Kamp LGBT (gxg) || Wattys

60

Met het sjoelen had ik wel geluk. Ik won het eerste potje. En toen ik daarna niet door wou gaan, beloofde Vaia dat dat het aller laatste potje zou zijn en dat zij dan ook zou stoppen. Ze trok er van die smekende ogen bij. Ik kon echt niet nee zeggen. Dat was onmogelijk, dus speelden wij nog een potje. Gelukkig won ik weer. En eigenlijk wou Vaia toen weer nog een potje, maar ze had het beloofd. Dus gingen we stoppen. Het was ook al bijna tijd voor de lunch, dus het kwam ook wel goed uit.

Nu zitten we met zijn allen op het veld. Mark had bedacht dat we met zijn allen, alle ongeveer veertig van ons, op het veld zouden gaan picknicken. Het is niet al te warm, dus het kan ook wel, maar het is wel apart. Dat hij dat op de laatste dag zomaar doet. Vaia leek niet zo verbaasd, dus misschien doen ze dat ieder jaar, maar dat weet ik niet.

Iedereen zit met een klein groepje op een kleedje en begeleiders komen langs met het eten. Het zijn pannenkoeken. Daar moeten ze lang mee bezig zijn geweest. Iedereen juicht. Het is wel speciaal zo pannenkoeken, op het veld, in de zon. Allemaal speciale dingen, voor deze speciale dag. Deze laatste dag. Ik wil nog niet naar huis. Echt niet. Ik zou hier willen blijven. Niet voor altijd, die gedachte had ik al snel mijn hoofd uit. Hier bereik je niet echt iets, heb je geen baan, doe je niets. Behalve eeuwig vakantie houden. Maar dat is niet ideaal. Er moet ook meer gebeuren. Maar nu, morgen, weggaan. Dat kan echt niet. Het is gewoon niet... Het is geen optie. Ik zou Vaia moeten missen. En alle vrienden natuurlijk. Hoewel ze misschien ergens in de buurt wonen, maar dan nog. Ik wil ze niet moeten missen. Ik kan Vaia niet missen. Niet nu ze net weer terug is. Ik kan dit allemaal toch niet zomaar achter moeten laten?

Toch weet ik ook wel dat het moet. Hierna beginnen de eerste scholen weer. Ik heb dan nog een paar weken vakantie. Daarna begint school weer. Is de zomervakantie voorbij.

Ik geef Vaia een knuffel. Het eten is niet belangrijk. Alleen zij is belangrijk. Het enige dat nu belangrijk is, is dat ik haar om me heen voel. Dat ze om me heen is. Dat ik haar nu nog niet mis.

Een traan rolt over mijn wang en zachtjes wrijft Vaia over mijn rug.

"Het komt goed," sust Vaia. "We zijn nog niet weg," gaat ze fluisterend door.

Woordjes van rust. Zinnetjes van troost. De gedachten in mijn hoofd sussend. Tot mijn adem wat rustiger is, mijn tranen niet meer stromen en ik Vaia weer durf los te laten.

Laat je verdriet je geluk niet overschaduwen.

Geniet van vandaag.

Hallo lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstukje. Ik heb echt gehuild dat ik dit schreef. Hierna nog een dag en dan gaan ze naar huis!! Het einde komt nu heel dichtbij en oh nog 15 hoofdstukken.
Ik ben al druk bezig met het vervolg schrijven, dus wanneer dit boek klaar is, zal ik daarmee beginnen. Waarschijnlijk wordt dat wel eens in de twee weken uploaden, maar dat kan nog veranderen. Hangt er vanaf hoeveel hoofdstukken ik tegen die tijd al klaar heb staan. Laat weten in de comments wat je van het hoofdstuk vindt en tot maandag (18 januari)!!

~Bianca