Kamp LGBT (gxg) || Wattys

66

Nog twee uur. Nog twee uur tot de eerste ouders kunnen komen. Nog twee uur tot we hier weg moeten. Nog twee uur tot ik dit geweldige kamp achter me zal moeten laten. Nog twee uur en dan zal ik afscheid moeten nemen. Alsof ik dat weer zou kunnen. Alsof ik ooit, na vorige week donderdag nog een keer haar zal kunnen uitzwaaien.

Met een zucht laat ik me op mijn bed vallen. We moeten inpakken, maar uitstellen moet nog wel kunnen. Het is niet alsof ik met vier koffers kwam aanzetten zoals Vaia. Mijn moeder had er maar één voor me gepakt. Daar moest alles in. En zelfs daarover had ik niets te zeggen.

De tijd lijkt tenminste wel nog een beetje langzaam voorbij te gaan. Dan hebben we nog het gevoel dat we lang met elkaar zijn. Voor in hoeverre je het lang kan noemen. Twee uur is niet per se lang. Maar iedere minuut die we na die twee uur erbij zouden hebben zou wel lang zijn. Omdat na die twee uur niet te voorspellen is wanneer onze ouders komen.

"De vorige keer hoefde ik maar één tas in te pakken," zucht Vaia. "Maar dit keer ga ik hier echt weg. Mark zei wat over het kamp misschien verplaatsen."

"Verplaatsen? Kan dat zomaar?" Wat doet hij dan met dit kamp. Met deze plek.

"Er komt een nieuwe locatie bij. En Mark verhuist mee."

Ik knik, ook al staat Vaia met haar rug naar me toe en kan ze het niet zien.

"Mijn ouders willen wel dat ik dan als ik naar het kamp ga, dat ik dan naar degene ga waar Mark is. Dus ik moet nu ook mee verplaatsen."

"Dus je komt volgend jaar weer?" vraag ik hoopvol. Ik weet niet eens of ik volgend jaar zou kunnen komen. Of ik dat voor elkaar ga krijgen, maar het zou fijn zijn om te weten dat Vaia dan daar op me wacht.

"Tuurlijk kom ik dan ook. En echt niet als begeleider hoor. Mark heeft me dat al een aantal keer gevraagd, maar ik ben liever lui en doe liever mee met alles. In plaats van alles regelen. Misschien later." Vaia spreekt er zo luchtig over. Alsof ze al weet dat ze hier de komende jaren naartoe gaat.

"Ik zou willen dat ik volgend jaar weer zou kunnen komen." Waarschijnlijk gaat dat alleen niet lukken.

Vaia draait zich naar me om. Haar ogen stralen. Daar is die vrolijkheid weer die ik van haar gewend ben. "Oh, maar je komt ook volgend jaar. Wacht maar af." Ze draait zich weer om en gaat weer druk verder met spullen in haar koffer duwen.

Doorvragen over hoe ze dat zo zeker weet ga ik niet doen. Ik weet ook wel dat ze me dat niet gaat vertellen en het een verrassing zal zijn. Dat moet ik maar weer eens afwachten. Als ik geluk heb, krijg ik het over een paar uur al te weten. Als ik geen geluk heb, duurt het tot de volgende zomer. Maar dat komt dan wel weer. Eerst moet ik me nu gaan richten op het inpakken van mijn koffer. Vaia is al met haar derde koffer bezig en straks is ze nog eerder klaar dan ik. En dat kan echt niet hoor.

Hallo lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstukje. Ik hou echt van die dynamiek tussen Vaia en Aryah. Wat vinden jullie van het hoofdstuk? Laat het weten in de comments. En tot maandag (8 februari)!!

~Bianca