Kamp LGBT (gxg) || Wattys

32

Die verdomme nachtmerrie weer. Ik was blij dat ik de laatste paar dagen geen last ervan had. Want daarvoor had ik hem bijna iedere dag, maar nu is hij dus weer terug.

Ik had hem al voor het gebeurde. Toen ik alleen nog maar onschuldig verliefd was op haar. Ik kon toen alleen maar dagdromen over hoe wij samen zouden zijn. Hoe we elkaar lief zouden hebben. Ik had de nachtmerrie een jaar lang voor het gebeurde. En ik was zo stom om te denken dat het niets betekende. Dat de nachtmerrie, die mij bijna iedere nacht met tranen in de ogen wekte, maar een stom iets was dat mijn hersenen veroorzaakten.

Na een jaar haar van de verte te bewonderen had ik de moed verzameld het te vertellen, mijn liefde te laten blijken. Maar ze wees me af. Ze lachte me zelfs uit. En meteen verbrak ze ook onze vriendschap. Een dag daarna werd mijn nachtmerrie werkelijkheid.

Ik zou nu zo graag het met Vaia hierover willen hebben, maar ja, die is er nu niet. Stom dat ik het haar eerder niet heb verteld. Maar alles heeft een rot timing hier. Eerst is Ava hier, dan gaat Vaia weg en meteen beginnen de nachtmerries weer.

Ava herkende me niet eens toen ik haar hier weer zag. Natuurlijk ben ik veranderd en sinds die ene gebeurtenis ben ik haar ook niet meer tegen gekomen. Maar toch had ik verwacht dat ze me wel zou herinneren. Hoewel... Haar ogen waren vooral op Rebecca gericht. Ik weet niet eens of ze wist wat Rebecca van plan was. Maar dan nog steeds. Het is moeilijk haar nu weer te zien. En ik wil haar ook wel een kans geven. Ze zei dat ze mijn vriendin wou zijn, maar dat geloof ik ook niet helemaal. Vooral niet als je verrassingen gaat verpesten.

Mijn oog valt op een briefje op de grond. Ik heb die daar helemaal niet zien liggen. Misschien was het uit het pakketje gevallen. Ik was zo geconcentreerd op het shirt.

Ik pak het briefje op, maar ik wil het nog niet lezen. Ik kan dat nog niet aan. Misschien vanavond of morgen. Of die dag daarna.

Dorian, Noah en Alis zitten weer bij me bij het ontbijt. Zij zitten heel gezellig te praten, maar ik heb gewoon geen zin om mee te doen. Gelukkig begrijpen ze het. Of in ieder geval accepteren ze dat ik nu even niet zo gezellig doe.

Vandaag gaan we boogschieten, maar ik heb er niet zo veel zin in. Ook al lijkt het me heel erg leuk.

"Ik ga ook boogschieten." Alis komt naast me staan.

Ik had haar niet aangezien voor iemand die zou gaan boogschieten. Maar uiterlijk zegt nooit alles.

"Gezellig," zeg ik maar. Het klinkt waarschijnlijk niet heel erg geloofwaardig, maar ze laat het niet merken. Hoe zijn ze zo goed in het accepteren dat ik me rot voel? Normaal zou iemand al erg geïrriteerd hebben gereageerd. Maar zij zijn ook niet zomaar iemand. Waarschijnlijk weten ze wel goed hoe ik me voel.

Een begeleider komt op het groepje dat zich ondertussen bij ons heeft verzameld afgelopen.

"Zijn jullie er klaar voor?" vraagt hij enthousiast.

Bijna iedereen roept net zo enthousiast ja terug. Hij kijkt mij even aan. Mark heeft waarschijnlijk al over Vaia verteld. De begeleider knikt even naar me en gaat dan weer verder. Mark heeft het zeker weten verteld. En blijkbaar houdt iedereen er hier goed rekening mee.

Hoi lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Laat het weten in de comments!! En tot volgende week (12 oktober).

~Bianca