Kamp LGBT (gxg) || Wattys

8

Vragend kijk ik Vaia aan. Voor even kijkt ze weg, alsof ze een plan aan het bedenken is. Wat misschien ook wel zo is. Ze buigt zich weer naar me toe. Ik verwacht een kus, maar dat is het niet. Haar adem kietelt in mijn oor. "Kom vanavond naar de zelfde plek als gisteren," fluistert ze. Het duurt eventjes voordat ik begrijp wat ze bedoelt. Ik wil antwoord geven, maar Vaia staat al bij de deur. Ze weet wel dat ik kom. Misschien ben ik dan niet goed in wachten, maar voor haar zou ik eeuwig wel kunnen blijven wachten.
"Kom. Anders komen we te laat."
Waarvoor kunnen we te laat komen? Ergens ver weg in mijn hoofd hoor ik de stem van Vaia die me wakker maakte met het feit dat we moeten gaan ontbijten. Ooh ja, dat was het. Snel loop naar de deur.

"Weet jij wat wij voor vandaag op het rooster hebben staan?" Vraag ik voordat ik het laatste stuk croissant in mijn mond stop.
Vaia kijkt nadenkend de verte in. "Als het goed is hebben we in de ochtend fotografie, dan hebben we in de middag vrij en dan nog voor het avondeten hebben we nog foto's maken."
Ik knik enthousiast. Ik heb hier zo veel zin in. Fotograferen heb ik altijd al leuk gevonden. Vaak was ik met mijn camera buiten te vinden. Toen wist ik nog niks van allerlei trucjes om betere foto's te maken. Ik hoop dat ik dat nu leer.
Ondertussen is Vaia ook klaar met eten. We brengen onze borden weg en lopen naar buiten toe, naar onze hut om onze camera's op te halen.

We staan aan de rand van de berg. Onder ons gaat de helling steil naar beneden, richting het dal met het meer. Het is de zelfde plek met de zelfde rotsen, waar we een dag geleden foto's van elkaar hebben gemaakt. De ondergaande zon laat alles baden in een oranje gloed. Snel pak ik mijn camera en begin foto's te maken. Ik voel dat Vaia naar me kijkt. Ik weet dat ze haar camera op mij richt en een foto maakt, maar ik ga gewoon verder met waar ik mee bezig was. Ook al is het moeilijk om me te concentreren op mijn camera.

Bij het eten laat Vaia haar foto's zien, maar de verwachtte foto's van mij zitten er niet bij. Een beetje teleurgesteld kijk ik naar de foto's. "Je hebt echt talent Vaia. Ze zijn prachtig," zeg ik met de mooiste glimlach die ik nu op mijn gezicht kan zetten. Vaia kijkt me even verward aan, maar glimlacht dan terug.
Wanneer we ons eten op hebben, heeft Vaia ineens haast. Vaia buigt naar me toe. Ze is net iets groter dan ik. Dat maakt haar nog leuker. "Tot straks," fluistert ze in mijn oor. Mijn wangen worden rood. Alweer. Ik wou dat ik daar iets aan kon doen.

Hoi lieve lezers,
Weer een hoofdstukje. Dit keer wat sneller, maar ook wat korter. Ik hoop dat jullie leuk vinden. Laat me in de comments weten wat je vind. Ik ben heel erg benieuwd. Tot volgende keer.
~Bianca