İZ

22.Bölüm

Selam canlarım yorum ve oy atmayı unutmayın sizleri seviyorum, keyifli okumalar.❤❤

22.BÖLÜM

Karanlıktan başka hiç bir şey hissetmiyordum içimde kocaman bir boşluk ve karanlık. Ben artık batmıştım ve bunu düzeltemiyordum ve düzelten birisi de yoktu tektim bu boktan dünyada doğduğumdan beri tektim,karanlık iyice içime çökmüştü bağırışlarım kulaklarımın zarını delmişti artık.

Çırpınıyordum sadece çırpınıyordum elimden başka bir şey gelmiyordu dağın başında elim ayağım bağlıydı tektim kim gelecekti kurtarıcı meleğim Ekin'mi? heh sadece kendimi kandırırdım bunu düşünmekle, o artık yoktu beni gelip kurtarsa bile yoktu oda annem gibi güzel bir ölümle benden ayrıldı,kendi düşüncelerimle kendimi yerken yanıma köpek geldi ve beni koklamaya başladı ilk korkudan çığlık attım ama zararsız olduğunu anladım. Köpeğin ardından yaşlı bir adam yanıma yaklaştı ilk bana göz ucuyla baktı sonra yere çömeldi ve konuştu.

"Burada ne oluyor?"diye sordu.

Görmüyordu sanki karşında ki vaziyeti. " Bey amca bana yardım eder misin lütfen?"dedim.

Adam bana dikkatlice bakıyordu ama artık dayanamadı beni çözmeye başladı kurtulduktan sonra ayağa kalktım tam kaçacakken adam kolumdan tuttu.

"Kızım bu saatte buralar hiç tekin değil bir daha ki sefer bu kadar şanslı olmazsın benden söylemesi gel bu gece tepede ki evim de kal benden korkmana gerek yok ama karar senin."dedi.

Artık kimseye hemde hiç kimseye güvenim kalmamıştı bir türlü karar veremiyordum önümde iki seçenek vardı ama ikisinden de korkuyordum. Ama dediği gibi hiç tekin bir yerde değildim şükür edeyim ki kurtulmuştum mecbur bir şekilde adamın teklifini kabul ettim.

"Tamam bey amca bir gecelik misafirin olabilirim."dedim tebessümle.

"Tamam kızım beni takip et hava fazlasıyla soğuk."dedi ve yürümeye başladı.

Adamı takip ettim kısa bir yürüyüşün ardından tepede ki eve ulaştık adam kapıyı açıp eliyle beni içeriye buyur etti başımı eğerek içeriye girdim sıcacıktı bir an eriyor gibi hissettim koltuğa gidip oturdum ellerimi bacaklarımın arasına alıp etrafa göz attım. normal bir evdi sadece beyazla griye hakim bir evde amerikan mutfaklı ufak bir evdi, ben etrafa göz atarken adam elinde iki kupa kahveyle yanıma geldi kahveyi bana uzattıktan sonra yanıma oturup konuşmaya başladı.

"Kızım neden bu haldesin belki şuan bana güvenmiyorsun haklısın da ama derdini anlat rahatlarsın belki."dedi gülümseyerek. Adam da bir baba şefkati vardı kilolu yanakları kırmızı tontoş bir amcaydı.

Gözlerim dolu bir şekilde konuştum. "Bey amca benim yaşadıklarım yaşıma göre çok fazla hangi birisini anlatayım."dedim başımı öne eydim gözümden bir damla yaş aktı.

"Bak kızım hayat bildiğin kadar kolay değil ne yaşadığını bilemem ama biraz kendini dışarıda senden daha beter olan insanları getir aklına belki senin yaşadıkların daha beter ama bir şeyleri bir şeylerle kıyaslamayı öğren yoksa kendi acınla boğulur gidersin sana bir büyük tavsiyesi hiç kimse için o güzel göz yaşlarını akıtma hep güçlü kal."dedi.

Başımı kaldırarak amcaya baktım onunda gözleri dolmuştu kendimi tutamadan daha çok ağlamaya başladım. "Olmuyor yapamıyorum annem yok babam düzgün bir yaşantım yok hep bir belanın içindeyim gittikçe batıyorum."dedim.

"Kızım çoğu insan yetim, öksüz ama yaşamayı biliyorlar belada olsalar bile kendilerini kurtarıyorlar sende kendi yolunu çiz her şeyi aklında topla bak her şey nasıl yerine oturacak bu dediklerim kulağına küpe olsun. Bende zamanın da çok şeyler yaşadım ama kendime bir yol çizmeyi başardım şimdi sadece bay kaptan ve ben varım huzur içerisinde yaşıyoruz."dedi köpeğini göstererek.