dionysos//jenlisa

letters

Evgeny Grinko-Short Memory

Kendimizden kaçabildiğimiz kadar mutluyuz.
Hayatı yaşamayı bırakıp izlemeyi seçtiğimiz an huzura kavuşuruz.
•

"Bazı şeyler seni çok üzer,farkında olmazsın ama o acı yavaş yavaş beynini ele geçirir,ne olduğunu bile bilemediğin bir şeyin etrafında döner durursun.Bununla yüzleştiğinde verdiğin bedel ne olursa olsun,sonunda daha mutlu olacaksın."

Lalisa kafasını mektuptan kaldırdı.Lacivert mürekkeple yazılmış bu özenli yazı kimin bilmiyordu. Bazı yerlerde mürekkebe batırıldığını belli eden damlalar yer alıyordu. Mektubu özenle yazmamıştı,sadece yazısı güzeldi.

"Kendimden bir şey bulurum bu dalgın beyinden çıkmış sözlerde,Pariste herkes Mona Lisa'yı görür ama sokaklarında saklı bu mektupları kimse bilmez."

Yollarında yürümeye devam ettiler.Birinin adımları diğerinin önündeydi,iner inmez aldıkları Chanel ayakkabıları ayaklarını daha da uyumlu kılmıştı,adımları birbirini takip etti.

Jennie duygu dolmuştu,gözleri dolmuş elleri kızarmıştı posta kutularını açmaktan.

"Zamanında iki aşığın birbirlerine mektubudur bunlar bilir misin?Hayat onları en acımasız şekilde ayırmıştır ve birbirinden uzak düşen bu iki beden aşkla bağlı kalplerini yansıtmıştır mektuplarına."

"Bu cadde boyu her posta kutusunda vardır bu lacivert mürekkepli mektuplar,bilinmeyen bir aşk hikayesi,tek eksik olan isimler.Birbirlerine bazen sevgilim dedikleri de olmuştur ama..."

Yolların kenarında uzanan kısa ama düzensiz çimleri gösterdi,yol sanki bahçeyi bölmüş gibi dağınık duruyordu çimlerin arasında yer alan seyrek çiçekler.

"Sokak boyunca uzanan zambaklar,böyle seslenmişler birbirlerine,zambağım demişler."

Lalisa gözlerini evlerin önündeki zambaklarda gezdirdi,hepsi dimdik ayaktaydı.Merakla bakarken zambaklarını sulayan bir ev sahibi ile karşılaştı.Krem rengi eski İtalya mimarisinden çıkmış bu evim önünde öyle uyumluydu ki.Kırmızı elbisesi hasır şapkasından bir ton açıktı belki ama belli bile olmuyordu bu fark ilk bakışta.Tırnakları beyaza boyanmıştı.

Yaşlıca bir kadındı,beyaz saçları omuzlarındaydı. Elleri ince ve parmakları uzundu,gözlerindeki yeşil çiçeklerin arasında daha da baskın duruyordu. Ama bu karakterde olan en baskın şey insanın içini ısıtan gülümsemesiydi. Lalisa ve Jennie ona bakıp aynı şekilde gülümsediklerinde eliyle onları yanlarına çağırdı.

"Mektupları mı okuyorsunuz belles dames*?"
Lalisa öğrendiği bir kaç kelime Fransızcasıyla anlamıştı kendine güzel diye seslenildiğini hemen onayladı gülümsemesiyle.
"Evet ne kadar insanı etkiliyor değil mi?"

Kadın ince parmaklarını masasının üzerindeki sürahiye attı ve bardaklara limonata doldurdu.

"Oturmaz mısınız?"

•

Ben daha küçük bir çocukken gelmişti bize mektup,bir postacı özel bir emirle bu sokaktaki her posta kutusuna sırasıyla bırakmıştı mektupları. Bizim evimiz sokaktaki son evdi,son mektup bizdedir o yüzden."

Derin bir iç çekti.Mektuplardaki acıyı yüreğinde hissettiği öyle belliydi ki dolu gözleri hala o mektupların lacivertini görünce titriyordu.

"İki aşık,zamanında aşk ayırmış onları,kıskançlık ayırmış. Ama çok severlermiş birbirlerini,öyle bir aşk ki mektuplara yazması bir koca cadde tutmuş.Parisin en uzun caddesidir burası,yol boyunca zambakların beyazından dolayı da beyaz caddedir adı."

"Az değil,tamı tamına yüz yetmiş dört mektup,her eve bir tane mektup düşer,en değerlisi de bendedir,gözüm gibi saklarım.'Lettre d'adieu*'"

"Bu öyle kolayca bir veda olmamıştır asla,kaç kez okumuşumdur o mektubu sayamam sizlere,ama öyle acıklı bir vedadır ki burayı bilen halk bazen zambaklar bırakır posta kutuma. Zambaklar,ne çok zambak geçmiştir o mektuplarda."

•
Otele adım attığımızda hala mektupların etkisinde içimizde bir buruklukla oturmuştuk yatağa,ayaklarımız yere değmiyor,ellerimiz birbirine değiyordu. Kasvetli hava hoşumuza da pek gitmişti ama dağıtmak gerekti.

"Yemeğe gidelim mi?"
•
*belles dames:güzel hanımlar
**Lettre d'adieu:veda mektubu