KAIRA [BNHA]

1-Herşeyin Başlangıcı

Geçmiş

   O günleri hatırlıyorum. Kiraz ağaçlarıyla dolu bir yolda yürüyorduk. Annemin beyaz saçları kiraz çiçekleriyle ve esintilerle uçuyordu. Babam ve annem birbirleriyle konuşuyordu. Mutlu görünüyorlardı, gülüyorlardı. Ama bir sorun vardı. Ben gülmüyordum. Gülemiyordum.

Geçmiş Bitti

"Ichika?!?"
"Ha?"
"Ichika, iyi misin?"
"E-evet baba."
Yemek yerken dalmıştım. Yine. Babam yüzüme merak etmiş ve biraz da endişeli bakıyordu. Çoğu zaman hep heçmişe dalardım. En azından bu aralar.
"İyiyim baba."
Hemen kendimi toparladım ve bir çubuk pirinci ağzıma tıktım. Gözlerim dolmuştu ama kimseye çaktırmamak için boynumu eğdim ve kimsenin görmediğini umdum.

"Twice! Tuzu ver artık." dedi Toga.
"Ya verdim ya! Önünde görmüyor musun?" dedi Twice, tuzu gösterdi.
"Ha tamam. Görmemişim."
"Hem pirincin tuzu az değil daha doğrusu fazla!" dedi Twice.
"Ya sanane? Tuzu az geldi bana."
Toga abla ve Twice abi yine sofrada didişiyorlar.
"Ne? Tuzu az mı? Çok tuzlu bu yemek. Boğazım kurudu tuz yemekten." dedi Spinner. "Sağdece tuz tadı alıyorum," diye de ekledi Nicole.
Göz yaşlarımı sildim ve biraz daha pirinç yedim. Hem tuzu da fazla olmuştu. Abartmıyorlardı.

Geçmiş

   Sofradaydık, annem 5 yaşıma geçtiğimde doğum günüm için düşüncelerini söylüyordu. Babam ve ben sessizce nasıl gülümseyerek ve mutlu bir şekilde konuşan annemi izliyorduk. Ama annemin 5. yaş günümü görememesinin nedeni bendim. Benim yüzümdendi.

Geçmiş Bitti

"Çok özür dilerim anne..."
Sanırım bunu yüksek sesle söylemiştim. Sofradaki bakışların bana döndüğünü hissetmiştim. Göz ucuyla babama baktığımda is bu sefer kesinlikle endişeli bakıyordu. Onu hayal kırıklığına uğratmıştım. Geçmişi hatırlatmıştım. Bu sefer göz yaşlarıma engel olamadım. Hıçkırarak ağlamaya ve bir yandan da silmeye uğraşırken ayağa kalktım.
"B-ben çok özür dilerim...Hepinizden"

Koşarak odama gittim. Kapının arkasına yaslandım ve yaslandığım yerden yere doğru kaydım. Kafamı dizlerime yasladım. İsteyerek yapmamıştım. Ben böyle olmasını istememiştim, istemezdim.

Odamın kapısı aralandı biraz kenara kaydım, gelen babamdı.
"Ichika... Bir sorun varsa konuşmak ister misin?"
Benim boyuma gelmek için çömeldi.
"Hayır bir sorun y-"
Konuşamamıştım. Tek yapabildiğim ona sarılmak ve ağlamaktı. Bir süre saçlarımı okşadı. Sakinleşmiştim ama hala ne diyeceğimi bilmiyordum. Konuyu babam açtı.
"Ichika, yaklaşık 3-4 gün sonra bir teknoloji fuarı var. Birçok kişi bu fuarda icatlarını sergileyecek. Yiyecek içecek de satılır oralarda. İlginç icatlar falan bakmak isteyebilirsin. Gitmek ister misin?"
Fuar mı? O ne la?
"Fuar mı? Tamam olur."
"Bunu duyduğuma sevindim."
Birlikte yatağa doğru gittik. Ben yatağıma geçtim, üstümü örttü ve alnımdan öptü.
"İyi geceler, Ichika."
"İyi geceler. Seni seviyorum baba."
"Ben de."
    Işığı ve kapıyı nazikçe kapattı. Uykum vardı zaten hemen uykuya daldım.

*Tomura'nın gözünden*

   Işığı ve kapıyı nazikçe kapattım. Kendini suçluyordu. Ben de ilk özgünlüğüm çıktığında ailemi öldürmüştüm. Ama Ichika... Kendini suçluyor.
"Nasıl o fuara gitmeyi düşünüyorsun? Her yerde kahramanlar olacak ve UA'da dahil birçok kahraman okulu 1-3 arası bütün sınıfları gelecek. Ne b*klar yemeyi düşünüyorsun Shigaraki?" (Spinner)
"Siz bizi mi dinlediniz?"
"Bu aralar kötülük falan da yapmıyoruz zaten. Gidelim bir güzel karıştıralım ortalığı."(Toga)
"Gözünü hücrede açarsın anca."(Twice)
"Sen bi sus!"(Toga)
Çocuk mu bunlar ya? Neyse ne, nasılsa bizi dinlemişler.
"Shigaraki! Nasıl gitmeyi düşünüyorsun?"(Mr. Kompress)
"Bilmiyorum. Ama bir yolunu bulacağım."

    Tam adımımı atacakken Dabi önüme geçti. Benim duyabileceğim bir sesle:
"Bu kız bize engel Tomura."
    Ne? Bunu da nereden çıkardı. Kimden bahsettiğinin farkında değil sanırım. Ben de onun duyabileceği bir seste:
"Ukala"
Sert bir şekilde omuz atarak yanından geçip gittim. Ichika, hiç bir zaman bize engel olmayacak.
____________________________________

   Merhaba arkadaşlar! Bölüm nasıldı? Umarım sevmişsinizdir. Ortalığı karıştırmayı seviyorum.
Neyse, bir sonraki bölümü çok geçmeden atacağım.

Sayonara!