla baktım gözlerine.

"N..ne demek istiyorsunuz?"

Ellerini ceplerine yerleştirip rahat bir tavır sergiledi.

"Onun yanında zorla tutulduğunu biliyorum."deyince nefes almakta zorluk çektim bir anlığına.Sessiz ve derin bir yutkunmanın ardından ne söyleyeceğimi bilemez bir haldeydim.Cidden o nereden biliyordu bunu?Bu kadar mı belli ediyordu gözlerim çaresizliğimi,hüznümü,acımı.

"Y..yok öyle bir şey.Siz yanlış anladınız herhalde"

Öyle söylesemde ses tonum ve kekelemem yalan söylediğimi apaçık belli ediyordu.Onun bakışlarıda buna dahildi zaten.Dudaklarındaki küçük sırıtışla ellerini ceplerinden çıkarıp yavaşça yanıma geldi.

"Hadi ama küçük kız.Yalan söylediğini biliyorum"dedi gözlerini gözlerime dirkerek.Seslice bir nefes alıp bana bakan bakışlardan gözlerimi çektim.Zira bana öyle bakarken konuşabileceğimi ya da söylediklerini yalanlayacağımı pek zannetmiyordum.

"Yalan söylemiyorum Aras bey."

"Neden gözlerini kaçırıyorsun öyleyse?"deyince salonu turluyan bakışlarımı tekrardan ona çevirdim.Verebilecek bir cevabım dahi yoktu.

"Ben söyleyeyim,inatla gözlerime bakmıyorsun.Çünkü göz göze gelince yalan söyleyemiyorsun"diyerek devam etti sözlerine.

Lanet olsun!Bu adam niye bu kadar zekiydi?

Daha fazla yaklaşıp bedenlerimizin arasında az bir mesafe bırakıp tam dibimde durdu.

"Bak istersen sana yardım edebilirim.O Miraç itinin bir hayatı daha söndürmesine izin vermem"

Sert ses tonu ve Miraç kelimesinin üzerine baskı yapması ondan nefret ettiğini bariz sunuyordu.

Bir şeyler söylemek için aralanan dudaklarım sert bir sesle durmuş oldu.

"Ne işin var lan senin burada!?"

Gözlerimi karşımdaki bedenden alıp salona giren Miraça ve onun arkasındaki Volkana çevirdim.Aras yüzünü benden öteye çekip rahat bir tavırla cevap verdi.

"Bende seni bekliyordum Korkmaz.Nihayet cesaret edip çıkabildin karşıma"

Alaycıl bir tonda sarfettiği kelimelerle bakışlarım ikisi arasında gidip geliyordu.

"Ne diyorsun lan sen.Gösterdiğin cesaret şovları benim iki ayağımın altında.Ezip geçmem an meselesi"

Aras bunun aksine rahat tavrını sürdürerek eğlenen gözlerle bana bakmaya başladı.

"Bu aralar seni de fazlasıyla cesur buldum.Ne zamandan beri küçük ürkek kuşları kendi kafesine hapseder oldun?"dedi tek kaşını soru soraracasına kaldırarak.Alt dudağımı tedirginlikle dişleyerek neler olacağını bekliyordum endişeli bir tavırla.

Miraçsa beni yeni farkediyormuş gibi bana döndü.Birkaç saniye bana baktıktan sonra öfke saçan sesiyle tekrardan Arasa döndü.

"Asıl sen ne zamandan beri benim kanatlarımın altındaki kuşlarla ilgilenir oldun?"

Yaptığı konuşmalar artık canımı sıkmaya başlıyordu.Benim hakkımda konuşmaları yetmiyormuş gibi sanki ben yokmuşum gibi haddini aşan bir takım benzetmelerle devam ediyorlardı sözlerine.