Άγγελος και Δαίμονας 2.Το φώς μέσα από το σκοτάδι.

Κεφάλαιο 26

Ρίο pov
Το φώς από το παράθυρο του υπόγειου έπεσε πάνω στο πρόσωπο μου ξυπνοντας με. Άνοιξα τα μάτια και είδα ότι κοιμήθηκα στην πολυθρόνα δίπλα της. Το φώς την χτυπούσε στο λευκό σώμα της  το οποίο ήταν όλο και πιο ωραίο όσο το έβλεπα. Βέβαια δεν ήταν και πολύ ψηλή, αλλά ούτε και κοντή. Είχε ένα τέλειο σώμα,με αρκετά ωραίο στήθος,μια λεπτή μέση και ένα τέλειο κώλο  που το στόλιζε ένα μαύρο τζίν σορτσάκι. Τα μαύρα μαλλιά της ήταν όλα απλωμενα στο άσπρο μαξιλάρι και τα χείλη της φαινόταν τόσο τριφερα σαν πέταλα από τριαντάφυλλα. Τότε εκείνη ενώ είχε κλειστά τα μάτια αρχήσε να κουνιέται και γύρισε πλευρό τεντονοτας το κώλο προς εμένα. Ναι μάλιστα ΓΆΜΟΤΟ μπαίνω σε πειρασμό και δεν πρέπει είναι θνητή ρε φίλε κοίτα τι τραβάω. Μετά από λίγο σηκώθηκε και εγώ άμεσος έκλεισα τα μάτια μου και έκανα πως κοιμόμουν. Ενώ σηκώθηκε μάλλον θα άγγιξε το πίσω μέρος του κεφαλιού τής και θα πόνεσε γιατί έκανε ένα επιφώνημα τότε σε εγώ την τρόμαξα και αυτό ήθελα να κάνω λέγοντας της να μην αγγίζει την πληγή. Αμέσως τρόμαξε και έπεσε κάτω. Εγώ τότε για πλάκα τής έδωσα το χέρι μου για να σηκωθώ. Έλα ντε που το τράβηξα και έπεσε ξανά κάτω με αποτέλεσμα εγώ να γελάω με την καρδιά μου αν έχω βέβαια και εκείνη να έχει θυμώσει. Από τα νεύρα της σηκώθηκε απότομα με αποτέλεσμα να καταλήξει να λυποθήμισει  και πρίν πέση να σωριαστή κάτω την έπιασα. Την είχα ξανά στην αγκαλιά μου και ένιωθα τόσο διαφορετικά με αυτήν δεν ξέρω για ποιο λόγο, όμως ξέρω ότι κάτι με τραβάει πάνω της. Τώρα τελευταία νιώθω πολύ περίεργα, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά μάλλον είναι η αλλαγή του περιβάλλοντος από τον κάτω κόσμο στον γήινο κόσμο ή επειδή είναι κάπως διαφορετικός από τούς άλλους Ακατανόμαστους. Την έβαλα στο κρεβάτι να καθήσει και της έβγαλα το πουκάμισο αφού ξεκούμποσα τα κουμπιά και τον κόπο στο καβάλο που είχε δέσει το κάτω μέρος του πουκάμισου της και ευτυχώς για μένα από μέσα φορούσε ένα μαύρο ραντάκι. Το μόνο σίγουρο θα την πηδούσα αν δεν ήταν θνητή. Μετά την ξάπλωσα και την σκέπασα με ένα σεντόνι. Ύστερα έφυγα για να πάω να κάνω μπάνιο γιατί είχα ένα προβληματάκι αφήνοτας το κρύο νερό να τρέχει στο σώμα μου και να με ξαλαφρώνη. Μετά βγήκα έβαλα τους κενουριους φακούς επαφής στο ίδιο χρώμα καστανό και ντύθηκα με μια φόρμα γκρί και μια μαύρη μπλούζα. Εφόσον δεν θα πάω στην δουλειά σήμερα λέω να φτιάξω πρωινό και να ταϊσω και  το ηλίθιο πιόνι.

