Kamp LGBT (gxg) || Wattys

71

"Nog tien minuten."

Waarom blijven ze dat roepen?

Naast me zie ik Vaia haar vuisten al ballen. En ook Dorian en Tomi zuchten geërgerd.

"Laten we anders gaan kijken waar het vandaan komt. Dan hebben we wat te doen en een kans om dat irritante geroep te stoppen," stel ik voor.

Dorian en Tomi knikken en Vaia staat meteen al op.

"Laten we diegene een lesje leren," zegt ze strijdlustig.

"Dat bedoelde ik niet," zeg ik vlug, maar Vaia lacht al.

"Dat weet ik ook wel. Ik wilde je alleen even voor de gek houden." Ze geeft me snel een klein kusje. "Kom, dan gaan we op zoek."

"Nog vijf minuten," wordt er weer geroepen.

Als dit zo door gaat, we hebben nog niemand gevonden, dan hebben we dit niet opgelost voordat de ouders komen. Gelukkig wordt er waarschijnlijk nog maar één keer wat geroepen. Hoewel...

"Nog vier minuten."

"Dit meen je toch niet. Gaat ze het nu iedere minuut zeggen?" kreunt Vaia.

Dan moeten we wel snel op zoek gaan. Het enige wat we weten is dat het een van de meiden is, maar daar schieten we ook niet veel mee op. De helft van het kamp bestaat uit meiden. Dat zijn er zo ongeveer twintig. Min ons achttien. Dat is veel. Veel te veel voor vier-

"Nog drie minuten."

Drie minuten. Nog maar drie minuten.

Maar we hebben nu wel wat te doen. Wat technisch gezien ons zou moeten afleiden van dat we naar huis moeten over drie minuten, maar het gaat daar juist om, dus het leidt ons helemaal niet af. Hoewel het ons telkens geïrriteerder maakt in plaats van zenuwachtiger. Wat eigenlijk ook niet goed is. Helemaal niet eigenlijk.

"Nog twee minuten."

"Het geluid komt daar vandaan," zegt Vaia wijzend naar de andere kant van het kamp, ergens dichtbij de ingang.

Snel lopen we allemaal die kant op. Noah en Jason komen van de andere kant af ook al aanlopen.

"Ook vanwege dat aftellen?" vraag ik snel.

Noah knikt en we lopen snel door. Ik wil niet dat ze bij nul komen.

"Nog één minuut."

De laatste minuut. En drie maal raden wat ik in de verte al aan hoor komen. Een auto, waarschijnlijk wel meer dan één, maar ik hoor in ieder geval het geluid van een auto.

"Ik denk dat ze bij de ingang staat. Daar achter de pilaar," begint Jason.

We zijn er al bijna. We lopen onder de ingang door en inderdaad staat daar iemand met een megafoon en een horloge.

"Het is elf uur," roept ze nog net voordat we de megafoon afpakken.

Maar het heeft nu geen zin meer. Het is elf uur. En de eerste ouders zijn er al bijna.

Hallo lieve lezers,

De tijd is aangebroken. Het is elf uur en de ouders komen hun kinderen ophalen. Maar niet getreurd, er zijn nog vier hoofdstukken die nog moeten komen. En daarna ga ik meteen verder met het vervolg.
Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden, laat het weten in de comments. En tot maandag (22 februari)!! (Ik heb dan eindelijk lekker vakantie!!)

~Bianca