Άγγελος και Δαίμονας 2.Το φώς μέσα από το σκοτάδι.

Κεφάλαιο 8

Αντώνης pov
Οι Ανώτεροι έφυγαν από μπροστά μας και εγώ έμεινα εκεί άπραγος, ανήμπορος χωρίς να κάνω τίποτα για τον γιό μας. Πρώτη φορά στην ζωή μου ήμουν τόσο αδύναμος. Η Λυδία σηκώθηκε αφήνοντας τον γιό μας στο έδαφος, ο οποίος ήταν χαμένος και με δάκρυα στα μάτια τής με πλησίασε έχοντας το κεφάλι σκυφτό και σηκώνοντας το σιγά, σιγά με χαστούκισε επαναφέροντας με στην πραγματικότητα. Άρχισε να μου φωνάζει και να κλαίει.
Λυδία: Γιατί δεν έκανες κάτι? Έπρεπε να υπερασπιστείς τον γιό σου.
Αντώνης: Λυδία δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Η θέση μου είναι πολύ λεπτή δεν το καταλαβαίνεις? Εξάλλου ο γιός μας είναι διαφορετικός, είναι... Είναι από άλλο κόσμο.
Λυδία: Τον έπιασα από το σακάκι εκείνη την ώρα. Πώς μπόρεσες να ξεστωμίσεις αυτά τα λόγια δεν ντρέπεσαι? Είσαι απαίσιος, ένας Μαλάκας. Δεν σε περίμενα να είσαι έτσι. ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ ΤΏΡΑ. ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ. ΧΆΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ, ΠΑΡΕ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ. ΧΕΙΡΊΖΟΜΑΙ.
Αντώνης: Αγάπη μου σε παρακαλώ σκέψου λογικά. Θέλεις να χαρίσουμε μετά από ότι πάθαμε να ήμαστε μαζί?
Λυδία: Αυτά ανοίκουν στο παρελθόν και τώρα είμαστε στο παρόν και εσύ αρνήθηκες όχι μόνο εμένα τότε, αρνήσε και τον γιό μας τώρα. ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ!!!.

Άρχισα να του πετάω ότι έβρισκα μπροστά μου από τα χαλάσματα γύρο μου. Στο τέλος έφυγε χωρίς να πει τίποτα.

Μάριος pov
Όταν έριξα κατευθείαν απάνω στην Αγγελική και τον William ήταν όλα θολωμένα. Όμως όταν είδα το βλέμμα της μαμάς μου να με κοιτάει τόσο έντονα, τρομοκρατημένα, χαμένα, γύρισα στα λογικά μου. Κοιτούσα τα χέρια μου, που με αυτά επιτέθηκα σε ένα αγαπημένο μου για μένα άτομο. Κοίταξα τα φτερά μου, τα οποία ήταν μαύρα σάν την πίσσα με ελάχιστα άσπρα φτερά που ξεχώριζαν σαν αστέρια στον μαύρο τοπίο του ουρανού.Η ουρά μου σερνόταν κάτω και στο κεφάλι μου τα μικρά κέρατα. Όχι δεν το πιστεύω είμαι Ακατανομαστος. Μαμά? Δεν το ήθελα. Δεν καταλαβαίνω? Γιατί είμαι έτσι? Άμεσος έτρεξε και με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που άρχισα να κλαίω με λιγμους μέσα στην ασφαλή αγκαλιά της και τα χέρια μου να είναι γραφόμενα από από την μπλούζα της. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Ήμουν χαμένος μέχρι που ήρθαν οι Ανώτεροι Άγγελοι με τόν πατέρα μου. Άμεσος άρχισαν να κρύβουν, να αναλύουν πώς να λύσουν το βρώμικο, σιχαμερό, αποβρασμα που έχουν μπροστά τους. Ο πατέρας μου καθόταν άπραγος μπροστά στο χάος που δημιούργησα και δεν έκανε τίποτα. Ο πατέρας μου που με αυτόν έκανα τα πάντα μαζί. Που με υπερασπιζόταν πάντα όταν με μάλωνε και με τιμωρούσε η μητέρα μου, για της ζαβολιες, τις σκανταλιές και τα πράγματα στην Αγγελική. Καθόταν εκεί χωρις να μιλάει για να με υπερασπιστείς αυτήν την φορά. Όμως ένα δεν περίμενα να με υπερασπιστεί  η μαμά μου. Στο τέλος αποφάσισαν να με διώξουν να πάω σε άλλο κόσμο από αυτό που έχω την οικογένειά μου, τα όνειρα μου και τούς αγαπημένους μου. Όταν έφυγα οι Ανώτεροι Άγγελοι, ο πατέρας μου έμεινε πίσω, χαμένος στον κόσμο του. Η μητέρα μου εξοργισμένη τον χαστούκισε φώναζε για να τον ξύπνησει για να την βοηθήσει να μην με πάρουν από αυτούς. Αλλά το μόνο που έκανε ο πατέρας μου ήταν να πει το έξης. '' Λυδία δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Η θέση μου είναι πολύ λεπτή δεν το καταλαβαίνεις? Εξάλλου ο γιός μας είναι διαφορετικός. Είναι... Είναι από άλλο κόσμο''.  Μόλις το άκουσα αυτό χάθηκε η Γη κάτω από τα πόδια μου. Ο πατέρα μου να το πει αυτό για μένα. Η καρδιά μου ράγισε και ένα δάκρυ εγκαταλείψεις κυλούσε στο μάγουλο μου πάνω από τα πολλά που είχα ρίξει δάκρυα. Έφυγε ο πατέρας μου. Το έσκασε και εξαφανίστηκε από τα μάτια μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα την μητέρα μου. Μαμά!!! Θα με διώξουν από δώ? Δεν θέλω να πάω πουθενά.
Λυδία: Αγόρι μου μην ανησυχείς. Δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις. Θα σε προστατεύσω εγώ. Έχω ένα σχέδιο. Θα φύγουμε μαζί για τον γήινο κόσμο και θα κρυφτούμε εκεί.
Μάριος: Αλήθεια μαμά?
Λυδία: Αλήθεια παιδί μου. Έτρεξα και τον αγκάλιασα.

