Kamp LGBT (gxg) || Wattys

74

Er wordt weer op de deur geklopt en dit keer doe ik wel open. Het is Mark en hij kijkt echt niet blij. Tegen de ouders houdt hij zo een masker op. Dat moet dan ook wel. Hij kan niet echt aan de ouders laten zien dat hij er moeite mee heeft hun kinderen terug te geven. Dat zou nog eens wat zijn, kom je als ouder je kind ophalen en dan staat de leider van het kamp daar met een heel bedrukt gezicht te staren naar iedereen die wegrijdt. Dat kan niet. Dus ook hij moet zich beter voor doen dan hij werkelijk is.

"Ava en Rebecca gaan zo weg, maar jij moet dan ook zo gaan. Anders wilden ze niet vertrekken."

"Dat dacht ik al. We waren al bezig afscheid te nemen." Ik begin steeds zachter te praten.

"Zijn zij diegene die dat tegen jou deden?" vraagt Mark bijna fluisterend.

Ik knik. Ik had op een gegeven moment het maar tegen Mark verteld. Vaia was er niet en aan de anderen wilde ik het niet vertellen. Mark zegt altijd dat hij er voor ons is als er iets aan de hand is, dus toen bedacht ik dat dat de beste optie was. En dat was het ook. Mark had rustig naar me geluisterd en dat was eigenlijk alles wat ik nodig had. Iemand die eventjes naar me luistert en me troost als dat nodig is. Wat niet nodig was toen. Ik was er al verbaasd om dat ik het aan Mark allemaal kon vertellen zonder in tranen uit te barsten. Dat gebeurt normaal wel. Misschien begin ik het eindelijk een beetje achter me te laten.

Mark heeft mijn koffer vast als we naar mijn ouders lopen. Er rolt nog geen traan over mijn wang, maar die zal er straks wel zijn, wanneer ik in de auto zit en Vaia steeds verder weg is.

Mijn moeder lijkt blij me te zien en geeft me een knuffel. Mijn vader daartegenin zegt niets en neemt alleen de koffer van Mark over. Vaia staat achter me, maar ik durf nu niet om te kijken. Haar chauffeur staat ook op en pakt twee van Vaia's koffers, die ze wonder boven wonder naast de andere twee ook naar buiten heeft weten slepen.

"Neem toch alstublieft minder spullen mee," zucht de chauffeur.

Vaia moet alleen maar lachen.

Bij mij komt er ook een lachje uit, die ik na een blik van mijn moeder meteen maar weer verberg.

Ava en Rebecca staan bij de ingang te praten terwijl hun auto al op hun wacht. Waarschijnlijk staan zij eerst nog op mij te wachten. Tot ik weg ga. Te wachten tot ze me lachend na kunnen zwaaien.

Vaia kijkt al boos naar ze, maar daar trekken ze zich natuurlijk niets van aan. Wat had ik anders van ze moeten verwachten. Het is niet alsof ze normaal veel beter zijn. Ik heb het alleen nooit echt zo gezien of in ieder geval genegeerd dat ze zo zijn.

"Da-hag," zegt Rebecca op haar arrogante manier.

Het liefst zou ik nu wat tegen haar willen zeggen, zo'n gevatte opmerking, maar ik heb echt geen idee wat ik zou moeten zeggen. Ik weet ook niet eens of ze überhaupt ooit onder de indruk zou zijn van wat ik zou zeggen. En ik heb er waarschijnlijk zo meteen op school genoeg tijd voor om iets te bedenken en tegen haar te zeggen. Gelukkig is het nog maar één jaar. Nog één jaar en dan ben ik als het goed is van haar af. Laat ik me daar maar op richten. Dat is tenminste nog iets positiefs.

"Kom," zegt Vaia en ze wilt bijna mijn hand pakken, maar ik trek mijn hand net op tijd weg.

Ik probeer haar op een manier aan te kijken die sorry zegt, want ik zou niets liever willen dan haar hand nu op dit moment vast te houden, maar zijn ouders zijn erbij. En die mogen het niet zien. Die mogen het niet weten. Misschien ooit. Maar nu sowieso niet. Niet nu we van dit kamp af komen.

Vaia knikt haast onmerkbaar. Ze begrijpt het. Gelukkig.

We negeren Rebecca en Ava en lopen rustig verder naar de parkeerplaats. Gelukkig gaan mijn ouders niet het gesprek met Rebecca aan. Zij waren nogal dol op haar toen we nog vrienden waren en ik heb niet echt iets tegen ze gezegd over dat we geen vrienden meer zijn. Ze zouden het misschien wel kunnen zien aan hoe ik me om haar heen gedraag, maar zij zijn ook niet de aller opmerkzaamste ouders. Dus het zou me ook niets verbazen als ze niets doorhebben.

Hoi lieve lezers,

Hier het een na laatste hoofdstuk is er dan eindelijk!!
Ze gaan bijna weg 😟.
Laat in de comments weten wat je van het hoofdstuk vindt.
En tot woensdag (3 maart)!! Het hoofdstuk komt iets eerder dan normaal.
Heel ergedankt voor de 23k reads!!
En willen jullie een Q&A??

~Bianca