Taped-Up Heart

XVIII. Girlfriend

Chapter Eighteen

Girlfriend

The game ended on Xavierville's side, and the whole game patuloy lang sa pagpaparinig sa akin iyong katabi ko na team captain daw pala ang gusto ko.

Hindi ko na lang siya pinansin hanggang makalabas ako ng arena. I just texted Duane na mag-aabang na lang ako doon sa exit. After ilang minutes, nagsigawan na ang mga tao—mostly babae dahil lumalabas na ang mga players. I immediately saw Duane, nanibago ako dahil dito siya lumabas. Madalas kasi doon siya sa kabilang exit dahil hindi nga siya socialite kaya tinatakasan niya ang mga fans niya.

I saw how uncomfortable he was, but he just smiled and nodded to everyone who was asking him for a picture. Nang makita niya ako, kaagad siyang ngumiti. Ramdam ko na gusto niya na akong lapitan pero ang daming humaharang sa kanya. I can't blame his fans, ngayon lang naman kasi siya lumabas sa entrance na 'yan.

Nakalapit lang siya after thirty minutes of taking pictures with his fans, he looked exhausted when he approached me. "I'm sorry... that's why I didn't want to go out here, too many people are asking for a picture."

I smiled. "They're your fans."

"Gabbien just convinced me to go out here, bilang thanks na rin for those who watched our game," he said.

I nodded. "Let's eat?"

Tumango lang siya at nagsimula na kaming maglakad. Sabi niya naman, sinabi niya na raw kina Tita na hindi siya sasabay pauwi dahil kasama niya ako mag-dinner.

"By the way, congrats nga pala. Ang galing mo kanina!" I told him. Nasa loob na kami ng sasakyan niya at papunta na sa isang mall. Ngumiti lang siya habang nanatiling nakatingin ang mata niya sa kalsada. "Isang game pa, right? Tapos finals na?"

He nodded. "Yeah. Hope we'll win."

"Kaya niyo 'yan! Basta teamwork lang ang kailangan, and also iyong defense niyo mas patatagin niyo and sana less turnovers—"

I was cut off by his chuckle. "You sound like Coach."

"Sa tagal ko na ba namang nanonood ng games niyo, syempre alam ko na kung ano ang kulang. Kapag need ni Coach Lim ng assistant, tell him I'm here," I kidded.

Natawa nanaman siya. "Will keep that in mind."

Ngumiti lang ako tumingin sa mga lugar na nadadaanan namin, hanggang sa tinawag niya ang pangalan ko. "Asia..."

"Hmm?" I asked, still not looking at him.

"Thank you..."

This time, I looked at him. His eyes remained on the road. "Thank you? For what?" I curiously asked.

"For everything," he answered.

"Don't thank me... I'm doing these things because I want to and I'm enjoying it, and if there's someone who would be thanking somebody, that would be me... thank you, Duane... for being the best friend ever."

Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon, binigyan niya lang ako ng isang ngiti.

* * *

Pagod na pagod ako sa mga ginawa namin ngayon sa school. Umuulan pa sa labas kaya ang hassle, buti na lang may nagpahiram sa akin ng payong na bata. Feeling ko naubos na iyong brain cells ko sa dami ng sinolve namin sa math kanina. I was about to tap my keycard when I stopped. Napansin kong may parang lunchbox sa tapat ng condo unit ni Tiu. It was already eight in the evening... I just shrugged it off. Baka hindi pa siya nakaka-uwi ng condo.

The whole night, that thought bothered me that there's something wrong with him kaya naman lumabas ako at nakita kong nandoon pa rin ang lunchbox... ano ang mayroon? Bakit hindi niya kinukuha? For sure, nandyan siya kasi hindi naman siya papadalahan ng pagkain kung wala siya dyan, 'di ba?