(Zawgyi)
စကားကို ျဖတ္ခ်လိုက္ေသာ အငယ္ေၾကာင့္ John ေျပာခ်င္ေသာ စကားအား အဆံုးသတ္ခြင့္မရေတာ့။ မနက္ကတည္းက စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာသည့္ အငယ့္စိတ္ထဲတြင္ သူ႔အတြက္ေျပာစရာစကားမ်ား ႐ွိေနမည္ဟု Johnထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အငယ္က ထိုစကားမ်ားကို ေျပာဖို႔စိတ္ကူး႐ွိပံုမရ။ သူ႔ဘက္က အစပ်ိဳးျခင္းကိုပင္ လက္မခံ။
John ဒုတိယမၸိ သက္မေမာကို ခ်မိရျပန္သည္။ မဂၤလာယူေသာေန႔ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈက ျမဴတစ္မႈန္စာ။ က်န္သည့္အပိုင္းက အမွား အျပစ္မကင္းျခင္းတို႔ျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေႏွာက္က်ိေနသည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ညီရဲ႕မ်က္လံုးကိုေတာင္ ရဲရဲမၾကည့္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး သူလည္း ဖန္တီးခ်င္ခဲ့သည္မဟုတ္။
သူႏွင့္ ေျခာက္ႏွစ္မ်ွကြာေသာ အငယ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔ကိုအစ္ကိုတစ္ဦးလို ခင္တြယ္မႈနည္းသည္။ အငယ္ေမြးၿပီး ေလးႏွစ္အထိ သူတို႔ညီအကိုေတြ တပူးပူးတတြဲတြဲေနခဲ့ေသး၏။ သာမန္ ညီအစ္ကိုသံေယာဇဥ္ႏွင့္ အငယ္က ကပ္တြယ္တတ္ခဲ့ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ အငယ့္ကို မူႀကိဳစထားခ်ိန္မွာ အငယ္နဲ႔သူ၏ ဆက္ဆံေရးက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေျပာင္းလဲလာသည္။ မည္သူ၏ဗီဇမွန္းေတာ့မသိ၊ အငယ္ ခဲတံစကိုင္တတ္ကတည္းက ပံုဆြဲအ႐ုပ္ေရးရတာ သေဘာက်လာသည္။ လက္ထပ္သင္ေပးေသာ အကၡရာေတြအစား ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္မ်ဥ္းေတြဆြဲဖို႔ အားသန္ေနတတ္၏။ ေက်ာင္းကျပန္လာတိုင္း သင္ေပးလိုက္ေသာ အကၡရာအစား ပံုမက်ေသာ႐ုပ္ပံုေတြက စာအုပ္ထဲျပည့္ေနတတ္သည္။
ပါးဆူတိုင္း မ်က္ရည္ဝဲေနတတ္ေပမယ့္ အခ်ိဳးေတာ့မျပင္။ ေက်ာင္းကျပန္သည့္ေန႔တိုင္း ႐ုပ္ပံုအသစ္အသစ္ေတြက စာအုပ္ထဲေနရာယူထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလးတန္းတက္ဖို႔ျပင္ေနေသာ သူ႔အတြက္လည္း စာေတြကမ်ားလာသည္။ စာသင္ခ်ိန္ဗရပြႏွင့္ အငယ္နဲ႔ကစားဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မ႐ွိေတာ့။ ပါးက စာလုပ္ေနေသာ သူ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ အငယ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတတ္သည္။
ထိုမွစ၍ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးက အနည္းငယ္က်ဲလာသည္။ အငယ္ ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္တြင္ အငယ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး ေက်ာင္းသြားရတာေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အရင္လို သူက ေက်ာင္း အငယ္က မူႀကိဳမွာမဟုတ္ပဲ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တစ္ေက်ာင္းတည္း အတူတက္ရတာကို ရင္ခုန္ခဲ့သည္။ အစ္ကိုႀကီးပီပီ ညီကိုကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ခ်င္သည္။
