Άγγελος και Δαίμονας 2.Το φώς μέσα από το σκοτάδι.

Κεφάλαιο 17

Ρίο pov
Ήταν τόσο εξοργησμένη που δεν τής είπα ευχαριστώ για την καλή τής πράξει που μου έβαλε το κινητό στην τσέπη του τζίν παντελονιού μου και έφυγε βρίζοντας με. Όμως δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι. Αν την ξανά δω πρώτα μου θα περάσει δύσκολα. Αλλά αυτά τα μάτια της. Τέλος πάντων δεν θα κάτσω να σκάσω, πρέπει να συνγκετρωθώ στην αποστολή μου.

Αγγελική pov
Εφόσον τελείωσα με τον ηλίθιο που βρέθηκε μπροστά μου κατεύθυνθηκα προς το εμπόρικο κέντρο για να πάρω από το μαγαζί τα πράγματα μου. Όταν έφτασα στο σπίτι ήταν είδη απόγευμα και σουρούπωνε. Η Ασπρούλα έφτασε γρήγορα κοντά μου κουνόντας την ουρά της. Άφησα τα πράγματα μου στους καναπέδες και πήρα την σακούλα με τα τρόφιμα. Έψαξα για τα σκυλομπισκότα και της έδωσα ένα. Είπα πήγα στην κουζίνα να κάνω μια απλή μακαρονάδα με σάλτσα. Ύστερα τακτοποίησα τα πράγματα που πείρα, δηλαδή όσα μπορούσα για σήμερα και αύριο τα υπόλοιπα. Ανέβηκα στο δώματιο μου, έβαλα τής πιτζάμες μου ένα σορτσάκι και μια μεγάλη φανέλα του Will για να είμαι άνετη και να μυρίζω το άρωμα του και έπεσα για ύπνο.

Ρίο pov
Έφτασα στο σπίτι και πέταξα τα πράγματα μου στο διάδρομο. Πήρα την σακούλα με την πίτσα και την κοκάκολα,έβαλα τηλεόραση και άρχισα να τρώω. Παρακολουθούσα διάφορα πράγματα όμως τελικά κατάφερα να βρεθώ και να ξενερώσω. Αύριο πρέπει να ξεκινήσω το σχέδιο μου για να μπω στην μαφία. Με όλα αυτά που έγιναν σήμερα ξεράθηκαν στον καναπέ. Ήμουν πάνω στην μηχανή και έτρεχα στην λεωφόρο μέσα στην νύχτα με μεγάλη ταχύτητα. Εκεί που έτρεχα εμφανήστικαν αυτά τα γαλανά μάτια μπροστά μου καρφωμένα στον ορίζοντα με δάκρυα να τρέχουν. Άμεσος ξύπνησαν βαριαστεναζοτας έχοντας στο ένα χέρι ένα κόμματι πίτσα και στο άλλο το τηλεκοντρόλ τής τηλεόρασης. Έλος δεν αντέχω άλλο δηλαδή. Πρέπει να θυμίσω. Να βρώ ξανά την μνήμη μου. Μπορεί να είναι η μητέρα μου αυτή που θυμάμαι ή ο πατέρας μου. Σηκώθηκα και άρχισα να ψάχνω τις σακούλες μέσα στο βράδυ. Μόλις βρήκα την σακούλα που ήθελα πήρα το μπουκάλι από μέσα,το άνοιξα και άρχισα να πίνω. Το ουίσκι με ηρεμεί και με βοηθάει να ξεχνάω πράγματά μια καταστάσεις. Μετά από περίπου μία ώρα ξανά κοιμήθηκα.

          Την επόμενη μέρα το πρωί.

Το πρωί με βρήκε να περιμένω σε μια καρέκλα σε άθλια κατάσταση.Ανησυχούσα για το τι επρόκειτο να γίνει. Τα αδέρφια μου είναι σπίτι και περίμεναν για τα νέα. Αν γίνει το χειρότερο τι θα κάνω εγώ και τα αδέλφια μου?. Ο μικρός μου αδερφός είναι πολύ βάρδια άρρωστος με άσθμα και η αδερφή μου τι να κάνει 12 χρόνον κορίτσι. Από όταν έγινε το ατύχημα,δεν ξέρω τι να κάνω είμαι έτοιμος να εκραγώ σε δάκρυα ανά πάσα στιγμή. Το ότι έχουν τούς γονείς μου εκεί μέσα για 3 ώρες δεν βοηθάει την κατάσταση μου. Η πόρτα άνοιξε και βγήκε έξω ο γιατρός. Έτρεξα αμέσως κοντά του, έτρεμα στο τι μπορούσα να ακούσω από το στόμα του. Γιατρέ πώς είναι οι γονείς μου? Θα γίνουν καλά? Έτσι δεν είναι?
Γιατρός: Μικρέ μου πρέπει να φανείς δυνατός. Τον πατέρα σου δεν μπορούσαμε να το σώσουμε γιατί είχε πεθάνει είδη, ήρθε σε εμάς πολύ αργά.
? ΌΧΙ!!! Και η μητέρα μου γιατρέ?
Έκανα ότι μπορούσα και δυστυχώς είχε τραυματιστεί πολύ βαριά, είχε καεί πολύ  και ήρθε σε τραγική κατάσταση. Λυπάμε πολύ μικρέ μου.
? ΟΧΙ!!! ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΛΉΘΕΙΑ.
Γιατρός: Αλήθεια έκανα ότι μπορούσα λοιπαμε.