Czekoladka

31. Czysta karta

Rano obudził mnie zapach pieczonych tostów. Wstałam, owinęłam się białym, miękkim kocem i poszłam prosto do kuchni. Tam czekał na mnie mój chłopak z prawie gotowym śniadaniem. Był ubrany tak, jak wczorajszego wieczora. Bez koszulki w samych jeansach. Stał tyłem, więc nie zauważył mnie opierającej się o framugę drzwi. Mogłam bez narażania się na jego riposty obserwować, jak swobodnie porusza się po kuchni. Jego tyłek jest boski. A ja mam właśnie na niego cudowny widok. Mięśnie pleców i ramion napinają się delikatnie z każdym ruchem jego rąk. Światło wpadające przez okno przed nim, otacza go jak aura anioła. Nic jednak nie trwa wiecznie. Wyjmując z tostera ostatnie chlebki odwraca się by podać je do stołu. Wtedy mnie dostrzega, a moim oczom ukazuje się uśmiech pokrywający pół twarzy. Przeznaczony tylko dla mnie.

- Dzień dobry aniołku.

- Aniołku?

- Mhm.. W tym białym kocyku wyglądasz jak mój aniołek. – czarował podchodząc. Objął mnie w tali i zaszczycił długim pocałunkiem. – Siadaj, niadanie gotowe.

- Muszę się iść ubrać.

- Jak dla mnie możesz zrzucić ten kocyk i jeść bez niego.

- Nie wątpię – mimo to odwróciłam się i poszłam na górę, by doprowadzić się do ładu. Gdy już to zrobiłam i po kilku minutach wróciłam na dół usłyszałam jakiś inny głos. Zaglądając do kuchni zorientowałam się, że to tata Milesa. W duchu dziękowałam bogu, że nie uległam pokusie tego pacana i poszłam jednak się ubrać.

- O, dzień dobry Mia. – przywitał się szykując jednocześnie dla siebie kanapkę

- Dzień dobry, smacznego – odpowiedziałam grzecznie siadając na wysokim krześle przy ladzie kuchennej.

- Jak babcia? – pytał Miles, wyraźnie zniecierpliwiony. Widocznie też dopiero co wszedł i Miles nie zdążył o to zapytać przed moim przyjściem. Podziwiam go za jego opanowanie w tej chwili. Gdy byliśmy razem od wczoraj starałam się go pocieszać albo odwodzić o myśli jego babci w szpitalu ale wiem też, że takiej myśli nie można wyrzucić z głowy kiedy tylko się chce.

- Niestety, albo na szczęście bez zmian. Sam nie wiem co leprze. Nadal nie mamy dawcy, a jak wiesz z każdą godziną szanse maleją. – nikt z nas tego dalej nie skomentował.

- Mama została w szpitalu sama?

- Nie, ciocia Maggy przyjechała przed pracą. Dlatego wróciłem szybko do domu wziąć prysznic i się przebrać. Obiecałem też Maggy, że dopilnuje wygonić was do szkoły. Chris i Liam mają po was przyjechać. Chyba zaczynacie dzisiaj później więc macie jeszcze trochę czasu. – No tak. Szkoła. Wczoraj nie poszliśmy, bo Chris przekonał ciotkę, że powinniśmy być przy Milesie. Wcześniej z kolei było wolne i weekend. Teraz czas wracać.

- W porządku, przyjadę do szpitala po lekcjach idę się ubrać.

- Idę z tobą zabrać swoje rzeczy.

***

Bliźniaki czekały na nas na szkolnym parkingu. Matt stał przy samochodzie i nerwowo kopał butem w przednią oponę. Naomi widząc wjeżdżające audi Liama i mustanga Milesa otworzyła drzwi i szybko wysiadła z auta. Podczas, gdy Miles parkował na swoim zawsze wolnym miejscu, ja widziałam jak zmienia się mina mojej przyjaciółki. Raz wydawała się być zdenerwowana, wkurzona, raz jakby poczuła ulgę, a później z kolei jej wzrok wyrażał współczucie. Czuję się winna, bo bliźniaki należą do naszej paczki. Naomi to moja najbliższa przyjaciółka. Matta także polubiłam od samego początku, a przez ostatni tydzień obaj byli z boku. Oczywiście pisaliśmy do siebie i tak dalej. Byli na rozmowie przez skype. Jednak sytuacja z babcią Milesa, wszystkich wytrąciła z dziennego rytmu. Po za tym, nikt nie znał całej prawdy z historii mojej i historii mojego chłopaka. To chyba był najwyższy czas, by wszystko sobie wyjaśnić, jeżeli nadal chcieliśmy być paczką. Nie mogło już być żadnych tajemnic, żadnego ukrywania, żadnych sekretów. Czysta karta.