William pov.
Άρχισα σιγά,σιγά να συνέρχομαι. Όλα γύρο μου ήταν θολά, όμως ο πόνος που ένιωθα στα φτερά μου με διαπερνούσε σε όλο το στόμα σαν μαχεριες που διαπερνούσαν την σάρκα μου. Τα μάτια μου επανήλθαν από την θολούρα που υπήρχε και αντίκρισαν την Αγγελική δίπλα μου χωρίς μια γρατζουνιά. Ευτυχως ήταν ασφαλής και καθόλου τραυματισμένη.Όμως εκείνη την ώρα αντηχούσε στα αυτιά μου μια γλυκιά και τρομαγμένη φωνή. ''Αγορι μου μην ανησυχείς. Δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις. Θα σε προστατεύσω εγώ. Έχω ένα σχέδιο. Θα φύγουμε για τον γήινο κόσμο και θα κρυφτούμε εκεί. Σήκωσα σιγα, σιγά το κεφάλι μου για να μην με δεί κανείς, ώστε να δω ποιος και που τα έλεγε αυτά. Άμεσος γούρλωσα τα μάτια μου στο θέαμα που είδα. Ο Μάριος  με την μορφή ενός Ακατανόμαστου και η μητέρα του να τον αγκαλιάζει με δάκρυα στα μάτια. Τότε γύρισαν και με κοίταξα και οι δυό τούς. Η μητέρα του ήρθε κοντά μου και με σήκωσε με στοργή.
Λυδία: Αγόρι μου είσαι καλά?
Will: Έτσι κι έτσι. Πονάνε τα φτερά μου.
Λυδία: Συγνώμη για ότι έγινε, εκμερος του γιού μου.

William pov
Δεν μπορούσα καν να την αντικρίσω. Τι να τής έλεγα. Ότι δεν με πειράζει? Ότι όλα είναι καλά? Ότι δεν το ήθελε? Που να ξέρω εγώ τι σκέφτεται ένας από αυτούς. Και βέβαια το ήθελε. Απλά δεν μίλησα την κοιτούσα. Πρέπει να φύγω.
Λυδία: Όχι σε καμία περίπτωση. Πρέπει να κοιτάξουμε τα φτερά σου.

Τότε τον πήρα απαλά από το χέρι τον σήκωσα και τοποθέτησα το χέρι του γύρο από τον αυχένα μου, έχοντας το χέρι μου γύρο από την μέση του. Μάριε έλα και εσύ μαζί μου. Τούς πήγα μέσα στο σπίτι και ύστερα πήγα να πάρω την Αγγελική. Την πήρα στην αγκαλιά μου και πήγα μέσα στο σαλόνι. Την έβαλα στον καναπέ και την σκέπασα με μια κουβέρτα. Του περιποιήθηκα τα φτερά με πενταντιν και επιδέσμους.
Will: Πρέπει να φύγω.
Λυδία: Καλά. Τώρα μπορεί να φύγεις και πάλι συγνώμη. Αλλά μπορείς να μου κάνει μια τελευταία χάρη?
Will: Και βέβαια μπορώ κυρία.
Λυδία: Ευχαριστώ πολύ. Θέλω να πας στο διπλανό σπίτι να ενημερώσεις την μαμά τής Αγγελικής να έρθει εδω για την κόρη της.
Will: Μα φυσικά.
Λυδία: Ευχαριστώ πολύ αγόρι μου.

William pov
Σηκώθηκα για να πάω στο δίπλανο σπίτι. Με αργά βήματα εφτάσα στο διπλανό σπίτι τής Αγγελικής. Έφτασα στην πορτα και χτύπησα το κουδούνι.

Τι λέτε να γίνει. Θα το σκάσουν η Λυδία με τον Μάριο? Ελπίζω να σάς αρέσει το δεύτερο μέρος. Μακάρι να λέγατε τίς γνώμες σας να δώ αν σας αρέσει. Επίσεις νομίζω ότι δε θα βγούνε στα 9 με 10 τα κεφάλαια τις παιδικής ηλικίας των ηρώων μας. Μάλλον θα βγούνε παραπάνω. Τα λέμε στο επόμενο.😍😘❤️