Unutulmayan Şarkı // Kim Taehyung ✅tamamlandı✅

yirmi sekizinci bölüm

Resimler, kıyafetler, bir şeyleri hatırlatan ve hiç unutturmayan, unutulmayan şarkılar... Bunların hepsinin değerini daha iyi anlamaya başlamıştım. Sevdiklerim yanımdayken geçirdiğim zamanın aslında en değerli zaman olduğunu anlayabilmiştim. İnsanların bakışlarına anlam yüklemeye başlamıştım. Bir bakışından ne demek istediğini, ne yapmak istediğini anlayabiliyordum. Taehyung'un eşi olmuştum. Sadece sözde değil, her şeyiyle.

Odadan çıktığımda gözyaşlarım süzülürken elimin tersiyle hepsini ittim. Daha fazla gözyaşı dökmek istemiyordum.

Kapının önünde dikilmeye devam ederken karşıdan gelen Jimin'i gördüm.

"Noona... İyi misin?"

Gözlerimin hâlâ yaşlı olduğunu hissedebiliyordum. Jimin beni böyle görünce çok endişelenmişe benziyordu. Beni omuzlarımdan tutup salladı ve;

"Noona.. Bir cevap ver.. İyi misin?"

Sesi git gide yükseliyordu. Omuzlarımdaki ellerini tutup;

"Jimin! Taehyung... Taehyung iyileşiyor!"

***

Odanın içine giren kış güneşi Taehyung'un o güzel yüzünü daha da parlak gösteriyordu. Gülümsemesiyle bize karşılık verirken ben de odanın içindeki küçük dolabı boşaltıyordum.

"Yani... Evimize mi gidiyoruz?" dedi mutlulukla.

"Evet!"

Jimin benden önce Taehyung'un sorusunu cevaplamıştı. Mutlulukla odanın içinde dolanıp dururken kapı açıldı. Jungkook, Ri Jin ve Hoseok gelmişti. Ri Jin sitemkâr bir sesle konuşmasına başladı;

"Bir gittiniz bir daha gelmediniz... Ne oluyor?"

Bavulu doldurduğumu gördüğünde ses tonu biraz daha yumuşamıştı.

"Ne yapıyorsun sen? Nereye gidiyorsunuz?"

Hoseok, cevap beklercesine bize baktı. Taehyung gülümseyerek onlara baktıktan sonra bana baktı ve;

"Evimize gidiyoruz..." dedi.

"Yok artık! Ciddi mi?"

Jungkook'un şaşkınlık dolu sesinin ardından Jimin, onun yanına gitti ve dirseğini Jungkook'un omzuna koyarak havalı bir şekilde konuşmaya başladı.

"Evet.. Evlerine gidiyorlar. Tabii ki noonam sayesinde.."

Bana bakıp göz kırptığında çok heyecanlı hissetmiştim. Taehyung'un benim sayemde iyileşmiş olması... Bu cümleyi duymak ayaklarımı yerden kesmişti.

"Hepimizin sayesinde oldu. Babam, kesinlikle mutluluğun bu tür hastalıkların en büyük çaresi olduğunu söyledi."

Bavula doğru uzanan elimi tutmuştu Taehyung.

"Sizin yanınızda her zaman mutluydum, mutluyum."

Eğer bir gün mutluluğu açıklamak zorunda kalsaydım eğer, Taehyung'un elini elimde hissettiğim o anı söylerdim. Her seferinde beni nasıl hissettirdiğini, kalbimi nasıl attırdığını anlatırdım.

Aynı zamanda Jimin'in üzüntüsünü silebildiğim için kendimi oldukça rahatlamış hissediyordum. Onun ablası olmuştum ve bir söz vermiştim. Yanında hiç kimse olmasa bile onun ellerinden tutup, karanlıktan çekip alacağıma söz vermiştim. Ona layık bir abla olmak istemiştim ve olmuştum da. Şimdi herkese bakarken gözleri kısılana kadar gülüyordu. Sözümü tuttuğumun bir göstergesiydi bu.