Άγγελος και Δαίμονας 2.Το φώς μέσα από το σκοτάδι.

Κεφάλαιο 12

Λυδία pov
Περιμέναμε έξω μόνοι μας. Κανένας από τούς δύο δεν μιλούσε, κάνεις δεν τολμούσε να πάρει τον λόγο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν έκανε τίποτα. Ένα ξέρω παρόλο που δεν τον κοιτούσα ένιωθα το βλέμμα του να με καίει τόσο πολύ που σηκώθηκα και περπατούσα από την αμηχανία μου. Βγήκε έξω η Αγγελική και φώναξε τον Αντώνη για να δεί το μωρό και την Καρολίνα. Ύστερα από λίγα λεπτά μπήκα και εγώ, ενώ ο Αντώνης με τον Στράτο βγήκαν. Είδα την Καρολίνα εξουθενωμένη, αλλά το πρόσωπο τής έλαμπε από ευτυχία.
Καρολίνα: Αγαπημένη μου φίλη έλα να δείς το βαφτιστίρη σου.
Λυδία: Τι εγώ?
Καρολίνα: Ναι εσύ χαζούλα.
Λυδία: Αλήθεια δεν έχετε προβλήμα?
Καρολίνα: Γιατί να έχουμε πρόβλημα?
Λυδία: Να με όλα αυτά που έγιναν.
Καρολίνα: Έλα πιο κοντά, θέλω να σου πω κάτι.

Λυδία pov
Πλησίασα σαν χαζή να δώ τι με ήθελε και τότε με χτύπησε με το βιβλίο που είχε στο κομοδίνο. Πόνεσα τόσο που έτριβα το κεφάλι μου για λεπτά.
Αγγελική: Χαχαχα.
Καρολίνα: Αυτό για να μην είσαι ηλίθια και μήπως λογικευτής.
Λυδία: Έτσι εεε... μάνα και κόρη κάνατε κώμα και με πειράζετε. Αρκεί που είδα ξανά το χαμόγελο τής Αγγελικής. Για να δώ το βαφτιστίρη μου.

Λυδία pov
Αντίκρισα τον μικρό μπόμπιρα που ήταν στα χέρια τής παιδικής μου φίλης. Ένα μωράκι άσπρο με ροζ μαγουλακια που είναι φουσκωτά σαν μικρές μπαλίτσες. Τα χεράκια του τα είχε ανοιχτά και τότε έβαλα το μικρό μου δάχτυλο στην χούφτα τού. Εκείνο το έσφιξε και άνοιξε τα ματάκια του. Μου θυμίσε τον Μάριο μου ως μωρό, αλλά τώρα... Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στο πρόσωπο μου.
Καρολίνα: Λυπάμαι τόσο για τον Μάριο. Απλά κλάψε αν θέλεις να ξεθυμάνεις.
Λυδία: Απλά είμαι πολύ χαρούμενη για σένα. Δεν φαίνεται?
Καρολίνα: Ναι αμέ πολύ.
Λυδία: Πάω να πιω νερό.
Αγγελική: Θα φέρω εγώ θεία. Και μην ανησυχείς στο υπόσχομαι ξανά ότι θα βρώ τον Μάριο και θα το φέρω κοντά σου ξανά.
Λυδία: Ωωω καλή μου. Ευχαριστώ πολύ, αλλά θα τον βρώ μόνη μου. Είσαι μικρή και πρέπει να χαρείς την ζωή σου. Επίσης πρέπει να πάς στο σπίτι με τον μπαμπά σου και θα μείνω εγώ εδώ για σήμερα να φροντίσω την μητέρα σου έως αύριο που θα πάρει εξιτήριο.
Καρολίνα: Μια χαρά είμαι εγώ. Για σένα ανησυχώ.
Λυδία: Να μην ανησυχείς και δεν πρόκειται να σε αφήσω έτσι.
Καρολίνα: Καλά ότι πείς.
Λυδία: Λοιπόν επιστρέφω.
Καρολίνα: Αχ τι θα κάνουμε με αυτούς τούς δύο.

