Życie to nie tylko przetrwanie

Rozdział 10 cz.2

Lexa pov

Obudziłam się przed Clarke, więc postanowiłam zrobić jej śniadanie. Co prawda nie jestem świetną kucharką, ale śniadanie chyba dam radę zrobić. Zeszłam do kuchni i zobaczyłam w salonie Raven, leżącą na kanapie i całą zapłakaną, nie zapowiada się najlepiej. Podeszłam do niej po cichu, wzięłam koc do ręki i przykryłam nim Latynoskę. Postanowiłam zostawić ją na kanapie i zrobiłam 3 kawy, z tego co wiem Rav piję tę samą co Clarke, więc zrobiłam 2 Latte i espresso. Zaniosłam jedną kawę na stolik kawowy przy Reyes, a potem przygotowałam 3 porcje śniadania z jedną porcją zrobiłam to co z kawą, a pozostałe zaniosłam do pokoju Clarke.
Postanowiłam obudzić blondynkę, po chwili wpadłam na pomysł.

Położyłam się tuż za niebieskooką, po czym jedną rękę umieściłam na jej biodrze i zaczęłam przejeżdżać po jej boku, zanurzam nos w jej włosach aby móc złożyć na jej szyi kilka pocałunków, po chwili słyszę ciche pomruki i czuję dotyk na mojej ręce, moje słońce splata nasze palce po czym jeszcze przez moment leży bez słowa. Odwraca się do mnie i zaczyna przecierać oczka, cudowny widok. Lekko zaspana wpatruje  się we mnie, wystarczy że patrzę na jej oczy i rozumiem wszystko co chce mi powiedzieć. Gdy jej wzrok kieruje się na moje usta, od razu wiem co chodzi jej po głowie. Dziewczyna zagryza wargę, doskonale wie o tym jak to na mnie działa, te malinowe usta niesamowicie kuszą. W końcu nie wytrzymałam nasze usta się spotkały, po pocałunku blondynka pięknie się uśmiechnęła, a ja wskazałam jej oczami na szafkę nocną obok niej.
-Lexi... Możesz budzić mnie tak codziennie. - powiedziała i wtuliła się do mnie.
-Nie ma sprawy kochanie, ale na dole spotkała mnie mała niespodzianka w postaci Raven śpiącej na kanapie.- odpowiedziałam i spotkało mnie pytające spojrzenie.
-Jedz śniadanko, a ja pójdę zobaczyć co u Raven. - blondynka tylko mi przytakneła.

Schodząc po schodach usłyszałam szelest, no tak czyli Raven nie śpi. Zastanawiam się co musiało się stać że jest w takim stanie. Pewnie zaraz się dowiem. Wchodząc do salonu zobaczyłam szatynkę wpatrującą się w swoje dłonie, usiadłam na kanapie zaraz przy niej i nie doczekałam się niczego z jej strony oprócz przestraszenia się.
-Raven co się stało? - co prawda nienawidzę tego pytania, ale nic innego nie przyszło mi na myśl.
-Ja... Ja... Nie mogę, nie wytrzymam tego.- powiedziała przez płacz, nie zrozumiałam o co chodzi, ale wtuliłam ją w siebie.
-Wszystko będzie dobrze, obiecuje ci to masz nas wszystkie i nikt cię nie zostawi.- starałam się ją pocieszyć, gdy do pokoju weszła Clarke.
-Jezu Reyes co się stało?- zapytała o to co ja.
Gdy dziewczyna usłyszała jej głos od razu wstała, nie wiedziałam o co chodzi, więc przeglądałam się tej sytuacji. Raven podchodzi do Clarke i zaczyna płakać jeszcze bardziej, blondynka daje jej trochę czasu na wypłakanie się. Po kilku minutach siedzimy na kanapie i czekamy na to aż Rey się otworzy.