Steven pov
Όταν φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα με ανέκριναν, ενώ σύμφωνα τούς έλεγα ότι δεν τον πυροβόλησα εγώ και ότι μου δώσανε το όπλο για να με ενοχοποιήσουν. Μου είπαν ότι θα το ελεξουν και ότι η θέση μου είναι πολύ δύσκολη και μάλλον χαμένη υπόθεση. Με βάλαν στο κρατητήριο και εγώ προσπαθούσα να μην κλάψω γιατί τα αδέρφια μου θα μείνουν μόνα τους και κανένας δεν θα τα βοηθήσει. Θα μου πείτε γιατί δεν ενημερώνω την θεία Φανή? Όμως δεν τής έχω εμπιστοσύνη γιατί πολύ απλά από τόσο χρόνια που την ξέρω είναι άκαρδη και δεν νοιάζεται καθόλου για την οικογένειά μας. Το μόνο που έκανε ήταν να έρθει στην κηδεία τής αδερφής τής για να πάρει ένα μέρος τής κληρονομιάς, αλλά ο πατέρας μου και η μάνα μου δεν είχανε πολλά μόνο το σπίτι στο οποίο μένουμε και κάτι χρήματα στην τράπεζα που πήγαν στην κηδεία τους. Μετά από αυτό η θεία Φανή δεν ξανα ήρθε. Οπότε δεν έχω κανέναν και δεν μπορώ να καλέσω τους φίλους μου γιατί είναι όλοι άνδρες και δεν θα αφήσω τα γουρούνια με την αδελφή μου το μόνο που μου μένει είναι η Alece. Ελπίζω να δεχτεί να κάτσει εκεί για όσο λοιπό γιατί δεν ξέρω τι θα γίνουν τα αδέρφια μου. Τώρα θα μου πείτε θα εμπιστευτείς μια ξένη? Έχω και άλλη επιλογή? Τότε ζήτησα να κάνω ένα τηλεφώνημα και ευτυχώς μου επητρεψανε.
Alece: Ποιος είναι?
Steven: Είμαι ο Steven.
Alece: Εμ... Ναι τί θέλεις?
Steven: Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Επειδή έγινε κάτι και είμαι σε δύσκολη θέση μπορείς να πάς στο σπίτι μου να προσέχεις τα αδέρφια μου? Η οδός είναι.... Και ο αριθμός....
Alece: Πρώτον δεν είπα Ναι! Για αυτό που ζητάς. Και δεύτερον δεν είμαι νταντά εγώ!
Steven: Σε παρακαλώ πολύ είσαι η μόνη ελπίδα μου. Είμαι κλεισμένος πίσω από τα κάγκελα και δεν έχω κανέναν για να πάει στα αδέρφια μου.
Alece: Είσαι στην φυλακή?
Steven: Ναι
Alece: Καλά και ή γονείς σου?
Steven:.....
Alece: Με ακούς?
Steven: Ναι.
Alece: Οι γονείς σου που είναι?
Steven: Πέθαναν.
Alece: Θα πάς?
Alece: Καλά, όμως δεν μου αρέσουν τα παιδιά. Θα κάνω ότι μπορώ.
Steven: Ευχαριστώ πολύ.
Alece:  Τίποτα και το έκλεισα.

Alece pov
Λυπήθηκα παρά πολύ για αυτόν γιατί ξέρω πώς είναι αν μην έχεις γονείς και εμένα μου λείπουν η μητέρα μου που πέθανε και ο πατέρας που ποτέ δεν γνώρισα. Δεν μπορούσα να μην δεχτώ εξάλλου του χρωστάω με βοήθησε γιατί τώρα δεν ξέρω που θα ήμουν. Να τελειώσω με το νοσοκομείο και μετά θα πάω να πάρω και μερικά πράγματα από το σπίτι και θα πάω από εκεί.

Ρίο pov
Ήμουν στην κουζίνα και έφτιαχνα τοστ, ενώ ετοίμαζα το γάλα για το θνητό ηλίθιο μωρό στο γυμναστήριο. Όταν τελείωσα πήρα το πιάτο με τα τοστ και το ποτήρι με το σοκολατένιο γάλα και κατέβηκα στο ισόγειο. Όταν κατέβηκα την είδα να κάθεται στο καναπέ σκυμένη βάζοντας το χέρια στο κεφάλι για να στηριχτεί. Εκείνη με κατάλαβε και σηκώθηκε όρθια.

Αγγελική pov
Ξύπνησα για ακόμα και φορά στο σπίτι αυτούνου του μαλακά. Σηκώθηκα και κάθησα για να συνέλθω μην ξανά πέσω πάλι. Εκείνη την ώρα μου ήρθε στο κεφάλι ότι αν το μάθουν οι γονείς μου και ο θείος ο Αντώνης, ότι με χτύπησαν γήινοι και εγώ σαν αδύναμη κατέληξα σε αυτά τα χάλια είναι σύγουρο ότι θα με σταματήσουν από την αποστολή και θα χάσω την ευκαιρία να βοηθήσω την Alece και να βρώ τον Μάριο. Όσο σκέφτομουν δεν είχα πάρει χαμπάρι οτι ήταν εκεί αυτός και με κοιτούσε.

Άλλο ένα κεφάλαιο τελείωσε και επέτε συνέχεια. Ο Steven είναι νσε πολύ άσχημη θέση και μάλλον επέτε συνέχεια στον πόνο του, όπως και στης Άγγελικη. Ο Ρίο θα κάνει τα πράγματα χηρωτερα. Τα λέμε στο επόμενο που μπορεί να ανέβει το βράδυ τα λέμε.😍❤️