တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ၏ညေနခင္းတြင္ တစ္စံုတစ္ယာက္ေနထိုင္ရာ တ္ိုက္ခန္းတြဲအိုႀကီးေ႐ွ႕ ကားအနက္တစ္စီးထိုးစိုက္လာခဲ့သည္။
Perth သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမၾကာေသးမီက သိမ္းဆည္းထားေသာ အခန္းနံပါတ္တစ္ခုေ႐ွ႕မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွလက္တစ္ဖက္ကိုထုတ္ကာ တံခါးအားခ်က္က်က်ေခါက္၏။
စကၠန္႔မွမိနစ္မကူးမီ တံခါးကအေဟာင္းသံေပးကာပြင့္လာသည္။ တစ္ကိုယ္စာလွပ္ထားေသာတံခါးၾကားမွ apronအေဟာင္းဝတ္ထားေသာေကာင္ေလးက တံခါးေ႐ွ႕မွလူကိုျမင္ေတာ့ ေခတၱခဏေၾကာင္အမ္းသြားသည္။
"ဘာၾကည့္ေနတာလဲ အထဲေခၚေလ"
"အမ္ ဝင္"
ထိုေကာင္ေလးဟေပးေသာတံခါးၾကားမွတိုးဝင္ကာ တစ္ရံတည္း႐ွိေသာ ဖိနပ္စင္ေပၚသူ႔႐ွဴးဖိနပ္ေျပာင္လက္လက္ကို ေနရာခ်လိုက္သည္။
အခန္းထဲေဝ့ၾကည့္ေတာ့ ထိုင္စရာဟူ၍ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းဆိုဖာတစ္ခုသာထီးထီး႐ွိေသာေၾကာင့္ Perthမတ္တပ္ရပ္လက္စအတိုင္းသာဆက္႐ွိေနလိုက္သည္။
"ထိုင္ေလ"
"ရတယ္ ခဏပဲ"
"ေဩာ္ အဲဒါဆိုလည္း ဆက္ရပ္ေနေပါ့...ကြၽန္ေတာ္ကလုပ္စရာ႐ွိေသးတယ္"
ေကာင္ေလးက သူဆိုဖာေပၚထိုင္ရန္ျငင္းဆိုျခင္းကို ဘဝင္မက်ဟန္႐ွိသည္။ သူအားလ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး မီးဖိုခန္းဟုထင္ရသည့္အခန္းထဲဝင္သြားသည္။
ဘာမွေထြေထြထူးထူးမ႐ွိေသာ အခန္းထဲဆက္ရပ္ေနစရာအေၾကာင္းမ႐ွိ၍ သူပါအေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ညစာစားမလို႔"
သူ႔အေမးကိုတိုတိုတုတ္တုတ္ေျဖကာ ခုနကခ်က္လက္စျဖစ္ဟန္႐ွိေသာ ဟင္းအိုးကိုမီးျပန္ဖြင့္ေနသည္။ မီး႐ွိန္တက္လာသည္ႏွင့္ ေကာင္ေလးကိုယ္တြင္ကပ္ေနသည့္ဟင္းနံ႔ႏွင့္တူညီေသာအနံ႔က လိႈင္တက္လာသည္။ Perth သူ႔အားေက်ာေပးၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ေကာင္ေလးကိုယ္မွအၾကည့္ကိုခြာကာ စားပြဲေပၚမွဟင္းပြဲအခ်ိဳ႕ကို စူးစမ္းလိုက္သည္။ မဲတစ္ခ်ိဳ႕ တူးတစ္ခ်ိဳ႕။
ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ဘယ္လိုမွစားေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာခံစားမိေစေသာ ဟင္းပြဲအမည္ခံမ်ား။ ဒါကိုဘယ္လိုမ်ားအရသာခံစားဦးမွာလဲဟုေတြးကာ ေနာက္ထပ္ဟင္းတစ္အိုးႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ေကာင္ေလးကိုျပန္ၾကည့္မိသည္။