- Octavia.... miała wypadek i jest w śpiączce... -zatrzymała się-...wczoraj gdy wracała z Lincolnem mieli wypadek i...-
-I co?- spytała Clarke.
-Lin...on nie żyje.-
Obie z Clarke zrobiłyśmy wielkie oczy gdy to usłyszałyśmy, po moim policzku spłynęła łza, którą zobaczyła Clarke i szybko starła, po czym wstała.
-Rey w jakim O jest szpitalu?- zapytała pełna energii.
-U twojej mamy. -
Gdy Clarke usłyszała tą wiadomość złapała nas za ręce i poszłyśmy do auta Rav, z racji tego że w Kanadzie prawo jazdy można robić w wieku 16 lat, mogłam prowadzić. Wsiadłyśmy do niego i ruszyłam z piskiem opon do szpitala.

Po załatwieniu wszystkiego i do pytaniu o Octavię, dowiedziałyśmy się w której sali leży. Zmieżałyśmy do niej we trójkę i przy drzwiach zobaczyłam chłopaka, wysokiego bruneta z kwiatami, a dokładnie czerwonymi różami. Gdy moja dziewczyna go zobaczyła stanęła w miejscu i zdrętwiała. W tym momencie uświadomiłam sobie że to nikt inny jak Bellamy...
Wtuliłam Clarke w siebie i usłyszałam szept:
-Skarbie nie dam rady. - powiedział i wtedy chciałam wiedzieć co jej zrobił widząc jej reakcję.
-Jestem przy tobie, nie musisz z nim rozmawiać, ale O to nasza przyjaciółka.-
wyszeptałam do niej po czym złapałam ją za rękę. Poszłyśmy w stronę sali. Gdy miałyśmy bruneta Rey zapytała go, czy nikogo nie ma w środku odpowiedział że nie, więc weszłyśmy.

Na łóżku leżała cała poturbowana Octavia,  była w śpiączce i wyglądała na taką spokojną. Od razu dziewczyny doskoczyły do łóżka O, ja nie wytrzymałam powiedziałam dziewczynom że muszę się przewietrzyć. Wyszłam z sali, po czym udałam się do toalety odpaliłam papierosa i paliłam jednego po drugim.

Clarke pov

Lexa wyszła z sali jakieś 20 minut temu, postanowiłam ją poszukać. Zaczęłam od korytarzy na których jej nie było, obeszłam szpital dookoła i jej nie było, postanowiłam pójść do łazienki. Gdy tam weszłam, poczułam zapach dymu papierosowego, zapukałam do kabiny i usłyszałam cichy szlocha. Weszłam do niej i ujrzałam Lexe z petem w buzi i chyba 8 na ziemi, całą zapłakaną.
-Skarbie... -podniosła na mnie wzrok po czym wyrzuciła papierosa w ścianę, schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Przytuliłam ją do siebie i napisałam SMS do Raven że wracamy do domu. Zadzwoniłam po taksówkę i wysiadłyśmy pod domem. Wzięłam moją dziewczynę na ręce w stylu panny młodej, wtuliła twarz w zagłębienie mojej szyi i otworzyłam drzwi.

Szlak mama wróciła do domu, stała w kuchni rozmawiając z Kanem. Nie wiedziałam co jej powiedzieć, więc po cichu położyłam Lexe na pufie i zdjęłam buty. Podeszłam do mamy razem z Lexą.
-O boże, co się stało? -zapytała Abby.
-Mamo, Octavia jest w śpiączce a Lincoln nie żyję.... -gdy to powiedziałam mama zrobiła wielkie oczy, a Lexa znów zaczęła płakać.
-O rany dziewczynki, tak mi przykro.- podeszła do nas i przytuliła.
-Mamo idziemy na górę, musimy trochę odpocząć. - rodzicielka tylko przytakneła.
U góry

-Skarbie, damy radę zobaczysz. Przecież zawsze gdy jesteśmy razem nic nam nie grozi pamiętasz. - starałam się pocieszyć brunetkę leżącą na mojej klatce piersiowej. Co prawda nie umiałam pocieszyć siebie, ale próbowałam ją.
-Musimy troszkę odpocząć.- rzekłam i pocałowałam ją w czoło. Po czym zasnęłyśmy.