Kamp LGBT (gxg) || Wattys

48

We zitten met zijn zessen rond het kampvuur wanneer er een auto bij de ingang stopt. Noah kijkt meteen hoopvol om.

Een getinte jongen met kort donker haar stapt de auto uit. Noah is al opgestaan en rent naar hem toe. De jongen krijgt Noah in het oog en begint ook te rennen.

"Jason," roept Noah. Nog een paar stappen en ze slaan hun armen om elkaar heen.

"Noah," zegt Jason zacht, gesmoord door de omhelzing.

Na hun knuffel houdt Noah zijn ketting omhoog.

"Je hebt hem? En je draagt hem?" Jason klinkt erg verbaast.

Noah knikt. "Natuurlijk draag ik hem. Het doet me denken aan jou. Zo ben je altijd bij me."

Het is lastig om te zien, maar ik weet zeker dat Jason bloost.

De ouders van Jason komen even bij ze staan om afscheid te nemen, waarna ze snel weggaan.

En dan is het onze beurt om hoi te zeggen. Ondertussen nemen we Jasons spullen mee naar Noah's hut. Blijkbaar was er daar nog een bed vrij.

Niet veel later besluiten we ze maar even alleen te laten. Ze hebben veel te bespreken. Daarnaast zijn wij alleen maar afleiding voor hun. Het is leuker voor ze als ze even tijd alleen met elkaar hebben. Dus zitten wij weer bij het kampvuur.

De volgende dag komen Jason en Noah beiden met een grote lach op hun gezicht de eetzaal binnen. Jason bedankt Tomi nog voor het regelen van dit. En aan Tomi's gezicht te zien is hij ook blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Dorian zit naast hem trots toe te kijken op hoe blij iedereen is. En eerlijk gezegd voelt het ook goed om die twee nu samen te zien. Hun vrolijkheid werkt op iedereen in. De stemming is hier zo veel vrolijker en positiever nu. Noah moet er wel erg mee hebben gezeten hebben dan.

Vanochtend voor het ontbijt hadden we al gekeken of er een rooster hing voor vandaag. En gelukkig hing die er. De afgelopen twee dagen was er geen rooster opgehangen. Hoewel er wel telkens werd omgeroepen wat we moesten doen of wat er op dat moment ging gebeuren, is het fijner om gewoon een rooster te hebben. Zodat we gewoon weten wat er wanneer gaat gebeuren. We zijn in vier grote groepen verdeeld die op verschillende momenten in de zaal met het podium moeten zijn. Naast dat kunnen we vandaag gewoon doen wat we willen.

Dorian, Tomi en ik zitten bij elkaar in een groep. Het zijn groepjes van ongeveer tien personen. Dus dat zijn op zich lekker kleine groepjes.

Dorian en Tomi hadden bedacht om naar het bos te gaan. Tomi wist nog wel een leuk plekje om heen te gaan.

We volgen voor een tijdje een pad, steeds dieper en dieper het bos in.

Na een tijdje lopen, waarvan ik nu al niet meer weet hoe we zijn gegaan. Hopelijk weten Dorian en Noah wel hoe we terug moeten. We zijn bij een open plek gekomen. Noah gebaart dat we achter hem moeten lopen. Tot nu toe hebben we nog naast elkaar gelopen. Aan de overkant van de open plek lopen we weer tussen de bomen. Een smal pad loopt verder door het bos. Het is dichtbegroeid. Waarschijnlijk komt hier bijna niemand.

Nog een end verder wordt het nog dichter begroeid. En ik begin te twijfelen of we wel de goede kant op gaan. Tomi heeft dan wel gezegd dat hij weet hoe we moeten lopen, maar met dit soort dichtbegroeide paden, waar niemand in lange tijd geweest lijkt te zijn, begin ik dat wat minder te geloven. Maar voor ons begint het al weer wat lichter te worden. Er staan steeds minder bomen en langzaam aan komen we op een soort open plek. Of daar lijkt het in ieder geval op. Tot ik van achter Dorian en Tomi vandaan kom. We zijn aan de rand van een afgrond gekomen. Een paar meter voor ons gaat de grond steil naar beneden. En het uitzicht is prachtig. Je kijkt recht het dal in. Een klein riviertje, helemaal beneden. Bomen langs de hellingen, maar niet tot helemaal bovenaan. Bovenaan kale toppen. Waarschijnlijk ligt er in de winter ijs. Om ons heen totale stilte. Je kan de wind door de bomen horen ruisen en de vogels zachtjes horen tjilpen. Van alle kanten af. Achter ons, uit het bos waar we net vandaan kwamen. Voor ons. Ergens diep onder ons in het dal. Overal vandaan. Het is prachtig.

Hoi lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstukje. Jason is er!! Laat in de comments weten wat je ervan vindt!!

Tot donderdag (17 december)!!

~Bianca