Secretly Loving Mr. Lazzaro (COMPLETED)

Kabanata 4

Tinakpan ko ang mukha ko ng panyong hawak dahil sa marahas na sinag ng araw na dumadapi sa sensitibong kong balat. Humugot ako ng malalim na buntong hinnga, kailan ba matatapos ang praktis na ito. Pang ilang na namin ito sa.

"Psst.... Pssst" Diretso ang tingin ko sa kaibigan nasa kabilang linya. Kumaway siya sa akin, ngumiwi lamang ako bilang sagot. Itinaas ko ang kaliwang kamay ko at binasa ang oras, pasadong alas onse y media na.

"Okay, listen everyone. We will resume our practice at exactly 1 in the afternoon, make sure to be on time para wala ng masayang na oras. And I'll be assigning you with your partners since we'll be practicing on your cotillion dance." Naghiyawan ang lahat, na kabilang sa JS prom. Lalong-lalo na mga third year students dahil unang beses nila ito.

Hinintay ko na lamang makalapit si Donnalyn sa akin habang hindi naman magkamayaw ang mga dadalo sa selebrasyon sa naging anunsyo ngbaming trainor. Pumanhik kami palabas ng gymnasium ni Donnalyn, hindi alintana ang bawat salitang naririnig sa mga taong nagagalak.

"Oh God, sana naman medyo mas mataas sa akin ang ipares diba? " reklamo ni Donna. Tumgao-tango naman ako, magkasingtangkad lamang kami ni Donna kaya kung ipapares kami sa mas maliit sa amin hindi ko na ma-imagined ang pagsasayaw kasama ng kapares, idagdag mo pang magsusuot kami ng high heels.

Nasa bukana na kami ng gymnasium nang humarang sa harap namin si Dalton, si Dalton na ilang tableta ng gamot ang nalaklak. Kunot ang noo niya at matatalim ang mga tingin sa akin. Pinagtaasan ko siya ng kilay, ilang beses niya na bang sumubok na kausapin ako. Hindi ko na mabilang kung pang ilang beses na ito simula noong araw na iyon.

"Can we t-talk?" Halos masamid ako, umubo naman ang kasama ko. Nang nakabawi ay agad ko siyang kinunutan ng noo. Tumikhim ako bago siya nilagpasan, naiwan siyang nakatiim bagang.

Hindi nakasunod sa akin si Donna, mukhang naiwan ng ilang segundo ngunit nakabawi riin at kaagad akong pinaulanan ng mga katanungan.

"Grabe ka, di pa rin maka-move on?" Move on? Hindi ko kailangan yan dahil wala naman akong dapat na imo-omve on sakanya.

"kawawa naman iyong tao, Iyah." Paano naging kawawa iyong masungit na iyon?

"ano ba yun? Bat hindi man lang sinagot" excuse me? Sinagot ko naman ah, iyong kilos ko nangangahulugang ayaw ko siyang kausap.

"Wala naman na kaming dapat pag-usapan pa, tsaka para saan? We aren't event friends." I said. Iyon naman ang totoo, at hinding-hindi na kami magiging magkaibigan pa.

"Napaka-defensive mo naman. Excuse me? Si Dalton iyon at hindi si Dexter." Tinapunan ko sya ng masamang tingin sa pagbabanggit ng pangalang iyon.

Hindi ko alam, bigla na lamang ako nag-iinit sa galit sa aking sarili. Hiyang-hiya ako sa ginawa ko noong gabing yun, kung bakit ba kasi napatawag pa ako sakanya. At sa dami ng pwedeng matawagan, bakit siya pa?

Imagine... a twelve year old girl calling you in the middle of the night, asking for a help with an erotic voice.

God, halos hindi na ako lumabas ng bahay at nagtatago naman kapag papasok ng eskwelahan. Sinisigurado kong hindi ko sya maabutan sa pagpasok at lalong-lalo na sa pag-uwi, hindi na rin ako nag-abang pa sa bakuran, hindi na ako kailanman nakatungtong sa bakal na upuan para abangan siya.

Wala ng Klariyha ang nag-aabang kay Dexter, wala na ang dating Klariyhan na nagsikap matutong mag-bake para mabigyan siya. Naging madali naman ang pag-iiwas ko sakanya, dahil noong nagsummer ay nangibang bansa kami, at noong nagpasukan naman ay naging abala ako sa pag-aaral. Naging class president kasi ako at bilang estudanyente may katungkulan halos gabihin na ako sa pag-uwi, at ganoon din ang nangyari sa sumunod na summer. Wala na akong balita kay Dexter, hindi na rin ako nagtangka magbake pa ulit para lang ibigay kay Dalton at pagtakpan ang tunay kong motibo.