Kamp LGBT (gxg) || Wattys

19

Na het ontbijt moest ik nog langer wachten.

Vaia ging snel dingen voorbereiden en ik ging naar het veld om in de schaduw een boek te lezen. Ik hoop dat Vaia snel komt, want ik kan me niet goed concentreren op het boek en ik begin me te vervelen. Het is leuk dat ze allemaal verrassingen doet, maar het wachten erop is meestal niet echt te doen.

Ik kijk in de richting van onze hut, in de hoop haar te zien. In de hoop dat ze me roept, omdat ze klaar is. Maar ze staat daar niet. Ik zie niemand. Iedereen van het kamp zal wel bezig zijn met zijn activiteit of bij het meer zijn. Het is minder warm dan gisteren, maar nog steeds wel erg warm. Dan hebben de meesten het er wel voor over om in dat koude water te zijn. Het is dan misschien wel koud, maar het is een erg lekkere afkoeling. Vooral als je daarvoor nog druk bezig bent geweest. Het is dan ook een populaire plek om te zijn.

Iemand roept mijn naam. In de verte, in het bos. Zal het Vaia zijn? Nog een keer wordt mijn geroepen, dit keer wat dichterbij. Ik zie iemand in de verte aan komen lopen. Het is inderdaad Vaia, sinds wanneer was zij in het bos? Ik heb haar daar niet eens heen zien lopen. Maar ja, ze zou vast ook allemaal weggetjes kennen. Ze komt hier al een aantal jaar. Ik zwaai en ze zwaait terug.

"Sinds wanneer ben jij in het bos? Ik dacht dat je in de hut was," vraag ik wanneer ze nog wat dichter bij is. Ze haalt haar schouders op. "Ik ben er gewoon heen gelopen. Jij was druk bezig met lezen." Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Tuurlijk. Ik was aan het lezen. In het begin kon ik me nog een beetje concentreren en toen lette ik natuurlijk niet op. Ze zou toen zo ongezien langs mij kunnen zijn gelopen.

"Zullen we naar de verrassing gaan?" vraagt Vaia.

Ik schiet weer uit mijn gedachten en knik. Ik ben wel benieuwd wat ze heeft voorbereid.

Vaia staat achter me en houdt haar handen voor mijn ogen. "Je mag nog niet kijken. We zijn er bijna." Ik knik voorzichtig, zodat haar handen niet van mijn ogen af gaan. De verrassing moet niet verpest worden. Ook al wil ik het heel graag weten.

Ze haalt haar handen van mijn ogen weg, maar vertelt me ook dat ik mijn ogen nog dicht moet houden. Ze loopt bij me vandaan en ik hoor haar iets verderop dingen verplaatsen en zoiets als het ritselen van plastic.

Na een tijdje doe ik mijn ogen open. We staan bij een grasveldje, midden in het bos De bomen zijn zo lang dat er maar weinig zon is. Ik was al bang dat we in de zon zouden gaan zitten. Vaia staat weer naast me en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik glimlach en kijk voor me uit, naar het plekje dat Vaia zojuist nog heeft voorbereid. Er ligt een kleed op de grond. Op het kleed staat een grote rieten mand waar waarschijnlijk alle spullen in zaten die ze daarnet heeft neergelegd. Om de mand staan bordjes met wat eten. Allerlei soorten broodjes, wat fruit en natuurlijk is er ook drinken.

"Hoe krijg je het toch voor elkaar om iedere keer een picknick te organiseren," vraag ik verwonderd.

"Ach, zoals ik al zei, Mark is een goede vriend van mijn ouders. En hij voelt zich een beetje schuldig dat hij niet meer heeft kunnen doen."

Ik knik. Het is begrijpelijk dat hij zich schuldig voelt. Hij had het beloofd dat hij zijn best ging doen Vaia's ouders zou overhalen. Hij had verwacht dat het hem echt kon lukken.

Hoi allemaal,

Hier weer een nieuw hoofdstuk. Ik heb besloten om nu met dit virus om de week maar twee weken tussen de nieuwe upload te laten zitten. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden. Laat het weten in de comments
Als jullie nog vragen hebben voor de Q&A dan moet je die nu stellen, want over een week ga ik de antwoorden online zetten.

~Bianca