Kamp LGBT (gxg) || Wattys

70

We hebben nog een half uur tot de ouders komen en we zijn door de foto's heen. Ook hebben we niets anders om te gaan doen. We kunnen in ieder geval niets verzinnen. We kunnen ook niet veel. De meeste dingen duren meer dan een half uur en we moeten er wel zijn wanneer de ouders komen. Dat was het enige dat Mark ons vandaag verplichtte. En ook bijna het enige wat hij tegen ons zei. Voor de rest van de dag is hij al afwezig en stil. Ik denk dat hij er ook wel veel moeite mee heeft dat we weer naar huis gaan. Het is natuurlijk niet alsof we allemaal een goede thuissituatie hebben. Hij weet waar we naartoe terugkeren.

Dorian en Tomi komen tussen de hutten vandaan op ons af gelopen. Die hebben waarschijnlijk ook niet echt meer iets te doen.

"Hoi," zeg ik wanneer ze dichtbij zijn.

Dorian geeft een zwaai terug en laat zich naast ons in het zand ploffen.

"Wachten is heel vervelend. Ze hadden beter nog een activiteit kunnen regelen voor nu. Dan hadden we niet zo eindeloos hoeven wachten. Nu wordt de sfeer slechter met de minuut." Tomi gaat ook zitten en legt zijn hoofd op Dorians schouder.

"Dat hadden ze misschien ook wel beter kunnen doen. Vorig jaar zorgden ze er in ieder geval voor dat er dingen stonden zodat we wat konden doen als we wilden. Nu staat er niets en ik heb ook geen zin om wat te gaan vragen. Het is al druk in het grote gebouw," zucht Vaia.

"Waarom was het daar eigenlijk druk? Ik heb niets gehoord." Tomi kijkt ons vragend aan.

Ik weet het niet en kijk naar Vaia.

"Ze hebben eten over. Dus iedereen is naar de keuken toe eten halen. Echt niet te geloven dat iedereen nu zo veel eten wilt." Vaia kijkt even in de mand waar ons eten in zit. "Wij hebben nog wat over. Willen jullie ook wat?"

Tomi kijkt Vaia even verward aan, wat ik wel snap, maar knikt daarna wel.

Vaia pakt wat koekjes uit de mand en geeft ze aan Dorian en Tomi.

"Zo, dat is nu ook op," verklaart Vaia terwijl ze haar handen afklopt.

"Geef je nou echt de laatste koekjes aan ons?" Dorian klinkt wel heel erg verbaasd.

"Je wilt niet weten hoe vol deze mand zat. Het is maar beter dat jullie deze koekjes eten."

Nog een kwartier. Het ergste is dat er één iemand is die de hele tijd blijft roepen hoeveel tijd we nog hebben. Het begint echt op mijn zenuwen te werken, waar ik al zonder dat last van had. De spanning voor wanneer mijn ouders er zijn is echt niet normaal. Ik weet niet eens of ik het voor ze verborgen kan houden, wat we hier op het kamp hebben gedaan. Wat zou ik ze moeten vertellen als ze ernaar vragen? Daar heeft Mark niets over verteld. Misschien had ik hier eerder over moeten gaan denken. Het is nu al te laat om er nog wat aan te doen, ik bedoel, ik heb nog maar een kwartier. En mijn ouders zijn eigenlijk wel altijd op tijd, dus daarmee heb ik ook niet veel extra tijd. Dus ik hoop maar dat ik niet verraad wat dit kamp echt doet.

Hallo lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstukje. Nog vijf te gaan. Ik hoop dat jullie het leuk vinden, laat dat ook vooral weten in de comments. En tot donderdag (18 februari)!!

~Bianca