Λυδία pov
Ενώ βγήκα έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου περπάτησα προς το κυλικείο για να πάρω ένα νερό. Ακόμα δεν έχω συνέλθει ούτε πρόκειται. Σε μια γωνιά πριν στρίψω για να βρεθώ στην πόρτα του κυλικείου είδα να βγαίνει από εκεί ο Αντώνης και ο Στράτος. Είχαν πάει να πάρουν καφέδες και σταμάτησαν λίγο πρίν στρίψουν στην γωνία να με δούν. Εγώ κρύφτηκα τότε στην γωνία που βρισκόμουν. Κάθησαν στο καναπέ και πριν φύγω άκουσα το όνομα μου. Άμεσος σταματήσα ασυνείδητα.
Στράτος: Τι θα κάνεις με την Λυδία?
Αντώνης: Τίποτα.
Στράτος: Δεν αντέχουμε να σάς βλέπουμε έτσι.
Αντώνης: Δεν θα κάνω τίποτα. Γιατί? Γιατί εγώ την άφησα να φύγει και αυτή και τον γιό μου. Είχε δίκιο σε όλα. Δεν έπρεπε να απορρίψω τον γιό μου. Τον άφησα να φύγει και μου λείπει παρά πολύ. Κάθε βράδυ που ξαπλώνω να ηρεμήσω από την δουλειά σε ένα μοναχικό δωμάτιο,σε ένα μοναχικό διαμέρισμα, κάθομαι και κλαίω. Μου λείπουν και οι δύο τόσο πολύ.
Στράτος: Για αυτό σου λέω να αφήσεις τις βλακείες και εσύ και εκείνη. Να προσπαθήσεις να τα ξαναφτιάξει με την αδερφή μου. Την ξέρω είναι πεισματάρα, ξεροκέφαλη και έχει αξιοπρέπεια. Εσύ πρέπει να καταλάβενεις.
Αντώνης: Επειδή την καταλαβαίνω για αυτό δεν θα κάνω τίποτα. Την πλήγωσα και το ξέρω.
Στράτος: Μα ρε ηλίθιε. Την έχεις εδώ και μπορείς να φτιάξεις τα πράγματα ενώ με τον γιό σου δεν μπορείς. Σκέψου τι θα ήθελε ο γιός σου να κάνεις. Θα ήθελε να σας βλέπει έτσι?
Αντώνης: Σταματά!!! Δεν θέλω να ακούσω κάτι άλλο.

Λυδία pov
Όσο τα άκουγα αυτά,δάκρυα έσταζαν από τα μάτια μου και κυρίως από την καρδιά μου. Γιατί γυρνάμε έτσι? Γιατί? Την απάντηση την ξέρω αλλά αν την θυμηθώ θα τον μισήσω. Όχι δεν θα τον συγχωρέσω ποτέ. Ποτέ!!!.

Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια.

Τώρα άρχιζε η ενήλικη ζωή τών ηρώων μάς. Τι θα γίνει στην ενήλικη ζωή τους. Επίσης θα έχει και νέα πρόσωπα, αλλά πρώτα μια μικρή σύνοψη από τα 8 χρόνια έως τα 21 τούς χρόνια.

Η Λυδία δεν τα έφτιαξε με τον Αντώνη. Αντίθετα έγινε μια κατάσταση να μην ξέρει ο ένας τον άλλον πλέον. Μόνο όταν συναντιούνται στο σπίτι του Στράτου και τής Καρολίνας. Η Λυδία έχει εγκλωβιστεί στο εαυτό τής και στην δυστυχεια τής. Μόνο στην δουλειά πάει στην Γη για να προσέχει τον Ρίκο εφόσον είναι φύλακα του ( ο Ρίκο είναι ένας κεντρικός ήρωας από το πρώτο μέρος του βιβλίου). Η Καρολίνα, ο Στράτος και ο Αντώνης είναι πλέον μαθητευόμενη για να γίνουν η επόμενη Ανώτερη του παραδείσου. Βέβαια ακόμα έχουνε τα παλιά καθήκοντα τους. Η Αγγελική έκανε μαθήματα με την μητέρα τής, τον πατέρα της και τον θείο τής για να γίνει μια δυνατή φύλακας άγγελος. Και αυτό έγινε. Δεν είναι πλέον η αδύναμη μικρή που ξέραμε. Έχει όμως μια μικρή αδυναμία που φοβάται τα κλειστά μέρη. Το οποίο της δημιουργίθηκε όταν ο Μάριος την έκλεισε στην ρόδα του Λουνα Παρκ. Ο Μάριος μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο γιατί καμιά οικογένεια των Ακατανόμαστων δεν τον ήθελε. Το όνομα του το έκανε Ρίο και έγινε ένας από τούς δυνατούς φυλακές Ακατανόμαστους της γενιάς του. Οι Ανώτεροι του έχουν μεγάλα σχέδια για αυτόν.

Είναι λίγο μικρό, αλλά θα γράψω και άλλο σήμερα. Από εδώ και πέρα αρχίζει η ενήλικη ζωή τους. Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο πολύ σύντομα.😍🌹