Kamp LGBT (gxg) || Wattys

75

Het is nog maar een paar stappen tot de auto en ik wil niet meer verder lopen. Maar dat zou waarschijnlijk niet zo veel zin hebben. Het zijn toch maar een paar stappen.

Mark loopt naar Vaia en mij toe.

"Hier, deze zijn van jullie," zegt hij als hij ons een envelop geeft. "Open deze straks maar in de auto. En..." Er valt een korte stilte. "Misschien tot ziens dan," besluit hij als afscheid te zeggen.

Ik knik. "Ja, tot ziens," zeg ik zachtjes.

Daarna praat hij nog even met mijn ouders en ga ik alvast mijn koffer in de auto leggen. Mijn vader had die al snel weer aan mij gegeven.

De chauffeur van Vaia legt Vaia's koffers ook in de auto en Vaia komt nog even bij mij staan.

"Check zo je telefoon. Ik stuur je straks meteen een berichtje," fluistert ze.

Ik glimlach en knik snel.

"Ben je klaar?" vraagt mijn vader nors. Hij wilt altijd overal zo min mogelijk tijd aan besteden.

Ik knik en mijn ouders lopen naar de auto toe. Vaia geeft me snel een knuffel, wat ik nogal risicovol vind, maar het is wel eventjes fijn.

"Dag," zegt zij dit keer zachtjes. Normaal ben ik juist degene die zachtjes praat.

Ik knik en ga de auto in. Ik heb niet eens gedag gezegd tegen Noah, Jason, Dorian, Tomi, Alis of Cass. Dus ik hoop maar dat ze zo zwaaien of dat Vaia daar wat op kan regelen.

In de auto ligt mijn telefoon al voor me klaar. Dat was het enige wat we achter moesten laten. Een laptop of tablet mocht wel, maar een telefoon niet.

Vaia staat nog steeds naast haar auto. Ze zei al dat ze zou wachten tot ik weg was.

Mijn vader stuurt achteruit de parkeerplek uit en de weg op. Mark zwaait even en ik zwaai terug. Ik hoop hem echt ooit nog een keer te zien. Ik hoop sowieso dat ik volgend jaar nog een keer naar het kamp kan. Waar Mark dan ook heen verplaatst. Vaia gaat daar ook heen, dus dan wil ik daar ook heen.

Wanneer we langs de ingang rijden zie ik daar iedereen staan. Ze zijn dus wel komen zwaaien. Enthousiast zwaai ik terug naar ze.

"Je hebt zo te zien veel vrienden gemaakt," zegt mijn moeder tevreden.

"Ja, klopt. Het was heel gezellig." Dat kan ik toch wel zeggen? Dat zegt toch niet al te veel?

"Nou, mooi dat je het leuk had."

Mijn moeder is er juist blij mee. Dat is mooi.

Mijn vader zegt niets, maar ik had ook niets anders van hem verwacht. Hij zegt nooit echt veel.

Ava en Rebecca stonden gelukkig net niet meer bij de ingang. Blijkbaar wachtten ze alleen maar tot ik naar de auto toe zou gaan lopen. Mooi dat die ook weg zijn.

Mijn vader rijdt wel iets langzamer langs de ingang zodat ik wat langer kan zwaaien. Zo aardig is hij wel.

Die tijd gebruik ik dan ook volop. Dit is het laatste moment dat ik ze nog kan zien. De laatste paar seconden voordat ik echt weg ben. Vaia zwaait ook nog van achter de auto. Ook naar haar zwaai ik nog snel voordat we te ver weg zijn.

Dan geeft mijn vader meer gas en rijden we op normale snelheid weg. Dat was het dan. Ik ga naar huis.

Mijn oog valt op de envelop die ik van Mark kreeg. Snel maak ik hem open. Er zit een brief in en een klein kaartje, het formaat van een visitekaartje. Eerst open ik de brief. Ik verwachtte een hele lap tekst, maar het valt mee. Het zijn maar een paar regels.

Beste Aryah,

Het is jammer om je nu gedag te moeten zeggen. Ik zou natuurlijk willen dat iedereen langer zou kunnen blijven. Helaas kan dat niet bij iedereen. En de meeste vakanties zitten er ook al bijna op.

Zoals je misschien al had gehoord komt er volgend jaar een nieuwe locatie bij waar ik naartoe ga. En Vaia ook.

Ik zou je daar graag volgend jaar weer zien.

Jouw ouders krijgen er nog een brief over.

Op het kaartje dat ook in de envelop zit staat mijn telefoonnummer voor als er iets mag zijn. Je mag me altijd bellen of een berichtje sturen.

Tot volgend jaar,

Mark

Met een glimlach vouw ik de brief weer op en stop hem terug in de envelop. Wat is Mark toch aardig.

Op het visitekaartje staat inderdaad het telefoonnummer en email adres van Mark. Handig.

Ondertussen zijn we al weer een eind op weg. Het begint nu pas echt door te dringen dat ik echt weg ben en iedereen moet missen.

Ik kijk uit het raam. Het landschap raast voorbij.

Naast me licht het scherm van mijn telefoon op van een onbekend nummer.

Onbekend:
Mis je me al?

Hallo lieve lezers,

Hier dan eindelijk het einde van het verhaal... Het was zo raar om dan opeens klaar te zijn met het verhaal. Opeens niet meer die personages waar ik zo gehecht aan ben geraakt.
Daarom moest ik ook wel een vervolg beginnen. Ik kan simpelweg nog geen afscheid nemen.
En dan misschien antwoord op waarom ik het hoofdstuk opeens op woensdag ging plaatsen ipv donderdag. Vandaag is het twee jaar geleden dat ik begon met schrijven aan dit verhaal. Dus vanwege de tweejarige verjaardag van het verhaal plaats ik hem nu, op woensdag.
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van Kamp LHBT. Ik vind het geweldig dat zo veel mensen het lezen en het leuk vinden.
In het volgende hoofdstuk staat de proloog van Kamp LHBT Aan Zee. Het vervolg. En volgende week maandag begin ik met hoofdstukken daarvan plaatsen op mijn account. Die updates worden dan eens per week, omdat ik nog niet zo veel klaar heb staan en ik dan gewoon rustig door kan gaan met schrijven.
Ik ga kijken of ik het linkje naar het verhaal in de comments kan toevoegen. Of hieronder.
Ook ga ik misschien nog een Q&A doen. Als je vragen hebt, kan je die in dit hoofdstuk stellen.
Ik hoop dat je het een leuk einde vindt. Laat het weten in de comments!!

https://www.wattpad.com/story/253591564

~Bianca