İZ

18.Bölüm

18.Bölüm

Acı bağırış hala kulağımda çınlıyordu yattığım yerden kalkamıyordum canım yanmıyordu bana bir şey olmamıştı kendimden cesaret alarak kafamı yavaşça kaldırdım, Ekin bana tüm gücüyle sarılmıştı arkamı döndüğümde ortalık savaş alanı gibiydi kimin vurulduğu bir bağırışla belli oldu.

''ANNE!'' Ayaz acı içinde bağırıyordu. Bir an kalbime bir yumru oturdu ben de annemin arkasından böyle bağırmıştım ilk defa Ayaza üzülmüştüm en büyük acıyı yaşıyordu. Ekine bakarak elini omzumdan çektim. Ayağa kalkarak köprünün oraya yürümeye başladım ama Ekin beni tutmasıyla yürüdüğüm yerde durdum ona üzgün bakışlarla baktım,annem gelmişti gözümün önüne Aysel'den her ne kadar nefret etsem de üzülmüştüm bir an.

"İzel sana diyorum!" Ekinin bağırışıyla kendime geldim."

"Ekin Aysel'in yanına gidelim" dedim ben bunu demiştim kesin aklımı kaçırıyorum.

"Sen ne dediğinin farkında mısın? beni delirtmekmi istiyorsun yürü gidiyoruz!" tekrar bana bağırmıştı.

Haklıydı biraz öncebeni zorla evlenmeye zorluyorlardı ama annemin gözümün önüne gelmesi her şeyi bir anda dondurmuştu. Ekine bakıp oan sımsıkı sarıldım göz yaşlarımı tutamamıştım her zaman ki gibi saçlarımı elinin arasına alıp başımı öptü. "Hadi güzelim bu kadar macera yeter gidiyoruz.''dedi.

Ona bakarak başımı salladım arabaya doğru yürüdük Güneş yanıma geldiğin de ona deli gibi sarıldım. " İyi ki yanımdasın.''dedim ve saniye geçmeden cevap verdi. "Sen de iyi ki varsın kardeşim." dedi bana kardeşim demesi tekrar gözlerimi doldurmuştu Arabaya bindiğimiz de kimse konuşmuyordu ben düşüncelerimin içinde kayboluyordum, Ekin bana hem annem hem de babam gibi sahip çıkıyordu onun yanın da her zaman güvendeydim Güneş bana hem abla hem de kardeş gibiydi bana evini açmıştı kucağını açmıştı, daha ne isteyebilirdim ki en azından bir ailem olmuştu. Ekin bana bakarak ciddi bir sesle konuştu.

"İzel,Güneşle eve çık eşyalarını al burada bekliyorum seni sakın ama sakın karşı çıkma bu sefer ben seni öldürürüm." dedi ciddi bir tonda. Sadece başımla onay verdim Güneşe beraber eve çıktık bavuluma dolapta olan eşyalarımı koyup Güneşe doğru döndüm.

"Seni bırakmak istemiyorum seninle kısa sürede kardeş gibi olduk bana kucak açtın zamanı geldiğin de beni korudun abla oldun yeri geldiğin de küçük bir kız gibi şakalar yaptın İyi ki seni tanıdım." dedim ve ona sıkıca sarıldım ve ağlamaya başladım.

"Aptal sanki buradan temelli gidiyorsun neden beni de ağlatıyorsun ben de Asaf'ın yanına taşınacağım ve her gün beraber olacağız ondan ağlama sen tanıdığım en mükemmel insansın artık sen benim kardeşimsin ne olursa olsun, iki elim kanda olsa bile yanındayım."dedi ve daha sıkı sarıldık ama Ekinin sayesin de bir rahat olamadık sürekli kornaya basıyordu. "Ben artık ineyim yoksa insanlar çıkacak bu saatte cama." dedim ve güldüm.

"Hadi bakalım İzel hanım Allah kolaylık versin." dedi ve kıkırdamaya başladı bu kız anın da farklı duygulara geçiş yapabiliyordu şimdi ağlarken birden kıkırdamaya başladı.

"Ne demek istiyorsun anlamadım." dedim ona şaşkın şaşkın bakarak.

"Ekinle beraber yaşayacaksın daha ne diye bilirim ki." dedi yine güldü. koluna vurup ben de güldüm.

"Hadi Güneş hanım ben gidiyorum kısa zaman sonra görüşmek üzre."dedim ve asker selamı verdim.

O da aynısını yaptı. " görüşmek üzre İzel hanım."dedi ve beni kapıdan geçirdi.

Aşağıya indiğim de Ekin bana ters ters bakıyordu. " Burada kalsaydın daha iyiydi hadi ağaç oldum."dedi. Gözlerimi devirerek Ekine valizi verip ön koltuğa yerleştim, valizi bagaja koyup arabaya bindi ve sürmeye başladı.