Άγγελος και Δαίμονας 2.Το φώς μέσα από το σκοτάδι.

Κεφάλαιο 49

Στράτος pov
Μετά λές κάνε οικογένεια για να δείς καλό. Τώρα θύμωσε και μαζί μου ενώ υπερασπίστικα την κόρη μάς. Θάλασσα τα έκανα πάλι. Αφού πήγα να δώ τι κάνει ο Σάκης, έπειτα έσυρα το σώμα μου προς στο ξενώνα δίπλα στο δωμάτιο τής κόρης μου. Αφού έκανα ένα μπάνιο έβαλα μια φόρμα και ξαπλώσα για ύπνο. Αύριο είναι μια κενουρια μέρα και αφού ηρέμισει να της μιλήσω πάλι.

Λυδία pov
Μόλις τόν είδα μέσα σε τέτοια κατάσταση  τον Αντώνη κοκαλοσα και κοιτάγαμε ο ένας τον άλλον. Εκείνος πήρε αγαρμπα την αλοι
φή από τον Στράτο και πήγε να φύγει, όμως δεν τον άφησα σε τέτοια κατάσταση. Ένταξη μπορεί να μην ήμαστε μαζί πλέον εδώ και 13 χρόνια, όμως είναι ο πρώην άνδρας μου και ο πατέρας του παιδιού μου. Τον πήγα σπίτι, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να μπει μέσα. Ξέρω ότι του είναι δύσκολο να μπει μετά από τόσα χρόνια και να δεί ένα άδειο σπίτι χωρίς τον γιό μου. Ήταν τόσο δεμένοι και τον υπερασπίζοταν πάντα σε έμενα που τον κατσαδιαζα. Όμως αποφασησε να ακολουθήσει το καθήκον του. Γύρισε να φύγει, όμως εγώ τον τράβηξα μέσα. Με κοίταξε με αυτά τα γουρλομενα μάτια του, έχοντας τα ξανθά μαλλιά του πεσμένα όπως πάντα προστα τούς. Έκλεισα την πόρτα και τον τραβιξα να κάτσει στο καναπέ. Εκείνος κοιτούσε σαν μικρό παιδί γύρω, γύρω το σπίτι. Λές και το έβλεπε για πρώτη φορά. Εφόσον κάθησε στον καναπέ του άνοιξα το μπλέ πουκάμισο του όσο εκείνος κοιτούσε τίς κονσόλες από το play stesion που έπαιζαν με τον γιό του. Η πληγή ήταν βαθιά και το αίμα έτρεχε πάνω στο στήθος και τους κοιλιακούς του. Πήγα στο μπάνιο και πήρα μια πετσέτα ενώ επεστρεψα δίπλα του, αρχήσα να του σκουπίζω την πληγή ενώ εκείνος όσο εγω σκουπιζα την πληγή προσπαθούσε να μην κλάψει. Ύστερα έβαλα την ανηφη προσεχτικά και τότε ένα δάκρυ του έπεσε στο χέρι μου ενώ απλωνα την αλοιφή στην πληγεί. Έκλεισα το κουτάκι της αλοιφής και τον κοίταξα. Εκείνος απλά κοιτούσε στο ίδιο σημείο.
Λυδία: Πονάς τόσο πολύ?
Αντώνης: Ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Λυδία: Θα σε ανακουφίσει το φάρμακο από το μπλέ ρόδο. Κάνε υπομονή.

Λυδία pov
Σηκώθηκα να φύγω για να φτιάξω φάει όμως ένιωσα το χέρι του να με κρατάει τόσο σφιχτά. Δεν γύρισα να τον δώ, δεν μπορούσα. Ήξερα ότι έκλαιγε ότι έκλαιγε για τον γιό μάς που χάσαμε και για τις τόσες αναμνήσεις που του εμφάνησε αυτό το σπίτι. Ξέρω ότι του λείπει πολύ όσο και εμένα.
Αντώνης: Δεν είναι η πληγή που με πονάει. Είναι αυτό το μέρος και η αναμνήσεις του που τις νιώθω σαν μαχαίρι στην καρδιά.
Λυδία: Λυπάμαι για αυτό. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα πλέον. Έψαξα σε όλα τα πιθανά μεροι στην Γη. Από τότε που ο Μάριος έγινε 18. Όμως μάταια. Είμαι μια άχρηστη.